Saturday, March 31, 2007

πασχαλια φερε μου παπουτσια..

να καταφέρω να την φέρω στο χέρι μου.. να περπατήσει σ ένα ένα τα δάχτυλα μου..
με τα μικροσκοπικά της μαύρα ποδαράκια..
μετά..
να φυσήξω απαλά,
κι αυτή να πετάξει..
όχι πολύ μακριά..
στο πιό κοντινό λουλούδι..
κι εγώ να έχω προλάβει..
να πω τις ευχές μου..
άλλωστε η άνοιξη έχει μπει πιά γιά τα καλά..






μη ξεχάσω να προσέχω τους δρόμους,να περνώ από τις διαβάσεις(όχι με κόκκινο),
και να κοιτώ αριστερά και δεξιά καλά καλά εάν έρχονται αυτοκίνητα,διότι όλοι οι
δρόμοι δεν είναι μονόδρομοι εε??

Wednesday, March 28, 2007

η κυρά Δόμνα


Tην γνώρισα όταν είχα κλείσει τα πέντε.Όσο μπορώ να υπολογίσω ήταν δεν ήταν 48 χρονών.Ούτε όμορφη,ούτε άσχημη,το ύψος της δεν ξεπερνούσε το 1.55.Συντηρητικά καλοντυμένη,όσο επέτρεπαν οι συνθήκες και η φτώχεια της εποχής.Τα μαλλιά της,λεπτά,μεταξωτά,μαζεμένα πάντα πίσω στον αυχένα,χτενισμένα προσεκτικά σε μια αδύνατη πλεξίδα,που την στριφογύριζε πολλές φορές σ ένα σφιχτοδεμένο,μικρό κότσο.Ήρεμη,άβουλη,με τον φόβο του κόσμου φωλιασμένο στην ψυχή,βήματα περιοσμένα σ ένα τόπο με 80 κατοίκους όλο κι όλο,όπου οι νέοι ταξίδευαν συνεχώς και οι γέροι στέκονταν πίσω να περιμένουν.
Πενήντα βήματα μετρημένα με τα μικρά της ποδαράκια,ως τον καφενέ τους κι άλλα πενήντα για την επιστροφή στο σπίτι,πλινθόχτιστα και τα δύο.
Σε γειτόνισσες δεν πήγαινε,φοβόταν το τι θα πουν,πώς θα το πουν,όλα τα μετρούσε,στη λίμνη δεν κατέβαινε ποτέ,ήταν αντρίκιες περπατησιές αυτές,και στο καφενείο τους,μόνο μετά από τις προσταγές του άντρα προστάτη της.Φέρε αυτό,φέρε εκείνο,μόλις χρειαζόταν κάτι,μόνο σπάνιο που δεν ήταν αυτό,άνοιγε την πίσω πόρτα του μαγαζιού,που έβλεπε προς το σπίτι,στεκόταν εκεί ανάμεσα στα δοκάρια,επιβλητικός και φώναζε..
-Δόμναααα…..πάγοοο…..
-Δόμναααα…..τα ψάριαααα….
Κι έτρεχε η κυρα Δόμνα να αντικαταστήσει τον πάγο στην παγωνιέρα,να βάλει τα ψάρια στη σάλτσα,νερό στο μουσλούκι κι έπλενε ένα ένα τα φλυτζάνια του καφέ,τα ποτήρια του κρασιού,τα ποτηράκια του ούζου,όλα με τα δαχτυλάκια της,κι ό,τι είχε απομείνει από τα τραγουδάκια και τους αναστεναγμούς,πρόσθετε κι ένα αχ δικό της κι έτσι με υγρά μάτια περνούσαν τα μεσημέρια ,μ εκείνο το σφίξιμο στο στόμα που δήλωνε πως έκανε αυτό που πρέπει.Κι ήταν εκείνες τις στιγμές που την εύρισκα μπόσικη,να ζητήσω μια γκαζόζα,μια λεμονάδα,ανάλογα με την δίψα μου,μια τσιχλόφουσκα απλή τυλιγμένη σα καραμέλα,ολόχρυση σε σχήμα λίρας ή την πιο μοντέρνα σε σχήμα τσιγάρου.
Ήταν ένας άνθρωπος πράος,κοπλιμέντα και υπερβολές δεν άκουγες,ούτε κακίες και κοτσομπολιά,σιωπηλή και μαζεμένη,μοναχική,μ ένα βελονάκι ανάμεσα στα τρία δάχτυλα κι ένα βαμβακερό κουβάρι να σέρνεται από δίπλα για τις δαντέλλες και τις ομορφιές,με τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια μαζεμένα γύρω της καλοκαίρι,χριστούγεννα και πάσχα,μέσα σ αυτά κι εγώ.
Στην αυλή ,είχε λουλούδια πολλά,που τα φρόντιζε,σκάλιζε,πότιζε συχνά,δεν τα έκοβε ποτέ,εκτός από τις πασχαλιές που γέμιζαν τα βάζα κάθε χρόνο σε χρώματα λιλά,δυό γάτες και δυό σκύλους.
Εκείνο το καλοκαίρι,η μία η γάτα,η κατάλευκη με ουρά χαδιάρα και ράχη βουτηγμένη στο πείσμα,περίμενε γατάκια.Φούσκωνε και ξαναφούσκωνε,μαζί μ αυτήν,περίμενα κι εγώ,τα σκεφτόμουν,τα ονειρευόμουν κάθε νύχτα τα είχα στη αγκαλιά μου με το νου και κάθε που ξυπνούσα έτρεχα να δω μήπως και συνέβη το πολυπόθητο γεγονός.
Τα γατάκια ήταν τρία και άσχημα,μικροσκοπικά,τυφλά,με κατσιασμένο αλλά λευκό τρίχωμα κι ασάλευτα.Ήταν ακόμη μωρά μου εξήγησε και ησύχασα.Το πρώτο πρωινό,γιατί δεύτερο δεν υπήρχαν.Ξαφνικά χάθηκαν.Τα ζητούσα απελπισμένα.
Σιγά σιγά μου αποκάλυψε την αλήθεια.
Με πήρε από το χέρι και πήγαμε να μου δείξει.Είδα μια χαρτοσακούλα καφετιά,πολλές φορές διπλωμένη,και τα γατάκια μέσα..άρχισα να κλαίω,να την φωνάζω,να μη πιστεύω στη σκληράδα της.Έκλαιγα και τη χτυπούσα,την κλοτσούσα σα να ήθελα να πονέσει περισσότερο από μένα,περισσότερο από τα γατιά που εξ αιτίας της δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως.Μου εξήγησε κοφτά,πως δεν ήταν δυνατόν να κρατάει όλα τα μωρά που γεννούσαν οι γάτες του σπιτιού.
Κρυφά,μετά από λίγες ώρες πήγα να τα σώσω κι ας φοβόμουν μόνη.Αλλά δεν πρόλαβα.
Έπεσα στο κρεββάτι με πυρετό.Κι ο πυρετός έφερε παραλήρημα.


