Friday, December 15, 2006

το δωρο


..ηταν αγκαλια..
ενα δεκαεννιαχρονο αγορι..κι ενα δεκαπενταχρονο κοριτσι..
σε ενα ξυλινο κοκκινο παγκακι..στο πλακοστρωτο της παραλιας..
χειμωνας..εκανε πολυ κρυο..το κοριτσι σφιγγοταν επανω του
κι εκεινος ειχε ανοιξει φτερουγες τα χερια του..
οι διαβατες λιγοστοι..
αλλωστε ηταν παραμονη χριστουγεννων..
το αγορι σιγοψιθυριζε στο αυτι του κοριτσιου..
λεξεις χιλιοειπωμενες μα λατρευτες,
κι ενοιωθε την ανασα της να παλεται
το δερμα της ν ανοιγει στα χαδια του,
τα ματια της τοσο δα μικρα καρβουνακια..
να εξαφανιζουν τα δικα του..

αρχισε να πεφτει χιονι..κατι νιφαδες τοσο δα μεγαλες..
εκαναν να φυγουν..
την σηκωσε στην αγκαλια του και την εκανε δυο γυρους γελωντας δυνατα..

περπατησαν αργα..
στο σταυροδρομι..μερικα μετρα πιο κατω..
της εδωσε το δωρο του..
ενα μικροσκοπικο βιβλιαρακι ουτε 5χ5 χιλιοστα..
χαθηκε στη χουφτα της..
εγραφε τη λεξη "σ αγαπω" σε 17 γλωσσες..
τον φιλησε ζεστα..

το αγορι ακολουθησε τον δρομο αριστερα..
το κοριτσι δεξια..
τους καταπιε η ζωη..δεν ξανασυναντηθηκαν ποτε..

το κοριτσι ακομη και σημερα..εχει παντα μαζι του..εκεινο το δωρο..



ποιο ειναι το πιο ομορφο δωρο(υλικο) που πηρατε ποτε ως τωρα
και σημαινει ακομη κατι ιδιαιτερο γι εσας??
και μη μου κρυψετε τι σας θυμιζει εε??...χριστουγεννα ερχονται
τα λεμε ολα..

29 comments:

  1. Πολύ τρυφερό το κείμενο. Όσο για το δώρο ήταν 25η Δεκέμβρη 1978 ώρα 00:05
    (είναι καταγεγραμμένη στο ημερολόγιό μου) που μού έδωσε ένα μακρόστενο κουτί στα χέρια. Αμπαλάζ τέλειο-εορταστικό. Μέσα ανοίγοντάς το αντικρίζω μια πέννα MONTBLANC Meisterstuck 149.
    Ηταν δώρο του τότε δεσμού μου και σήμερα συζύγου μου.

    ReplyDelete
  2. Δεκέμβρης του 92,σε μια μισογκρεμισμένη παράγκα στο χωριό που μεγάλωσα.

    Στα 16 εγώ κι ο καλός μου φίλος στα 18.Ήμασταν ερωτευμένοι τρελά κι αγαπιόμασταν από μικρά,μαζί μεγαλώσαμε.

    Καθώς συζητούσαμε και γελούσαμε βγάζει από την τσέπη του ένα μικροσκοπικό ξύλινο κουτάκι,το ανοίγει διακριτικά και με ιδιαίτερη προσοχή πιάνει ένα ασημένιο,απλό και όμορφο δαχτυλίδι και μου το παιρνα στο δάχτυλο.

    Για να με θυμάσαι μου είπε...

    Το έχω στα ανεκτίμητα από τότε.

    Δυστυχώς δεν βρίσκετε στην ζωή.Βρίσκετε όμως στην ψυχή μου..

    ReplyDelete
  3. ήταν μια μικρή πορσελάνινη νεράιδα με διάφανα υφασμάτινα φτερά, ο λόγος που υπάρχει και ο νεραϊδόκοσμος!
    το πρώτο της δώρο!!!
    απο τότε έχουν αλλάξει πολλά στην ζωή μου!
    βρίσκετε πάντα μαζί μου
    καλησπέρα

    ReplyDelete
  4. Το πουλούσε το βιβλιοπωλείο απέναντι απο το Βρετανικό Συμβούλιο στην Εθνικής Αμύνης αυτό το βιβλιαράκι, εεε...??
    Στα ίδια μέρη μεγαλώσαμε-και ζούμε, ε??!!
    :))

    ReplyDelete
  5. Ιδιαίτερο δώρο; Θα σου φανεί περίεργο.
    Ένα μικρό νεσεσεράκι με τα εξής σε μίνι μέγεθος: οδοντόβουρτσα,οδοντόκρεμα,,οδοντικό νήμα και στοματικό διάλυμα.
    ΟΧΙ δεν σημαίνει αυτό που νομίζεις!Τα δόντια μου και η αναπνοή μου μια χαρά είναι!
    Που να σου εξηγώ τώρα....
    Είναι πάντως αρκετά σημαντικό για μένα.

    ReplyDelete
  6. Καλημέρα

    Η ευχή και η αγάπη των γονιών μου
    και το καλό ταξίδι Καπετάν Δημήτρη

    Καλό πρωινό

    ReplyDelete
  7. Ένα παιχνίδι σίγουρα!
    Ένα μαλακό, αξιολάτρευτο καφετί σκυλάκι. Κουκλί σκέτο.

