Tuesday, January 30, 2007

θα με κοιτας στα ματια

Έβαλε το χέρι τρυφερά ανάμεσα στα μακριά της μαλλιά.
-Θέλω να με κοιτάς στα μάτια της είπε..κι εκείνη τα χαμήλωσε μη δει την υγρασία που άθελά τους ανέβλυζαν.
Ήταν ένα όμορφο ζευγάρι..γύρω στα 45 εκείνη..λίγα χρόνια μεγαλύτερος αυτός.
Η μέρα ήταν περίεργη,μια μέρα με ήλιο,αλλά πολύ αέρα,έτσι βρήκαν ζεστασιά στο πρώτο καταφύγιο του βουνού,όπου είχαν έρθει μία βόλτα από νωρίς.

Οι τεράστιες κούπες με αχνιστό καφέ ήταν απόλαυση,καθώς και η θέα,που διαπερνώντας την καθαρή αρωματισμένη ατμόσφαιρα από φυτά βότανα και δέντρα,και περπατώντας ανάλαφρα ανάμεσα από έλατα,κέδρους,θάμνους,πέτρινους όγκους,μια αράδα κατακόκκινες σκεπές σπιτιών, κατέληγε σε μια θάλασσα που χανόταν πολλές φορές πίσω από τα κλαδιά των δέντρων.
Άγγιξε τα χέρια της.Του άρεσε που χανόταν τα λεπτά της δάχτυλα ανάμεσα στα ογκώδη δικά του.Που εξαφανίζονταν οι λεπτοί της ώμοι κάτω από την περίτεχνη πλέξη του χοντρού της πουλόβερ.
Η ζεστασιά από το τζάκι που έκαιγε πλάι τους είχε δώσει μια νεανική ροδαλή απόχρωση στα πρόσωπά τους.

O Π. ήταν δημόσιος υπάληλος.Συγκεκριμένα ήταν ο διευθυντής ενός λυκείου στο κέντρο της πόλης.Είχε στην ευθύνη του 280 παιδιά και 25 με 30 καθηγητές..
Ανάμεσα σε αυτά και τα δύο δικά του,ο γυιός ίδιος η μάνα στα 15 και η κόρη φτυστή ο πατέρας στα 17.Γνώρισε την Φ. όταν ψάχνοντας να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών στο γυιό,του την σύστησαν ως την καθηγήτρια με την καλύτερη μεταδοτικότητα αλλά και τις περισσότερες επιτυχίες στο πτυχίο του lower.Ήταν όμορφη και εύθραυστη,ώριμη αλλά και τρυφερή,την είδε σαν το κατάλληλο άτομο που θα έκανε το μικρό αγόρι να αγαπήσει τη ξένη γλώσσα,που θα τον βοηθούσε να βάλει πρόγραμμα και προταιρεότητες στα διαβάσματά του.
Η Φ.είχε σπουδάσει Αγγλική φιλολογία,αλλά δε θέλησε ποτέ να δουλέψει σε δημόσιο σχολείο.Ήταν πολύ ευχαριστημένη με τα μαθήματα Αγγλικών που παρέδιδε κατ’ οίκον.
Mε την πρώτη είσοδο στο κατώφλι του σπιτιού τους η Φ. είδε μια σκιά πίσω από τα προσποιητά ευχάριστα βλέμματά τους.Στη δεύτερη συνάντηση έγινε μάρτυρας ενός δυνατού καβγά,που δε σεβάστηκε ούτε την παρουσία των παιδιών,ούτε τη δική της .
-Δε θέλω να ξεχάσω τίποτα,μα δε θέλω να συνεχίσω έτσι..τον άκουσε να λέει.
Λίγο διάστημα μετά επανέλαβε τα ίδια λόγια στον δικό της σύζυγο,σε ανύποπτο χρόνο,κάπου ανάμεσα σε κάποια δικά του αδικαιολόγητα ξεπορτίσματα και μια δική της επανεκτίμηση των προσωπικών της επιλογών.
Συνέχισε τα ιδιαίτερα μαθήματα ,αλλά πλέον στο σπίτι του Π.Τα παιδιά είχαν μοιραστεί,ο γυιός έμενε με τον πατέρα και την κόρη την κράτησε η μητέρα.
Τα δικά της παρ΄ότι πολύ μεγαλύτερα είχαν ακολουθήσει και τα δύο την ίδια.
Σε μικρό χρονικό διάστημα έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.Απορροφούσαν κι απολάμβαναν τον έρωτά τους σα δυό διψασμένα σφουγγάρια το νερό.Είχαν τόση ανάγκη και οι δύο από μία σχέση ισοροπημένη,χωρίς εγωισμούς,ατέλειωτους καβγάδες και απόμακρα βλέμματα. Ήθελαν να δώσουν ο ένας στον άλλον ότι τους είχε λείψει από τους πρώην συζύγους.Ποτάμι τα συναισθήματά τους.