Ήταν η εποχή που κατάλαβα πως ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και το καλό και το κακό.Το καθένα για τον λόγο του.

Sunday, March 25, 2007

το πορτραίτο

Πως φτιάχνεται το πορτραίτο ενός ανθρώπου;
Με μολύβια στα γκρι του γραφίτη;Με κάρβουνα σε τόνους μαύρους
ζωηρούς; Χρώματα;Ακρυλικά;Ακουαρέλλες;Φόντο μαύρο ή λευκό;Κι έπειτα;Το ανέβασμα των χειλιών,το σχίσιμο των ματιών,η θέση των ζυγωματικών;Η κορμοστασιά ,η ιδεολογία του,τα γούστα,τα πιστεύω,οι προτιμήσεις;Ο καφές αχνιστός ή παγωμένος;Το ποτό δυνατό;Tον τρόπο που κρατάει το ποτήρι του;Τη χροιά της φωνής,βραχνή ή λεπτή, την βαρύτητα του ονόματός του,ο κύριος τάδε ή ο κύριος δείνα,η κυρία Ισμήνη ή η δεσποινίς Λίτσα;Τις ανάγκες του,τις επιλογές,τον τρόπο που σκύβει να χαιδέψει ένα σκύλο,ή μένει αδιάφορος μπροστά σε ένα παιδί;Αν περπατάει ευθυτενής ή σκυφτός,ή το που πηγαίνει;Από το τικ των ματιών ,τις αμήχανες κινήσεις των χεριών,το αλαφροίσκιωτο βλέμμα ή την απόλυτη σιγουριά,το ασυνείδητο άγγιγμα στο πηγούνι,το συνειδητό στρώσιμο του σακακιού,το νευρικό διόρθωμα της γραβάτας,το κοίταγμα , το χτένισμα των μαλλιών στον καθρέφτη,το καλοψαλιδισμένο μουστάκι,το καλοσιδερωμένο παντελόνι,το γυαλισμένο παπούτσι;
Με τι αυτοκίνητο κυκλοφορεί,αν κυκλοφορεί,σε ποια μαγαζιά πηγαίνει,που τρώει,πώς τρώει,τι φοράει,τι διαβάζει,αν διαβάζει,ποιά εφημερίδα αγοράζει , και ποια άρθρα προτιμά,αν βλέπει σινεμά κι αν ναι ποιες ταινίες,πως φιλάει,πως πηδάει ,αν πηδάει και με πόσες το κάνει, αν είναι ειλικρινής, αλλαζόνας,
εγωιστής,ματαιόδοξος,ουτοπιστής,ονειροπόλος,ρομαντικός,
ειρωνικός,κυνικός,φιλόζωος,αλτρουιστής,αεικίνητος,πεσιμιστής ή αισιόδοξος;


στη φωτογραφία το πορτραίτο της κόρης μου,ζωγραφισμένο με κάρβουνo από τα δικά μου
χέρια το 1992..

