Thursday, December 14, 2006

αυλες

..την ειδα σημερα το πρωι..την ομορφη μονοκατοικια..που βαριανασαινε πνιγμενη στα γιγαντοσπιτα..
περιφραγμενη με κοκκινη πλαστικη ταινια..και καρφιτσωμενα χαρτακια που απαγορευαν το
παρκαρισμα λογω κατεδαφισης..
παει καιρος που ενοιωθα τα ματια της μεσοκοπης γυναικας πισω απο το παραθυρο..πλαι στη δαντελενια κουρτινα..να με παρακολουθουν καθως διεσχιζα το δρομο..
ειχα μαθει..πριν καιρο..στα μεσημεριατικα κοτσομπολια ενος κομμωτηριου..πως καποτε ζουσε εκει μια πλουσια οικογενεια..με προσωπικο..ναταν τα ματια που με εβλεπαν..δε ξερω..

ηρθαμε σ αυτη τη γειτονια το 1973..ημουν στα 12..
το διαμερισμα μας,στον πεμπτο οροφο μιας πολυκατοικιας γωνιακο..μεγαλο..υπ οψιν πως τοτε πιστευα πως ειμαστε πολυ πλουσιοι αφου εχουμε μεγαλο σπιτι στη συμβολη δυο οδων,ρετιρε με τεραστια βεραντα με ανοιγμα στην πλατεια..προικα κανονικη με τα ολα της..

γυρω γυρω λοιπον ειχε μονοκατοικιες..μικρα σπιτακια με αυλες..αλλα και στην ευρυτερη περιοχη,υπερισχυαν τα χαμηλοσπιτα απο τα μεγαθηρια..
και εκανες μια ετσι με τα ματια σου και γεμιζες εικονες..και μυρωδιες..
ηταν ζωντανα αυτα τα σπιτια με τους τοιχους βαμμενους σε ωχρες και χρωματα θαλασσια..
και τα μικροσκοπικα μπαλκονακια..αν υπηρχαν..αλλοιως παραθυρα..ξυλινα,φρεσκοβαμμενα,καθαρα..με λευκες αιθεριες κουρτινες..
τριανταφυλλα την ανοιξη στους κηπους..γυναικες να μαζευονται στις αυλες..γατακια προστατευμενα πισω απο σιδερενιες καγκελοπορτες..χιονισμενες σκεπες το χειμωνα..

σε μια τετοια σκεπη πεταξα-για το καλο-το παλιο μου βγαλμενο δοντακι,καταπινοντας τον πονο,με την παρηγορια του καινουργιου.. του πιο ομορφου..του πιο δυνατου..

και εκεινη την ανοιξη..η πασχαλιτσα που χαιδευε το δαχτυλο του μικρου χεριου μου..ανοιξε ξαφνικα κι αποτομα τα κατακοκκινα φτερα της..αφησε το φιλοξενο χερι μου ..πεταξε πρωτα προς τη σκεπη..ξαποστασε..κι επειτα με μια δυο στροφες πεταξε μακρια..!!

κι ο χαρταετος που δοκιμασα να πεταξω απο το μπαλκονι..εκει ειχε καταληξει..
σιωπηλος και ηττημενος..ντροπιασμενος για την αδυναμια του..

την κεραμιδοσκεπη αυτη την θυμαμαι παρα πολυ καλα..να βαραινει με το χιονι το χειμωνα..να γλυφει η υγρασια στη βροχη..να φλερταει με τον καυτο ηλιο τα καλοκαιρια..

τη θυμαμαι ακομη κι οταν το σπιτι ερημωσε απο ιδιοκτητες..οταν εσπασαν κομματια απο
τα κεραμυδια κι εχασκαν καιρο οι τρυπες..ακομη κι οταν το σπιτι χρησιμευε σαν αποθηκη
κι εβλεπα απο ψηλα το εμπορευμα, οταν ο ηλιος φωτιζε καθετα κι αφηνε τις ακτινες του να χωθουν στα χαλασματα..

σιγα σιγα.. ενα ενα..το καθε ενα για τον δικο του λογο..τα χαμηλοσπιτα εφυγαν..
στην αρχη η αυλη με τα τριανταφυλλα..μετα το σπιτι με τη κεραμυδοσκεπη..
πανε χρονια πολλα..
τελευταια ενα ομορφο διωροφο εγινε πολυκατοικια..και τωρα αυτο..
δεν εμεινε να μας θυμιζει τιποτα ..πως καποτε..ηταν αλλοιως..

τοσο πολυ μεγαλωσαμε πια??

14 comments:

  1. ΄Δεν είναι που μεγαλώνουμε αλλά η ζωή που αλλάζει τόσο γρήγορα και μας προσπερνά και μας αφήνει να ψάχνουμε τα γιατί.