Ήθελε να της προσφέρει μια εκδρομή που ήξερε πόσο της άρεσε.Σε μια βόλτα τους στο κέντρο,της πρότεινε να μπουν σε ένα πολυκατάστημα.Της αγόρασε ένα πορτοκαλι σπορ πουλόβερ,ζεστό και τρυφερό,του άρεσε πολύ που την είδε να χάνεται στο φάρδος του,έτσι την είχε ονειρευτεί πολλές φορές,μέρες τώρα.
-Μέχρι να λοιώσει της είπε..και μετά θα αγοράσουμε άλλο..
Την χαιρόταν απέναντί του,δικιά του,με θέα το βουνό και τη θάλασσα.
Ποτάμι οι συζητήσεις τους.Τη ρώτησε για τις ορμονικές εξετάσεις που είχε κάνει την προηγούμενη μέρα.Καθοριστικά τα αποτελέσματα.Την είδε στεναχωρημένη.
-Κοίτα,εμείς θα είμαστε μαζί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.Και όταν μιλάμε μεταξύ μας θα κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.Σήκωσε τα μάτια σου μη τα χαμηλώνεις.
Με προσπάθεια σήκωσε το πρόσωπό της.
Εκείνος είδε τα βρεγμένα μάτια της.Άπλωσε το χέρι στο μάγουλό της και το σκούπισε.
Δεν ήταν πιά υγρό…!!

Φόρεσαν τα μπουφάν τους και άρχισαν να ανηφορίζουν το μονοπάτι που οδηγούσε στις χιονισμένες βουνοκορφές.Τύλιξαν σφιχτά τα κασκόλ στο λαιμό τους.Με τα παντελόνια χωμένα στα ορειβατικά μποτάκια ήταν πολύ εύκολη η βόλτα ανάμεσα στα δέντρα.

Προχωρούσαν αγκαλιά..!!

Sunday, January 28, 2007

13 λογοι να ζεις...


13 λογοι να ζεις..


1@..σε αγαπω,όχι για αυτό που εισαι..αλλα για αυτό που ειμαι εγω,όταν ειμαι κοντα σου..
2@..δεν αξιζει να κλαις για κανεναν..οσοι αξιζουν τα δακρυα σου,δε θα σε κανουν ποτε να κλαψεις..
3@..επειδη πιστευεις ότι καποιος δε σε αγαπαει οσο εσυ θα ηθελες..δε σημαινει ότι δε σε αγαπα με ολη την καρδια του..
4@..αληθινος φιλος είναι αυτος που σου κραταει το χερι..και ταυτοχρονα αγγιζει την καρδια σου..
5@..ο χειροτερος τροπος να χασεις καποιον που αγαπας..ειναι να εισαι διπλα του,αλλα αυτος να μην είναι εκει..
6@..μη σταματας ποτε να χαμογελας,ακομη κι αν εισαι δυστυχισμενος..καποιος ισως ερωτευτει το χαμογελο σου..
7@..μπορει απλα να εισαι ένα ατομο σε ολο τον κοσμο..αλλα για καποιο ατομο μπορει να εισαι ο κοσμος ολος..
8@..μη ξοδευεις τον χρονο σου για καποιον,που δε νοιαζεται να τον ξοδεψει μαζι σου..
9@..ισως ο θεος,θελει να γνωρισεις πολλους λαθος ανθρωπους,μεχρι να γνωρισεις τον σωστο,ετσι όταν συμβει αυτό θα εισαι πραγματικα ευγνωμων..
10@..μη κλαψεις γιατι ηρθε το τελος σε μια σχεση..χαμογελα για όλα αυτά που περασατε μαζι..
11@..παντα θα υπαρχουν ανθρωποι που θα σε πληγωνουν,πρεπει να συνεχιζεις να εχεις εμπιστοσυνη..απλα να εισαι πιο προσεκτικος..
12@..γινε καλυτερος ανθρωπος μερα με τη μερα..οταν γνωρισεις αυτόν που ψαχνεις,θα εισαι σιγουρος ότι θα σε αγαπησει γι αυτό που εισαι..
13@..μην ανυπομονεις,τα καλυτερα ερχονται όταν περιμενεις..



αυτα τα ομορφα λογια ηταν το περιεχομενο ενος mail που μου εστειλε αγαπημενος φιλος..
του αφιερωνω με τη σειρα μου τη φωτογραφια του ποστ και ευχομαι τα μονοπατια του να ειναι παντα στρωμενα με ροδοπεταλα..!!