Σπενσερ Τιουνικ

φωτογραφηση του Σπενσερ Τιουνικ..

μου θυμισε στρατοπεδο συγκεντρωσης στο β' παγκοσμιο πολεμο..
ειναι δυνατον να αποσκοπει στο να τονισει την χαρα της ζωης??

Thursday, March 22, 2007

αγαπημενο καφε

το αγαπημενο μου καφε,ομορφος χωρος,υπεροχη μουσικη..
σαββατοκυριακο ερχεται..παμε??

Wednesday, March 21, 2007

το γουρι μου


το γουρι μου..το ποντικακι μου..ο αλμοδοβαρ μου..
μη γελασετε..αλλα αυτο ειναι το ονομα του..αλμοδοβαρ..
καλο παρεακι..σπαθι..!!

Sunday, March 18, 2007

νυμφαίο











Ήταν μια ηλιόλουστη,ανοιξιάτικη Κυριακή..μ ένα ήλιο
χαμόγελο παιδιού,μια φύση ήρεμη και σιωπηλή..πέτρινα αρχοντικά
και προστατευμένες αρκουδίτσες στο φυσικό τους περιβάλλον..



Saturday, March 17, 2007

οινοπνευμα στις πληγες


τα παιδια..ψιθυριζουν μια λεξη που ριχνει οινοπνευμα στις πληγες..
χουντα..!!!

Thursday, March 15, 2007

οι 5 λέξεις και το τηλεγράφημα

Όλο το σπίτι μία πόρτα..πανύψηλη και σιδερένια,σ ένα κόκκινο τριανταφυλλί..
Την άνοιξε και πέρασε στην αυλή.Πήρε το μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα.Την είδε να κεντάει στην αυλή,όσο μπόρεσε δηλαδή,ένας ήλιος φωτιά του σφάλιζε τα μάτια,μισόκλεισε τα βλέφαρα.Παρ ολίγο θα σκόνταφτε.
Άκουσε τη φωνή της.Άα..ήρθες ..του είπε.Κινήθηκε αέρινη προς το μέρος του,με βήματα χορευτικά,πόδια πανύψηλα κι όμορφα,χέρια φτερά,τον αγκάλιασε.
Άπλωσε χέρια και σώμα,ρούφηξε όλη την μαμαδίσια μυρωδιά,την κράτησε ώρα κολλημένη πάνω του.
Τον οδήγησε στο δωμάτιό του.Άφησε χαρτοφύλακα , βαλίτσα κι έπεσε χαρούμενος στο κρεββάτι .Είχε καιρό να απολαύσει την μυρωδιά του λευκαντικού σε καθαρά φρεσκοσιδερωμένα στρωσίδια
Όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά,κι οι κουρτίνες φουσκωμένες από ένα αεράκι όλο χάδι και δροσιά..Έριξε μια ματιά στη βιβλιοθήκη,ο Τρελλαντώνης,ο Μέλιος,μία στίβα από μικρό σερίφη,μια χιονόμπαλα,ένα κουρδιστό καρουζέλ,κάποια σπιράλ τετράδια,το μπλέ βελούδινο κουτί, που βρήκε σκαλίζοντας πίσω από κάτι βιβλία,με τις φωτογραφίες,ήταν όλα εκεί.
Κατέβηκε στην κουζίνα.
-Μμμμ.. σπιτικό φαγητό,είπε.Άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας που σιγόψηνε το αγαπημένο του,ένα σπετσοφάι μπανιαρισμένο σε μπόλικη ψιλοκομμένη ντομάτα.Μοσχομύριζε φρεσκοτριμένο πιπέρι.Τυλίχτηκε σ έναν ατμό ζεστό κι αρωματικό.
-Σου έψησα καφέ τού κελάηδησε.Κάθησε δίπλα του στο τραπέζι.Είδε δυό πράσινα μάτια ,κτισμένα με σοφία στο σχίσιμο τους,να τον αγκαλιάζουν,άκουσε τη φωνή της,με χροιά κουρασμένη από στιγμές, να τον νοιάζεται. Τα χείλη της , κατακόκκινα να τον ρωτούν.Τα χέρια της χαρτογραφημένα να του εξηγούν.Η κοιλιά της,φωλιά ,να του γελάει κυμματιστή κι ακούραστη.
Ένα θρασύ φως έμπαινε από το διάφανο παραθυρόφυλλο.Το ρούφηξε αχόρταγα ,φάρμακο, μαζί κι αυτήν,εικόνα ζηλευτή,άξια για προσκύνημα.
Σηκώθηκε,βγήκε έξω,χάιδεψε την κατάλευκη χαίτη του αλόγου,σέλωσε,σπιρούνιασε με δύναμη κι έφυγε καλπάζοντας ζωηρά.