    Αφημένο πάνω στο φοιτητικό κρεβάτι -έκπληξη απίστευτη- με μια κάρτα να σταλάζει έρωτα.

    Από μια μεγάλη αγάπη εκείνων των χρόνων, που κράτησε χρόνια.

    ReplyDelete
  8. Ένας χρυσός ήλιος της Βεργίνας με τον Μέγα Αλέξανδρο στην πίσω πλευρά.
    Ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα για να έρθει σε εμένα και τον έχω πάντα στον λαιμό μου κρεμασμένο, δώρο πολύτιμο

    ReplyDelete
  9. κοιταζόμασταν για μέρες και βδομάδες χωρίς να μιλάμε.
    ξαφνικά με σταματάει στον δρόμο και μου λέει...
    θα έρθεις στο πάρτυ μου το σάββατο;
    με υποδέχτηκε με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. γίναμε ζευγάρι, κάποτε χωρίσαμε,μιλάμε ακόμα.
    το έχω ακόμα στην ντουλάπα μου!

    ReplyDelete
  10. για μένα γραμμένα λόγια...

    ReplyDelete
  11. @..s.k.k...θυμασαι ακριβη ημερομηνια..αυτο σημαινει πολλα..!!

    ReplyDelete
  12. @..mirca..τουλαχιστον οι ανθρωποι που αγαπησαμε ζουν στην ψυχη μας..
    φανταζομαι πως το δαχτυλιδι εχει μια συγκεκριμενη θεση στο δαχτυλο σου..τρυφερες στιγμες κι ανεπαναληπτες..!!

    ReplyDelete
  13. @..melomeno..τωρα νομιζω πως μπορω να καταλαβω καλυτερα τον νεραιδοκοσμο σου..χαιρομαι που δεν εφυγε ποτε απο διπλα σου..και να παραμεινει..!!

    ReplyDelete
  14. @..lemon..χχχμμμμ..εσυ ξερεις πολλα..
    μεγαλη εκπληξη το σχολιο σου..δε το περιμενα..πραγματι το πουλουσε το βιβλιοπωλειο απεναντι απο το Βρετανικο..
    να υποθεσω πως εχεις παρει κι εσυ αυτο σαν δωρο??

    ReplyDelete
  15. @..amo..θα ησουν μια 'κουκλιτσα'γι αυτον, για να σου προσφερει αυτες τις μινιατουριτσες..
    και ποτηρακι για το πλυσιμο των δοντιων σε μεγεθος δαχτυληθρας??

    ReplyDelete
  16. @..sailor..φανταζομαι πως θα ειχαν ιδιαιτερη αξια για σενα..!!

    ReplyDelete
  17. @..καπετανισσα..ειμασταν κι εμεις που βοηθουσαμε στο να σιγοκαινε τα καρβουνα ετσι ωστε να διατηρουμε χρονια τις σχεσεις μας..σταζαμε αγνοτητα κι αγαπη..

    ReplyDelete
  18. @..φοινιξ..μη το βγαλεις..εχει βρει τη θεση του..!!

    ReplyDelete
  19. @..marko..ναι μνημες αλλα με ολο το θαρρος..δωρο και θυμηση περιμενω..αν θελεις..αλλα κι ετσι καλοδεχουμενο..!!

    ReplyDelete
  20. @..μεθυσμενα χρωματα..ετσι ξαφνικα εε??και το κρατας ακομη??θα πρεπει να αξιζε πολυ..!!

    ReplyDelete
  21. @..allmylife..γραμματα??τυλιγμενα με βελουδινη ροζ κορδελα??

    ReplyDelete
  22. Και αν δεν υπάρχει; :)

    ReplyDelete
  23. @..marko..δυσκολο να το πιστεψω..

    ReplyDelete
  24. Καλησπέρα! Καταπληκτικό δώρο και μπράβο που το φύλαξες.
    Το δικό μου αξέχαστο δώρο ήταν η πρώτη μου γάτα στα 8α γενέθλιά μου :-)

    ReplyDelete
  25. @..epsilon..τι πιο ομορφο,ζωντανο και τρυφερο..!!

    ReplyDelete
  26. προσπαθω να θυμηθω...
    και δεν μπορω...
    ασθενης μνημη, λες;
    ή απουσια τετοιου δωρου;

    ReplyDelete
  27. @..βασιλικη..αν ειναι ετσι κριμα..αλλα παλι σκεφτομαι ισως εσυ να εχεις πιο ζωντανες αναμνησεις..περα απο ενα αντικειμενο..!!καλημερουδια!!

    ReplyDelete
  28. Όχι, δεν το έχω πάρει σαν δώρο, απλά το είχα δει στη βιτρίνα.
    Ίσως τότε-αν το είχα λάβει, να είχε σημασία (τότε, το ονειρευόμουν να μου το χαρίσουν, πραγματικά).
    Τώρα όμως όχι. Τώρα δε θέλω πια λόγια. Τώρα ξέρω οτι όσα σου δείχνει κάποιος με τις πράξεις του, δεν μπορεί καμμιά λέξη να τα περιγράψει.

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...