Friday, January 26, 2007

μαζι

..θελεις εμεις οι δυο να ειμαστε μαζι
κατω απο οποιεσδηποτε συνθηκες..

αν ομως εγω..νοιωσω ανεπαρκης..θα φυγω..!!

Thursday, January 25, 2007

σ΄ αγαπώ, σημαίνει...

Σ' αγαπώ, σημαίνει σε υπολογίζω.

Έρθεις δεν έρθεις, θα είμαι καλά.

Και να 'σαι καλά, γυρίσεις δε γυρίσεις...



σουέλ

ιωάννα καρυστιάνη

Wednesday, January 24, 2007

σνουπυ

τον συναντησα τυχαια..του μιλησα..και παλι..τοσα χρονια μετα..
ειμασταν κολλητοι..κοιμομασταν μαζι..πηγαιναμε στο σχολειο μαζι..

..ηταν η πρωτη φορα που ενοιωσα ποση ζωη μπορει να εχει το χαρτι..
περασα απιθανες στιγμες μαζι του..

σας θυμιζει κατι??

Tuesday, January 23, 2007

παγος

..στον ερωτα ο ανταγωνισμος ενεργει οπως το παγακι
που επεσε σ΄ενα ζεστο φλυτζανι γαλα.
..το κρυωνει και το νερουλιαζει...δεν πινεται..

..κι αν η ερωτικη ζηλεια ριχνει λαδι στη φωτια,
η ζηλεια του ανταγωνισμου,που μυριζει φθονο,
εξουδετερωνει τη μαγεια και την θεια ανομοιοτητα
των φυλων,ξεπαγιαζει τις αναπνοες που ειναι
η θερμη τροφη της αγαπης..


η κραταια αγαπη...Μαρω Βαμβουνακη

Sunday, January 21, 2007

orange

A man is not an orange.

You cannot eat the fruit and throw the peel away.

Arthur Miller
(American Writer 1915-2005)

εγω παλι γιατι πιστευω.πως οι αντρες ειναι πορτοκαλια..
στιβεις και παιρνεις το χυμο..ψιλοκοβεις τις φλουδες για γλυκο..
επισης σε ροδελες διακοσμουν ωραιοτατα ενα αλκοολουχο ποτο..!!

Friday, January 19, 2007

ανικανοποιητο...


Καταιγιδα τωρα πεφτει πανω μας
το απραγματοποιητο.
Λουζομαστε με μελαγχολια
καθως ξυπναμε
στην ανελεητη καψα της αναγκης...

λεει η υπεροχη Κικη Δημουλα

τωρα εμενα γιατι απο το πρωι κατι με παρακινει..
να αλλαξω την λεξη 'απραγματοποιητο'
με την λεξη 'ανικανοποιητο'......??...........

Tuesday, January 16, 2007

η Λίτσα κι ο Μήτσος


Η Λίτσα κι ο Μήτσος.Επτά χρόνια σε γάμο,κι άλλα τρία σε σχέση..ωραίο ζευγάρι,ταιριαστό.Όλη μέρα μαζί..στη δουλειά..στο σπίτι..στις χαρές,στις λύπες.
-Άχ Μήτσο μου..αυτή..!!
-Ναι Λίτσα μου..προλάβαινε αυτός..!!