Ξύπνησε με μία αίσθηση φυγής,αρνούμενος να γεφυρώσει το όνειρο με την πραγματικότητα. Ένα κάψιμο στο λαιμό,και μία ξινή αίσθηση στον οισοφάγο.Έναν πόνο που άρχιζε από τα κόκκαλα της ωμοπλάτης κι έγλυφε ως πίσω τον αυχένα.Με γόνατα σα μόλις να είχαν ακουμπήσει μυριάδες σπασμένα γυαλιά,πόδια και χέρια κρεμασμένα,ξύλινα ,να αρνούνται πνοές ζωής.
Ήταν σ ένα τραίνο,μαζί με άλλους πέντε στο κουπέ.Ο ελεγκτής έκανε τον συνήθη έλεγχο στα εισιτήρια.Έδειξε και το δικό του.
Μπήκαν σε ένα τούνελ,το πρόσωπό του καθρεφτίστηκε στο σκοτεινιασμένο παράθυρο.Αξύριστος με μάτια να στάζουν αίμα.
-Γαμώ την πουτάνα μου μέσα..ψέλισε.

Ήταν μόλις χθες που πήρε το τηλεγράφημα..
Η μάνα έσβησε..στοπ..αύριο η ταφή..στοπ..σε περιμένουμε..στοπ.



την πρόσκληση/πρόκληση για να γραφτεί αυτό το κείμενο,
μπλογκοπαίχνιδο των 5 λέξεων,
μου έδωσαν ο http://blowyourheadoff.wordpress.com/
ένα σκανταλιάρικο αγόρι
κι ένας καλά κρυμμένος σμιλόδοντας...
ελπίζω να έμειναν ευχαριστημένοι..

Tuesday, March 13, 2007

7 πιό αγαπημένες μου ταινίες

Η Mπλε..του Κισλόφσκι(1993) με την αγαπημένη Ζιλιέτ Μπινός
που υποδύεται μια γυναίκα
που ξέρει να αντιμετωπίζει τις δύσκολες στιγμές της ζωής της με
ψυχραιμία και αξιοπρέπεια.



Το πιάνο (1993) με την Holly Hunter και τον Harvey Keitel
για την μουσική και τον ερωτισμό της..

Ο Άγγλος ασθενής (1996) με τον Ρέιφ Φάινς και την Κριστίν Σκοτ Τόμας..
για την φωτογραφία,την εποχή,τον ερωτισμό.Επίσης επειδή την συγκεκριμένη
εποχή άγγιζε κάποιες ευαίσθητες χορδές μου.


Μια αιωνιότητα και μια μέρα..(1998) του Θόδωρου Αγγελόπουλου..
για την μουσική της (Καραίνδρου??) και επειδή λατρεύω τον
Αγγελόπουλο.



Το τέλος μίας σχέσης..(1999)..μία ταινία που την έχω δει πολλές φορές
και έχω κλάψει άλλες τόσες..με τον Ρέιφ Φάινς και την Τζουλιάν Μουρ.




Η πένα της αμαρτίας..(2000) με τον Τζέφρυ Ρας και την Κέιτ Γουίνσλετ,
Τα άκρα που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν του στερούν
τα μέσα με τα οποία εκφράζεται..



Μίλα της..(2002) του Πέδρο Αλμοδοβάρ..



Ολομόναχοι μαζί..(2004) του Κιμ Κι Ντουκ για όλη την ατμόσφαιρα της..
Ο κινηματογράφος είναι η ζωή μου..και οι ταινίες που λατρεύω δεν
περιορίζονται σε 7..αλλά μια που μου το ζήτησαν οι
προσπάθησα να τις συμπιέσω..


να δώσω την σκυτάλη στους
αν έχουν διάθεση να παίξουν..

Thursday, March 08, 2007

η Αγγελικούλα


Eίχαν ένα κήπο μες’ το λουλουδικό..και δέντρα..όχι πολλά,δυό τρείς κερασιές,μια βερυκοκιά,μια μεγάλη ακακία που έφτιαχνε λευκούς ανθούς και μια ροδιά στην είσοδο,καμάρι του σπιτιού.Γλάστρες,γλαστράκια με κρίνους και μωβ πασχαλιές,ροδοκόκκινες σκουλαρικιές,τριαντάφυλλα σε όλα τα χρώματα,μολόχες από τις εύκολες που έλεγε η μάνα,χρώματα χρώματα,από κείνο το κατακόκκινο λουλούδι που νόμιζες έσταζε αίμα κι έβαφε κρυφά τα χείλια της,τούφες τούφες τα ζουμπούλια και μυρωδάτες καμπανούλες φυτεμένες στο μικρό κηπάκι αριστερά.,που άνοιγαν τα ροζ κεφαλάκια τους την ημέρα και τα έγερναν υπομονετικά την νύχτα..

