Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, με γκρίνια ή με γέλιο, με χαρά ή με λύπη, με τρυφερότητα ή κακία, το περιμέναμε είτε όχι, το ονειρευόμασταν ή όχι, με ψέμα ή με αλήθεια, ζούμε μια άλλη ζωή εδώ και χρόνια, μια άλλη ωστόσο δικιά μας ζωή, καθαρή, ατόφια, όπως την επιλέξαμε τη μέρα που αποφασίζαμε τις κινήσεις μας.
Το τίμημα είναι μεγάλο και το πληρώνουμε δοθείσης ευκαιρίας.
Έχεις δοκιμάσει να κάνεις κάτι που ως τώρα το θεωρούσες αδύνατο για τα δεδομένα σου και να το φέρεις εις πέρας;
Τελικά κερδίζει αυτός που έχει στόχο, συνέπεια και αυτός που είναι δοτικός!!!
Κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω.
Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου..
Την ώρα που του απαντούσα ''όχι πιά''
*Από το διαδίκτυο, όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βρω ποιός το έγραψε!
Εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα μυαλό για τίποτα, ούτε να δω την έκλειψη, ούτε να με φροντίσω, ούτε καν να φάω. Ήθελα μόνο να μπω στους θάμνους και να μαζέψω βατόμουρα. Ήθελα να νιώσω τον κίνδυνο. Δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστη η αίσθηση του ''είμαι εδώ'' αλλά το ''εδώ'' να μην είναι στέρεο και η έννοια του στέρεου να μοιάζει ασαφής, σαν να έχω βρεθεί σε λάθος τόπο και χρόνο, σαν κάτι άλλο να ήθελα να κάνω από νωρίς το πρωί, αλλά μέχρι να μεσημεριάσει το ξέχασα.
Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο. Σκουπίδια εδώ κι εκεί, σκόνη πολύ. Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι. Όσο και να ξύνεις το μέσα σου η σπάτουλα μένει καθαρή. Τί να πεις; Τί άλλο να πεις πέρα από τα όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν ειπωθεί; Οι ανάγκες διαφορετικές και το τρέξιμο στο κενό πολύ κουραστικό. Την ουρά σου δεν την πιάνεις. Οι πληγές δεν ξεχνιούνται ωστόσο μόνο στρογγυλεύουν αλλά έρχονται και μέρες που παίρνουν τη μορφή άγριων ζώων και σου επιτίθενται. Επίθεση εαυτού προς εαυτόν, σαν ένα αυτοάνοσο πράγμα. Δεν ξέρω τί νόημα έχει να γράφεις αυτό που βλέπεις μέσα στην ψυχή σου και κανένας να μην το ακούει. Μάλλον κανένα, αλλά είναι ένα μικρό ''συν'' από το καθόλου να μην το κάνεις. Είναι μια γλυκιά παρηγοριά. Μια μικρή επιβεβαίωση. Από τον εαυτό στον εαυτό και πάλι. Έτσι κι αλλιώς πάντα οι δυό μας είμασταν. Εσύ κι εγώ. Εγώ και η ψυχή μου.
χρόνος
τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα, κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι, εμείς επιλέξαμε το όχι
νοσταλγία
ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια του πουκαμίσου σου, το λευκό σου χαμόγελο, τα χέρια σου, όλες οι μουσικές που συνόδεψαν αυτές τις εικόνες
θύμησες
η λαχτάρα, οι ερωδιοί, η θάλασσα με τις δύο ακτές, το διπλό ηλιοβασίλεμα, το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε
μια μέρα
ίσως, όταν τριγυρνάς στις σκέψεις μου, να είσαι ήδη ένα πνεύμα
στο παρόν
το δωμάτιο φωτίζεται με φως ηλεκτρικό, η βροχή κάνει έναν τρυφερό χαρακτηριστικό θόρυβο, μοιάζει με μουσική που ακούγεται από τα γύρω μπαλκόνια, θλίψη, συννεφιά, κανένα από τα πουλιά δεν ήρθε στο μπαλκόνι μου
Ολοένα και περισσότερο, κάποιες στιγμές, μου φαινόταν φευγαλέα ότι θα μπορούσα να σταματήσω τούτη την εμμονή, να λύσω τα μάγια, με τρόπο απλό, όπως κάποιος περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο ή βγαίνει στο δρόμο. Μα κάτι έλειπε, κάτι το οποίο δεν ήξερα καν από πού θα ερχόταν - από τύχη, απέξω ή από μένα την ίδια.
Annie Ernaux
Η εμμονή
σελ. 60
Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, με γκρίνια ή με γέλιο, με χαρά ή με λύπη, με τρυφερότητα ή κακία, το περιμέναμε είτε όχι, το ονειρευόμ...