Ο Μήτσος ήταν ωραίος άντρας..ίσιο καλοκουρεμένο μαλί,προσεγμένο ντύσιμο,διαφορετικό πουκάμισο με την αλλαγή της μέρας..πάντα καλά ταιριασμένο με ασορτί γραβάτα.Είχε μια συλλογή από κομπολόγια στο σπίτι,πέτρες φερμένες από τα πέρατα του κόσμου.Άνοιγε λοιπόν κάθε πρωί το βιτρινάκι στο σαλόνι,έφερνε μπροστά τη γραβάτα που είχε ήδη φορέσει κι έβαζε επάνω μια μια τις χρωματιστές τις χάντρες.Αυτές που του ταίριαζαν πιο πολύ..τις έπαιζε όλη μέρα ανάμεσα στα δάχτυλά του.΄Εβαζε μπόλικο άρωμα που μύριζε απο μακριά και ξεκινούσε την μέρα του..
Ο Μήτσος είχε δυό αδυναμίες.
Η μία ήταν η δουλειά του..οικογενειακή επιχείρηση..εξαρτήματα φορτηγών..την παίδεψε και τον παίδεψε για χρόνια μέχρι να την φτάσει εκεί που ήθελε.Αντιμετώπισε ανταγωνιστές,ήρθε σε συμφωνία με εταιρείες και τράπεζες,εξάντλησε τρόπους και τόπους,εκμεταλεύτηκε οτιδήποτε θα μπορούσε να του φέρει κέρδος και τα κατάφερε.Μέχρι και αυτοί που κάποτε ήταν ανταγωνιστές του,σήμερα δούλευαν για αυτόν.Πωλητές,οδηγοί,δέκα άτομα έμπιστο προσωπικό μαζί με το Λιτσάκι που ήταν από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ να έχει το πάνω χέρι στα τηλέφωνα,τις παραγγελίες και τις παραδόσεις.
Ο Μήτσος κοινωνικός και δουλευταράς,παρ΄όλο το προσωπικό που διέθετε,κάθε πρωί διεκπεραίωνε όλες τις υποχρεώσεις που αφορούσαν τράπεζες,επιταγές,σύντομες επισκέψεις σε πελάτες..αυτοπροσώπως.
Και μια φορά την εβδομάδα,κατά προτίμηση τις Δευτέρες,που τα επαγγελματικά ραντεβού ήταν λιγοστά,έβρισκε πάντα τον τρόπο να κάνει την καθιερωμένη του επίσκεψη,πιό σαπουνισμένος,πιό καλοντυμένοςκαι πιό μυρωδάτος από ποτέ,στο σπίτι με την καφετιά ξύλινη πόρτα και το κόκκινο φως στην κορυφή,μέσα στο στενό,απέναντι από τον κινηματογράφο “ΕΣΠΕΡΟΣ”.
Γιατί καλό ήταν το Λιτσάκι,παράπονο δεν είχε,αλλά,άντρας αυτός..ανατολίτης..μία αδυναμία είχε..να γεύεται την πληρωμένη ηδονή.Άλλωστε ήταν κύριος,έβαζε την αξιοπρέπεια του σπιτικού του πάνω απ΄όλα.Βουλγάρες,Ρουμάνες,Ρωσίδες και Αλβανίδες ήταν πρόθυμες να υποταχθούν στα γούστα του..χωρίς ίχνος δέσμευσης,χωρίς κανένα δέσιμο,καμία υποχρέωση πέρα από τα ελάχιστα ευρώ που που πλήρωνε πάντα πριν από οποιαδήποτε επαφή.

Η Λίτσα από την άλλη είχε μία αδυναμία κι ένα μαράζι!
Μεγάλη αδυναμία ήταν το σπιτικό της που πήγαινε πακέτο με τον Μήτσο της.Δεν ήταν τόσο η καθαριότητα που την αποροφούσε,όσο οι ρομαντικές λεπτομέρειες του σπιτιού,τα σχέδια στα δαντελένια και μεταξωτά κουρτινάκια ,τα πεντακάθαρα στρωμένα πετσετάκια ,τα κάθε λογής κρυστάλινα βαζάκια..πάντα γεμάτα με φρέσκα τριαντάφυλλα,τα ερωτευμένα σεντονάκια,τα ροζ λουλουδιασμένα δισκάκια,τα μελένια φλυτζανάκια,τα ασημένια κουταλάκια..κι όλες οι βεραμάν,σχελ και παλ κίτρινες κορδελίτσες που έδενε σε περίτεχνους φιόγκους και κολούσε παντού..μα παντού.Κι έπειτα τις λίγες ώρες που ήταν στο σπίτι..και τα Σαββατοκύριακα μαζί..να ευχαριστήσει τον Μήτσο της με κάθε τρόπο,να πλύνει το σπανάκι για το σπανακόρυζο που του άρεσε,να μαγειρέψει το στιφάδο που λάτρευε,να του ψήσει καφέ από τα χέρια της Ελληνικό βαρύ γλυκό με μπόλικο κα’ι’μάκι..να χαλαρώσει.
Πίστευε πως ήταν ευτυχισμένη,άλλωστε δε ζητούσε και πολλά.Μερικές φορές μόνο,τα βράδια κυρίως,είχε την επιθυμία να κλάψει,ένιωθε μια σκιά να καλύπτει τα μάτια της,κάτι αδιόρατο την ενοχλούσε αλλά σα να μην μπορούσε να προσδιορίσει την αιτία.Η αγκαλιά του Μήτσου της της φαινόταν λίγη τότε,τα χάδια του ψυχρά κι ανύπαρκτα,σα με το που την αγκάλιαζε να ήθελε να τελειώσει,αλλά το έδιωχνε,όλα τα ζευγάρια έτσι είναι σκεφτόταν, συλογιζόταν με το νου όλα τα καλούδια που τη συνέπαιρναν και ξεχνούσε.
Η Λίτσα κι ο Μήτσος είναι πολύ όμορφο ζευγάρι,ψιθύριζαν στη γειτονιά.
Ταιριαστό ζευγάρι ψιθύριζαν γνωστοί και άγνωστοι.
Κρίμα να μην έχουν παιδιά έκλαιγαν τιτιβίζοντας τα πουλιά.