Σε μια γωνιά μια μεγάλη λαμαρίνα ακουμπισμένη πάνω σ ένα τραπέζι..με τους γιοφκάδες να στεγνώνουν κάτω από τον καφτό καλοκαιρινό ήλιο.Η μάνα τους ζύμωσε χθες με αλεύρι ,νερό και αβγά και τους έτριψαν μαζί, έναν έναν με στεγνά καθαρά χέρια ,ζυμαρένια σκουλικάκια πάνω στη λαμαρίνα..

Στο κέντρο της αυλής κοντά στην πόρτα της κουζίνας,ένα άλλο τραπέζι με 10-20 κιλά βύσινα ριγμένα από νωρίς το πρωί επάνω ,και γύρω γύρω θόρυβος πολύς..οι δυό θείες, η Ρηνιώ και η Ελένη ,οι μικρότερες αδερφές της μάνας,οι άλλες δύο μεγαλύτερες παντρεμένες από χρόνια στην Αμερική,κι η Ασημίνα πρώτοξαδέρφη τους ,έπιαναν ένα ένα με το χέρι τα βύσινα,καθαρά και πλυμένα από ώρα με κουβάδες νερό,έχωναν την φουρκέτα εκεί που πριν φύτρωνε το κοτσάνι,την έσπρωχναν μέσα βαθιά και έφερναν με τέχνη το κουκούτσι μπροστά,ώσπου έπεφτε.Έτσι ξεκουκούτσωτες οι βυσινιές σάρκες,μαζεύονταν σε μεγάλα γυάλινα δοχεία,όπου μετά ανακατατεύονταν με κατάλευκους κόκκους μπόλικης ζάχαρης κι έμπαιναν σε καζάνια που έβραζαν πάνω από τη φωτιά,για να δώσουν πεντανόστιμα γλυκά που θα τράταραν γνωστούς και συγγενείς τις ατέλειωτες χειμωνιάτικες βεγγέρες.

Η Αγγελικούλα ήταν δεν ήταν στα δεκαοχτώ.Όνομα και πράμα.Δυό κατάξανθες κοτσίδες που έπεφταν με χάρη στους ώμους, ένα πικάντικο μουτράκι να κρύβεται κάτω από ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλλο,τις ατέλειωτες καλοκαιρινές μέρες,
καστανό βλέμμα.. ίσιο.. καθαρό,νάζι ,λίκνισμα κοριτσίστικο ,ένα πλατύ όλο φως χαμόγελο,δυό χειλάκια τριαντάφυλλα και μια καρδούλα να σκιρτάει από νιότη κι από έρωτα για τον Πετρή,μίλια μακριά της , ένα νου σαλεμένο και την απόσταση να της καίει τα σωθικά..
Πήρε δυο τρεις χαχαλιές βύσινα μπροστά της κι έπιασε δουλειά..Οι θείες και η μάνα είχαν ήδη γεμίσει δυο δοχεία ,με γέλια και πειράγματα ,πονηρά βλέμματα και υπονοούμενα,για την τάδε και τον δείνα,την Νίτσα την μοδίστρα,χωρισμένη και ξαναπαντρεμένη με τρία παιδιά από διαφορετικό άντρα το καθένα,τον ομορφονιό που πήγαινε με το άλογο κάθε μέρα να επιβλέψει στα χωράφια φρούτα και λαχανικά ,την Νίνα με το εξώγαμο και τον λεγάμενο με τα γυναικεία τσίνορα που την στρίμωξε τάζοντας αιώνια χάδια και φιλιά και να που τέλειωναν και με το τρίτο δοχείο,δεν ήταν δουλειά κι υποχρέωση αυτή η συγκέντρωση,πανηγύρι ήταν κάθε χρόνο,μεγάλες γυναίκες με την ψυχή παιδιών κι οι κουβέντες τους τιτιβίσματα χαρούμενων πουλιών. Ήρθε κι η κουβέντα για τον Πετρή,γυιός της δεύτερης ξαδέρφης τους,είχε δυό χρόνια που τους άφησε για τα καράβια,σκίρτησε η καρδιά της Αγγελικούλας,σα τα βύσινα βάφτηκαν τα μάγουλά της,η θεία Ρηνιώ το πρόσεξε,της έκανε νόημα..έχω να σου δώσω της είπε..κι αυτή κατάλαβε πως γράμμα θα ήταν σταλμένο από το καράβι,γράμμα από τον Πετρή της,μέσα στα γέλια και τις χαρές οι άλλες δεν κατάλαβαν τίποτα,συνέχισαν να μιλούν, πήρε το γράμμα κάτω από το τραπέζι,το έκρυψε στο λάστιχο της φούστας της.
Έκανε πως έβαλε άλλες δυό χαχαλιές βύσινα στο τραπέζι κι άρχισε να ξεκουκουτσώνει με το κεφάλι χαμηλά,θα το διάβαζε αργότερα,ας τέλειωναν πρώτα με το γλυκό,να έμπαινε με το καλό στη φωτιά,να φτιάχνανε τους καφέδες μοσχομυριστούς,τις πορτοκαλάδες και τα δροσιστικά ,να σερβιρίζονταν το μεσημεριανό και αργά το απόγευμα που θα ξένοιαζαν από τα μουσαφιριά..τότε θα το διάβαζε.Κι έπειτα θα το τακτοποιούσε μαζί με τα άλλα.Δυό χρόνων γράμματα δεν άφησε μέρα να περάσει δίχως την παρουσία του,σκόρπιες λέξεις ,πόθοι και όνειρα για την μικρή Αγγελικούλα,που δεν την άγγιξε ποτέ ,παρά μόνο μέσα από τα γραμμένα τόλμησε να την αγκαλιάσει,να πει τα λόγια που έκαιγαν,αυτόν τις αβάσταχτες ώρες της ξενητιάς κι αυτήν όταν κοιμόταν με χαρτιά και φωτογραφίες κρυμμένα κάτω από το μουσκεμένο μαξιλάρι. Στιβαγμένα με τη σειρά σε μικρά πακέτα,δεμένα με βελούδινες ροζ κορδέλλες,αγορασμένες από το ψιλικατζίδικο του κυρ Θόδωρου,τάχα μου για να δένει τα μαλλιά της και κρυμμένα επιμελώς από αδέρφια και γονείς,φίλες και ξαδέρφες και μόνο με τη θεία Ρηνιώ να μοιράζεται το μυστικό.Καθημερινά να της φέρνει γράμμα από τον λεγάμενο και τις Δευτέρες διπλά.