    Που πάνε όλα τα όμορφα που μάθαμε παιδιά?
    Όλα μένουν μόνο αναμνήσεις.
    Όλα φεύγουν χάνονται πάνε και μένουν μόνο αναμνήσεις όπως μια αναμνηση θα γίνουμε και εμείς σε κάποια φάση.

    Καληνύχτα

    ReplyDelete
  2. @..φοινιξ..ετσι ακριβως ειναι..καληνυχτα..!

    ReplyDelete
  3. χαμένη παιδική αθωώτητα...
    χαμένες παιδικές αναμνήσεις...
    χαμένες ρίζες...

    καληνύχτα...

    ReplyDelete
  4. @..γιωργο..νομιζω χανομαι κι εγω..καληνυχτα..!!

    ReplyDelete
  5. Εσύ γράφεις για σπίτι που πρόλαβε να ζήσει.
    Πριν μερικούς μήνες γκρέμισαν διπλοκατοικία 8 ετών για να γίνει πολυκατοικία!

    ReplyDelete
  6. Καλημέρα

    Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε
    είναι να γράφουμε πως κάποτε όλα
    ήταν αλλιώς, μήπως και κάποιοι
    τα διαβάσουν και δουν την διαφορά.

    Δεν είναι ανάμνηση ούτε αναμνήσεις
    είναι η αλήθεια και
    η πραγματικότητα.
    Και οι νεότεροι μόνο έτσι θα μπορέσουν να δουν την διαφορά.
    Αυτό θα κάνουν και αυτοί
    αυτό που πρέπει να κάνουμε
    όλοι εμείς οι πιο παλιοί.

    Κανείς δεν ζει με τις αναμνήσεις του, τον ξεπερνάει ο χρόνος
    και η Ζωή.
    Την πραγματικότητα όμως κανείς
    δεν μπορεί να την ξεπεράσει

    Και εδώ μιλάμε για την πραγματικότητα

    Αν αυτές λέγονται σύγχρονες πόλεις
    και αυτή λέγεται σύγχρονη ζωή
    τότε έγω δεν έχω να προσθέσω
    τίποτα μα τίποτα άλλο

    καλό πρωινό!

    ReplyDelete
  7. @..αθεοφοβε..εμ τι καθομαι κι εγω και λεω..καλημερουδια..!!

    ReplyDelete
  8. @..sailor..χχμμμ ζωη..ειναι..??
    καλημερουδια..!!

    ReplyDelete
  9. Στο όνομα της εξέλιξης καταστρέφονται οι περισσότερες ομορφιές .
    Ακόμη και στις σχέσεις υπάρχει αυτό γκρεμίζεις την "μονοκατοικία" για να ζήσεις μετά στο ουτοπικό θηριώδη και πολύβουο εγώ σου , εξελίχθηκα λές , κι εσύ δεν μπορείς να ακολουθήσει .
    (εκτός τόπου και χρόνου ειμαι παλι :Ρ)

    Καλημέρα :-))

    ReplyDelete
  10. Ναι είναι λίγο χάλια όταν κάτι τελειώνει. Και πονάει το κενό που αφήνει...

    Αλλά ας το δούμε αισιόδοξα. Μπορεί να γίνει κάτι πολύ πιο όμορφο. Κάτι που μπορεί να μη μας θυμίζει τίποτα αλλά να μας δημιουργεί καλά συναισθήματα, καινούρια.

    Το ότι δεν έγινε μέχρι τώρα δεν το αποκλείει για το μέλλον.

    Υπεραισιόδοξος;

    ReplyDelete
  11. @..mat..χαιρομαι τους ανθρωπους που σιγα σιγα απομακρυνονται απο το κεντρο και ζουν πλεον εξω απο θεσσαλονικη..αντεχουμε??

    ReplyDelete
  12. @..aggelos..σημερα πρωι που περασα βρηκα τα μπαζα κι απο πανω τη φαγανα να δουλευει..
    ισως γινει κατι ομορφοτερο..θα σου πω εν καιρω..

    ReplyDelete
  13. Στο μυαλό είναι όλα φεγγαρένια ... στο μυαλό !!!

    Οσα μας κρατάνε στο τσιμέντο άλλα τόσα και περισσότερα είναι αυτά που μας προσφέρει η αποκέντρωση . Η Γαλήνη και Η Αρμονία πρώτα πρώτα ... τα υπόλοιπα βρές τα ;-)

    ReplyDelete
  14. @..mat..εγω ειμαι απο τους πρωτους που δε μπορω να φυγω..κολλημενη με την πολη..ερωτευμενη με το κεντρο..
    να τα βρω..??δυσκολα μου βαζεις..
    καλησπερουδια..!!

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...