Αυτό ήταν το μαράζι της Λίτσας.Επισκέφτηκε γιατρούς,τους καλύτερους γυναικολόγους,οι ελπίδες πολλές, η αναμονή πληγή..η μη εκπλήρωση του στόχου..απελπισία!Απλά ξεχνιόταν,για μικρό διάστημα,κι έπειτα πάλι η ίδια διαδικασία,η ίδια απελπισία.Ώσπου κουράστηκε..το άφησε..και την άφησε!Δεν έδειχνε τον πόνο της όμως,δε με νοιάζει έλεγε κιούτε μεταξύ τους το συζητούσαν πιά!

Μια Δεκεμβριάτικη μέρα ,με τον ήλιο να λάμπει ψηλά,το κρύο να χα’ι’δεύει τα μάγουλα,τα πουλιά να έχουν ταξιδέψει σε ανοιξιάτικες εποχές,ανάμεσα σε μια επίσκεψη σε πελάτη και σε ένα πληρωμένο αιδοίο σκαλωμένο στα όμορφα πόδια μιάς τριαντάρας Ρουμάνας ,ο Μήτσος υπέγραψε τα συμβόλαια για ένα περίπτερο εικοσιοκτώ τετραγωνικών στην κλαδική έκθεση αυτοκινήτου.

Τέσσερις μήνες μετά ,τον Απρίλιο, έστησαν το περίπτερο,τοποθέτησαν σε περίοπτες γωνιές το εμπόρευμα,το στόλισαν με δύο τεράστιες γλάστρες,παρήγγειλαν σνακς και γλυκά,αναψυκτικά και μπουκάλια με ουίσκυ.Παρούσα η Λίτσα περιποιημένη και ντυμένη με τα καλύτερα,πελάτες πήγαιναν κι έρχονταν,ακόμη και επαγγελματίες που είχαν να δουν χρόνια.Τα περίπτερα της έκθεσης πολλά,οι ανταγωνιστές ακόμη περισσότεροι,κι ας ήταν ανάξιοι λόγου.Ανάξιοι λόγου επαγγελματικά όχι όμως κι ανθρώπινα..εύκολα έπιασαν παρτίδες με τους γείτονες.Ησαν από άλλη πόλη.Το αφεντικό όμορφος άντρας ..λεβέντης .πρόσωπο σκληρό, ζωγραφισμένο με τους Χειμώνες και τα Καλοκαίρια του!Του άρεσε η Λίτσα.Δεν έπαψε να την κοιτάει στιγμή..Σε σημείο να ενοχληθεί ο Μήτσος αλλα έλα που είχε πελάτες εκείνη την ώρα και ξεχάστηκε γρήγορα.
Η ημέρα πέρασε γρήγορα κι ήρθε η επόμενη..μια από τα ίδια..μόνο που το βλέμμα της Λίτσας διασταυρωνόταν πιο συχνά με του γείτονα.Μέσα στην παραζάλη της δουλειάς ο Μήτσος της ζήτησε να φέρει ένα φάκελο με χαρτιά από το αυτοκίνητο..
Φόρεσε το σακάκι της και βγήκε.Τον βρήκε έξω,σε μια σκοτεινή γωνιά του πάρκινγκ.Δεν της είπε τίποτα.Την πήρε στην αγκαλιά του.Με μάτια αναμμένα κάρβουνα,την σήκωσε ψηλά και την ακούμπησε στον τοίχο.Την χάιδεψε με χέρια αχόρταγαΞεκούμπωσε το παντελόνι,ανέβασε τη φούστα της.Κι εκεί ανάμεσα στον κίνδυνο και την ασφάλεια, του δόθηκε χωρις να πει κουβέντα.Μόνο την κρίσιμη στιγμή ένα “αχ”βγήκε από το στόμα της μαζί με ένα κομμάτι της ψυχής της.Την έκλεισε στην αγκαλιά του,φύλαξε τη μυρωδιά της μέσα του.
Δεν τον ξαναείδε,δεν τον νοστάλγησε ποτέ.
Η έκθεση πήγε πάρα πολύ καλά,οι πωλήσεις ανέβηκαν κατά 20% καμάρωνε ο Μήτσος.
Ένα μήνα μετά,η Λίτσα είχε καθυστέρηση.Απόρησε..μπαα έκανε κι έδιωξε τη σκέψη.Γρήγορα όμως αγόρασε ένα τεστ εγκυμοσύνης από το φαρμακείο.Ηταν θετικό.Ένα χαμόγελο ικανοποίησης διαγράφηκε στα χείλη της.Το μόνο πρόβλημα πως το παιδί δεν ήταν άντρα της.Θυμήθηκε εκείνη τη νύχτα.
-Παιδί του έρωτα είπε και χάιδεψε την κοιλιά της.