Το βραδάκι,ο πατέρας ήταν ακόμη στα χωράφια,η μάνα τακτοποιούσε τα αποστηρωμένα βάζα στην κουζίνα,έσκισε τον φάκελο, σφραγίδα γραμματόσημο από χώρα άγνωστη,με ένα μικρό μαχαιράκι.Ήταν κάτω από την ροδιά.Ένα χρυσοπλάτινο φεγγάρι φώτισε το καλογραμμένο χαρτί.Μύρισε τη μυρώδιά του,χάρηκε τα γράμματα του που έγερναν όλα ομοιόμορφα προς τα δεξιά ,κι έμεινε να χαζεύει το πιο όμορφο ,
το πιο καλλιγραφικό,εκείνο το κεφαλαίο Α κάθε που ξεκινούσε.., το πιο μεγάλο απ όλα, το πιο πλαγιαστό,το πιο λικνιστό και το πιο σκερτζόζικο γράμμα..

Αγγελικούλα μου..της έλεγε..
Καρδούλα μου,ψυχή μου..δε θα πω πολλά αυτή τη φορά,ο χρόνος πιά με πιέζει κι ο πόθος,η απόσταση,η έλλειψη της δικής σου αγκαλιάς με οδηγούν μια ώρα γρηγορότερα να έρθω κοντά σου..Βρίσκομαι τόσο μακριά κι από την άλλη σε νιώθω σα να είσαι δίπλα μου..απατηλή φαντασίωση.. αγγίζω τα χεράκια σου,ξεμπλέκω τις κοτσίδες σου,γεύομαι βελούδινα τα χειλάκια σου . Κάθε λιμάνι ομορφαίνει με τη δική σου μορφή,κάθε φουρτουνιασμένη θάλασσα γαληνεύει με τη δική σου φωνή,κάθε που παλεύουμε με άγριους ανέμους και ανεμοκάραβα με σώζει το δικό σου φιλί.Τον Αύγουστο με το καλό θα έρθω να σε ζητήσω από μάνα και πατέρα…

Άφησε το χαρτί να της πέσει από τα χέρια.Σκούπισε με τη φούστα της τα δάκριά της..


Μάνααααααααααααα….φώναξε κι ήταν γεμάτη από χαρά η φωνή της…




σημείωση:το κείμενο γράφτηκε μετά από την πρόσκληση/πρόκληση του μελομενου..
τον οποίο και ευχαριστώ πολύ πολύ..
με τη σειρά μου πρέπει να δώσω τη σκυτάλη σε άλλους 5 .
Άς είναι λοιπόν.....
ο εραστής της ζωής
η βασιλικη
η αλεξανδρα
η desposini savio
και η καπετάνισσα
κι ας παίξουν με τις λέξεις..άμμος,μυστικό,καντήλι,πάπυρος,κρασί

Wednesday, March 07, 2007

o Αριστείδης


Ο Αριστείδης . Πατημένα τα πενήντα αλλά ωραίος άντρας.Άα..όλα κι όλα..Με το καλοσιδερωμένο παντελονάκι του,το κολαρισμένο πουκαμισάκι του,το καλοβαμμένο παπουτσάκι του..πρόσωπο φεγγάρι..μάγουλο βερύκοκο..φαλακρίτσα γοητεία..καλοκουρεμμένο μαλλί και φρεσκοπεριποιημένο μουστάκι..
Επάγγελμα έμπορος..πολύ χρήμα.Όχι πως δεν κόπιαζε.όχι πως δεν πλήρωνε το τίμημα.Αλλά ανταμοιβόταν με το παραπάνω.
Γυναίκες πολλές.Είμαι γλυκοτσούτσουνος έλεγε..και το χαμόγελο του πλάταινε τόσο που φανέρωνε όλη την κατάλευκη οδοντοστοιχία του με κάμποσα ακριβοπλήρωτα φυτευτά δόντια ανάμεσα.

Ο Αριστείδης ήταν χρεωμένος δυο αποτυχίες στη ζωή του.Έναν αρραβώνα ,που πολύ σύντομα ξεχάστηκε από όλους κι έναν γάμο που ενώ φαινόταν μια χαρά,κάτι στην πορεία τον στράβωσε.Λίγο οι πολλές ώρες στη δουλειά,λίγο η επικοινωνία που λιγόστευε με τα χρόνια,λίγο οι γλυκοστραβοτιμονιές του,έριξαν την γυναίκα του στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα,που την παραμύθιασε με ένα συναίσθημα ,ένα πάθος κι έναν έρωτα όλο γλύκα και μέλι..Όταν περάσει ο έρωτας θα δεί αυτή..η σκρόφα..η τιποτένια,η τέτοια η πάτια,πιπίλαγε νύχτα μέρα ο κερατάς..όταν έχασε το κελεπούρι που του έκανε τα γούστα..και έμεινε να μεγαλώνει μια κόρη άγγελο στα δεκαπέντε..μόνος..αλλά βέβαια όχι και ανήμπορος.

Μια και δυό περνούσαν τα χρόνια ο Αριστείδης..δεν ξαναέκανε δεσμό..μόνο από πήδημα σε πήδημα..της μιας βραδιάς..του ενός γλεντιού..ίσα με μια σαββατιάτικη διασκέδαση στα μπουζούκια..δυο τρεις ώρες σε ένα ξενοδοχείο κι έπειτα πάλι στο σπίτι μπουζάτος και καθαρός και κυρίως άμεμπτος..γιατί προς θεού..το μόνο που δεν ήθελε ήταν να βάλει στο σπίτι του μια παστρικιά..μια ξένη μαζί με το παιδί,για ποιό λόγο εξ άλλου,μιά χαρά τα βόλευαν οι δυό τους.Μιά γυναίκα ερχόταν μια φορά την εβδομάδα να τους καθαρίσει,σ ένα διαμέρισμα 140 τμ.,με θέα βουνό και θάλασσα μαζί,τίναζε χαλιά..έγλυφε πατώματα,γυάλιζε σερβίτσια,να πλύνει και να σιδερώσει,κολαριστά και καλοδιπλωμένα τα ασπρόρουχα,μοσχομυριστά τα χρωματιστά,δύο φορές να τους μαγειρέψει,κυρίως μουσακάδες και παστίτσια,γεμιστά και εκπληκτικό ιμάμ,δύσκολα φαγητά που τους κρατούσαν και δυο μέρες,τις Κυριακές ήταν πάντα προσκαλεσμένοι στης αδερφής του,τις μέρες που περίσσευαν κάτι πρόχειρο έφτιαχνε και μόνος του,τρίτο άτομο δε χρειάζονταν.Ακόμη και όταν η κόρη του έφυγε για σπουδές στην πρωτεύουσα,της είχε κανονίσει τα πάντα,από το τι θα σπουδάσει,που θα μείνει,ακόμη και σε ποιά δουλειά θα την έμπαζε αύριο μεθαύριο αν δεν ήθελε να συνεχίσει με το εργοστάσιο,εισαγωγές κι εξαγωγές,κι αν δεν ήθελε να στήσει μία μονάχη της,ποιες πόρτες θα κτυπούσε,με την ανωτερότητα του ανθρώπου που ελέγχει τα πάντα,εγκρατής,αυτόνομος,ανεξάρτητος, κύριος των συναισθημάτων του,ούτε τότε ήθελε σοβαρό δεσμό ,κι ας του γυάλιζε η νεοφερμένη γειτόνισα,πέντε χρόνια χήρα με ένα κοριτσάκι κι αυτή,ψηλή κι επιβλητική,με δυό ατελείωτες γάμπες κι ένα στήθος μπαλκόνι και τι μπαλκόνι..ρετιρέ,αλλωστε τι θα έλεγαν οι γείτονες..αμ τα αδέρφια του..τα ανήψια..που κάθε φορα που τον έβλεπαν..θείε κι έσταζε το στόμα τους μέλι..αλλά κι αυτός..καλός άνθρωπος το χέρι πάντα στην τσέπη το είχε..ό,τι του ζητούσαν χατήρι δε χαλούσε..