Την αλήθεια δε θα τη μάθαινε ποτέ κανείς.Θα ήταν το δικό της μυστικό,αυτή και ο εαυτός της,αυτή και το παιδί.
Ενάμιση χρόνο μετά ,κατακαλόκαιρο,έκαναν την Κυριακάτικη βόλτα τους στην παραλία.
Άχ τι όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι έλεγαν φίλοι και γνωστοί.Και το μωροοό φτου φτου..ίδιο ο μπαμπας καλε….!!
Και καμάρωνε ο Μήτσος…..

Monday, January 15, 2007

το δαχτυλιδι


Γλύστρισε απαλά μέσα από τα σεντόνια..τον άφησε κουρασμένο να κοιμάται δίπλα της.
Με ελαφριές πατημασιές βρέθηκε να ετοιμάζει ένα ζεστό.Πήρε την κούπα στις χούφτες της και άνοιξε το παράθυρο..όποτε δεν είχε ύπνο..καθόταν με τις ώρες και χάζευε το σκούρο μπλέ της θάλασσας.Αποζητούσε το κρύο,δημιουργούσε μια διάφανη μεμβράνη που κάλυπτε το δέρμα της και τακτοποιούσε τις σκέψεις της..
Ανακάλεσε τις στιγμές..
Είχαν περάσει ακόμη ένα τυπικό βράδυ..με μια μικρή διαφορά…
Φαινομενικά τουλάχιστον.
Είχε έρθει και σήμερα αργά..με ένα μπουκέτο λουλούδια..αυτή έκλεινε τα 38..να κρύβουν το ίδιο αδιάβαστο βλέμμα των τελευταίων μηνών..
Την φίλησε με την ίδια υποκριτική ευγένεια.Κτύπησε το κινητό και το έκλεισε αμέσως με τις ίδιες κινήσεις,γεμάτες ενοχές.
Γευμάτισαν μαζί στο γιορτινά στρωμένο τραπέζι.Με το πρώτο σήκωμα,βάλσαμο,του ποτηριού,της πρόσφερε ένα λευκό βελούδινο κουτί.Απόρησε.Ένα χρυσό δαχτυλίδι άστραψε στα μάτια της.
Μόλις δέκα μέρες πριν της μιλούσε για διαζύγιο.Της πρότεινε χρήματα..μηνιαίο ποσό 1500-2000 ευ. γι αυτήν και το παιδί.
Και τώρα?Τι ζητούσε μ’ αυτή του την κίνηση??
Τυλιγμένη σε σύννεφα καπνού..άκουγε το ψιθύρισμα της θάλασσας..χάραζε στο βάθος του ορίζοντα.
Απέφυγε τις ερωτήσεις της,αόριστες οι απαντήσεις του..μια φευγαλέα υποψία πως όλα μπορούν να διορθωθούν.Έτσι απλά,δίχως καν ένα άγγιγμά του,δίχως το χάδι της να βρίσκει τα δάχτυλά του,τις μπούκλες των μαλλιών του,δίχως εκείνο το φιλί του που μέσα στην παραζάλη του,έχανε την αίσθηση του χρόνου.
Πόσες φορές ακόμη θα τα άκουγε??κι άλλες πόσες ακόμη θα τον πίστευε??
Βίωνε καθημερινά ξανά και ξανά την απόριψή του,τον ψυχικό εξευτελισμό..τη συναισθηματική στέρηση.
Έκλεισε το παράθυρο..
Έβγαλε μια μικρή βαλίτσα από την αποθήκη..πράσινη,ταξιδιάρικη..
Έμεινε να την κοιτάζει ώρα πολύ..
Τον ένιωθε στο κρεββάτι τους,μόνο..κουρασμένο..να πιπιλάει τα όνειρά του..σα μωρό,ένα μωρό που κάποτε ήταν δικό της,κάποτε ήταν το παν γι αυτήν.
Άκουγε την ανάσα του,ένιωθε την μυρωδιά του..τα μόνα που της είχαν απομείνει..αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα..δικά της τις νύχτες.
Άρχισε να γεμίζει τη βαλίτσα…

Sunday, January 14, 2007

κινδυνος

.."ειμαι μια γυναικα που φευγει αγαπη μου",
τον βεβαιωνε στην αρχη αρχη και καθε φορα που ζητουσε να προσδιοριστει
κυριευμενη απ' τις εγκληματικες ειλικρινειες της.Του το ειχε φανερωσει απ' την αρχη,
τον ειχε προειδοποιησει..

"ειμαι φαρμακι εγω" του ειχε πει.."φαρμακωνω και φαρμακωνωμαι".

"ολα τα δικα σου τα χρειαζομαι",απαντουσε..
"και τον πονο?"
"και τον πονο".
"και την οργη?"
"και την οργη".
"και τον θανατο?"
"και τον θανατο!..ιδιως τον θανατο..

..αγκαλιαζονταν με παθος,ερεθισμενοι απ' τις γενναιοτητες τους..
δεν ηταν γενναιοτητες εκ του ασφαλους..ακουγονταν σαν παιχνιδι
τα λογια τους ομως,κι οι δυο,στο βαθος το ξερανε καλα:
..ηταν αληθινα,περα για περα αληθινα,γι αυτο τους ερεθιζαν..

..Κινδυνος.. γι αυτο τους αναβαν τον ποθο..



μαρω βαμβουνακη

η κραταια αγαπη.......



Thursday, January 11, 2007

ελεγχος

..το καλοκαιρι ημουν μια χαρα..
θελεις η ζεστη που βοηθαει..θελεις τα ρουχα που ειναι πιο λεπτα..
το σωμα που δεν κρυβεται κατω απο τα μπουφαν..
ολα ηταν υπο ελεγχο..

μετα ομως..απο σεπτεμβρη..μια η γιορτη του συζυγου..
μια η γιορτη η δικη μου..κατι οι γιορτες φιλων..
κατι ποτακια με μεζεδακια μετα απο κινηματογραφικα σαββατοβραδα..
εε...ηρθαν καπακι και τα χριστουγεννα..με τους τονους τα μελομακαρονα
και τους κουραμπιεδες..πολυ θελει??

ετσι το αποφασισα..και τη δευτερα που μας περασε..
εκανα την πρωτη μου επισκεψη σε διαιτολογο..
7 κιλα επανω παρακαλω..υπερβαρη..
οχι παχυσαρκη..απλα υπερβαρη..ετσι ονομαζεται οποιος ειναι 5 κιλα
πανω απο το ιδανικο του βαρος..οσο βαρυ κι αν ακουγεται..

ετσι..τρεις μερες τωρα..δαγκωνω..απο τα νευρα μου..μια που δε μπορω να
δαγκωσω νοστιμα και αφρατα τσουρεκακια με σοκολατα..γλυκακια..και
ο,τι περιεχει ζαχαρη..

ζαχαρη μονο καστανου χρωματος παρακαλω..
σε γενικες γραμμες ψητα κρεατικα λευκου χρωματος με γενναιες ποσοτητες σαλατας..
με μετρημενες κουταλιες λαδιου..σπανακια μετρημενα σε φλυτζανια..
τυρακια μετρημενα με τα δαχτυλα..οπωσδηποτε φρουτα..
και κουβαδες νερο..

δε λεω ηδη νοιωθω πιο ελαφρια..αλλα πειναωωω..(αυτο το "πειναω"φανταστειτε
το σε τονο νιαουρισματος γατας..)...
εχω υπομονη..κι επιμονη..
για το καλοκαιρι ρε γμτ...





μεσα σε ολα με εχει τσακισει και το πιασιμο στη μεση..και να τα mesulit..
και να τα voltarain..να δουμε που θα παει..

Monday, January 08, 2007

χαμογελο

ποσο χαμογελο μπορω να εχω αναγκη..???

μια βολτιτσα θα κανω...
να παρω μια μικρη ανασα..
να δω τις αντοχες μου...

φιλιαααααααααααααααααα...!!!

Saturday, January 06, 2007

γουρι


το σπασαμε για το γουρι της χρονιας...

μηπως ομως πρεπει να βαλουμε κι εμεις..

λιγο το χερακι μας..???

Thursday, January 04, 2007

Wednesday, January 03, 2007

σουελ

-Ο,τι κι αν ειναι αυτο, πες μου τι συμβαινει.

-Το σουελ μου εβαλε μπελα στο μυαλο.

-Ποιος ειναι ο πραγματικος λογος που δε γυριζεις?

-Η θαλασσα δεν με επιστρεφει..

-Τι γυρευεις τωρα πια?

-Δεν εχω θεληση για στερια..


ιωαννα καρυστιανη

σουελ

Tuesday, January 02, 2007

σιωπη

επρεπε να παρει μια αποφαση..συντομα..εβρεξε το λαιμο της με μια γουλια ουισκυ..αλλα δε βοηθησε..μονο λιγο τη ζαλισε..ειχε και μια δυσπνοια..ενα σφιξιμο στο λαιμο..

το φως του φεγγαριου..νυχτερινος επισκεπτης.. σπασμενες φετες αναμεσα στις γριλιες..κι ο ουρανος στο μπλε των παραμυθιων..

εβγαλε το φορεμα της..φορεσε πυτζαμες..βουρτσισε τα δοντια της κι επεσε στο κρεββατι..
με ματια καρφωμενα στην οροφη..με καρδια..φτηνο χαλι ραμμενο απο μικρα κομματακια τυχαιων στιγμων..στερημενη ψυχης και δυναμης..

με τον ηχο της ανασας της..με τον ηχο της ανασας του..
το γυρισμα του κορμιου του..το γυρισμα του κορμιου της..
διπλο κρεββατι..το κενο αναμεσα να φωναζει..
κατι αγκαλιαζε το λαιμο της κι εσφιγγε δυνατα..με πιεση..
την ελουσε κρυος ιδρωτας..

μια τελειωτικη αποφαση..μα πως..πως να αποφασισει τον χωρισμο με τα αγαπημενα της προσωπα..γιατι ετσι ειναι..ετσι θα γινοταν..ηξερε..το διαισθανοταν..
αν αποφασιζε να ζησει με τον Παυλο..ποιος θα την ακολουθουσε
σ αυτο το σταυροδρομι της ζωης της..
ποιος την αγαπουσε τοσο..
μα για ποια αγαπη μιλουσε..το μισος τους θα γευοταν..
και θα ηταν πικρη η γευση του..

τα ματια της τωρα βυθιστηκαν στις φετες του φεγγαριου..
εσταζαν σιωπη..και δακρυα μαζι..
μικρη..τοτε που κρατουσε βιολεττες στην αγκαλια ..η χειροτερη σκεψη ..μετα τα μαλωματα των γονιων της..
απλα καθημερινα μαλωματα..η χειροτερη, η σκεψη του χωρισμου τους..
ενοιωθε μετεωρη..στο συλλογισμο ενος ξενου ατομου στο πλαι του ενος απο τους δυο γονεις της..κατι που δεν εγινε ποτε..

και τωρα να δωσει αυτη τη γευση στους ιδιους τους δικους της ανθρωπους..

απο την αλλη πως θα μπορουσε να κρατησει τη σιωπη της αλλα τοσα χρονια..!!
να ζησει ετσι..να ψαχνει την ομορφια σε μια ζωη χωρις ζωη..
να κτυπιεται σα θαλασσα ανοιχτη
συμβιβασμενη με ενα προωρο θανατο..
καταδικασμενη σε μια αιωνια θλιψη..σε ενα συνεχομενο και μη εξελισσομενο
κυκεωνα συναισθηματων..σε ενα καθημερινο ταξιδι στη μυρωδια του οξειδωμενου χαλκου..

τα ματια της εσταζαν το φεγγαρι..ακουσε την ανασα της να ρουφαει τη στιγμη..
πηρε την αποφαση της..



ηταν...

Monday, January 01, 2007

τ' αστρα

το ξημερωμα..
τα βηματα της την οδηγησαν στη θαλασσα..
φυλακισε την αλμυρα στα μυχια της καρδιας της..
σαν τεχνιτης μυροποιος
και καθως τ αστρα αποχαιρετουσαν ενα ενα..
εκλαψε τοσο πολυ
μεχρι που φιληθηκε με ολα τα μυστικα της..

η θαλασσα της ψιθυριζε την αιωνιοτητα..




και καποτε ονειρευομαι να κλαψω τοσο πολυ,
που ολα τα μυστικα ν'αποκαλυφθουνε
θα'ναι νυχτα βαθια κι η θαλασσα θ'αναζηταει την αιωνιοτητα
σαν τους αυτοχειρες - τελικα διαβηκε η ζωη,αλλα
δεν το καταλαβα,εχοντας να λησμονησω
τοσους θλιμμενους αιωνες - κοιταζα λοιπον καθε στιγμη μου
να γινεται σκονη κι υστερα ονειρο
και καμμια φορα εβγαζα το κεφαλι μου απ'το παραθυρο
"το ξερω οτι ματαιοπονω" τους ελεγα
και τους εδειχνα..
τα μενεξεδενια συννεφα..!!


τασος λειβαδιτης..

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...