Πριν λίγο καιρό, αισθάνθηκε κάποιες ενοχλήσεις..στην αρχή δεν έδωσε σημασία,μαθημένος στη σκληράδα της υπομονής κι αποροφημένος από τη δουλειά..αλλά αυτές επίμονες τον ανάγκασαν κάποια στιγμή να επισκεφτεί γιατρό.Μετά από μια αγωγή με χάπια που όμως δεν έδωσε αποτέλεσμα..αποφασίστηκε χειρουργείο.
Αύριο πρωί πρωί σκέφτηκε.Στις οκτώ..νηστικός..!!Όλη η διαδικασία δυο-τρεις ώρες θα κρατούσε..κι έπειτα θα έφευγε σα να μη συνέβει τίποτα.Μια εγχείρηση λιγότερο σημαντική από μια αφαίρεση σκωληκοειδητιδας,έτσι του είπε ο γιατρός,κι αυτός σα μια βόλτα το είδε..να σαν ένα διάλειμμα στην καθημερινότητα του..
Δεν πήγε απόψε στη δουλειά..έδωσε κάποιες οδηγίες τηλεφωνικά,έκλεισε το κινητό και βγήκε μια βόλτα να ξεσκάσει..Περπάτησε ως το περίπτερο..άνοιξε το γυάλινο καπάκι της κατάψυξης.Το πρόσωπό του φώτισε πάνω από ένα παγωτό ξυλάκι.Στο σπίτι, μόνος..έσκισε άτσαλα την νάυλον συσκευασία..κι εβγαλε από μέσα το παγωτό..είχε αποκτήσει τη σωστή θερμοκρασία ..ούτε πολύ ζεστό ούτε πολύ κρύο..ίσα να σπάει εύκολα η επικάλυψη της σοκολάτας ανάμεσα στα όμορφα δόντια του..και να λοιώνει στη γλώσσα του η ολόλευκη κρέμα..Το κρατούσε σταθερά ,κι έτρωγε με λαιμαργία,ήταν η τελευταία τροφή που του επιτρεπόταν για σήμερα..αύριο,μεθαύριο ποιος ξέρει..το γεύτηκε κομμάτι κομμάτι μέχρι που ρούφηξε γυμνό το ξυλάκι κρατώντας το αρκετή ώρα στο στόμα του πριν το πετάξει στα σκουπίδια.
Τα μαλλιά του ήταν ξεχτένιστα και το μουστάκι του γεμάτο παγωτό..πήγε στο μπάνιο..συγυρίστηκε..τα μάγουλά του ήταν ωχρά.

Πρωί πρωί,έκανε ένα ντουζ,βούρτσισε τα δόντια του,φόρεσε το κουστούμι του με την μπορντώ γραββάτα,το λευκό πουκάμισο με τον φρεσκοκολαρισμένο γιακά, το πανάκριβο rolex του στον αριστερό καρπό,κινητά, λ;aπτοπ και την τσάντα του τα άφησε για πρώτη φορά στο σπίτι.. και πήρε ένα ταξί..ήταν στην κλινική ένα τέταρτο πριν το προκαθορισμένο ραντεβού.Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν μήτε φίλο μήτε συγγενή,δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει,άλλωστε η ανησυχία τους θα ήταν υπερβολική,πάντα έκαναν την τρίχα τριχιά,να ..σε δυό ωρίτσες θα ήταν πάλι έξω σα να μη είχε συμβεί τίποτα...Στην κόρη του έκανε το καθιερωμένο τηλέφωνο από βραδύς και θα το επαναλάμβανε απόψε ,ούτε γάτα ούτε ζημιά.Τέλειωσε με τα γραφειοκρατικά και πήγε στο δωμάτιο που του υπέδειξαν.Αμήχανα κοίταξε έξω από το παράθυρο,ήταν Σάββατο σήμερα μ έναν ήλιο όλο νάζι,έξισε το κεφάλι του,στραβομουτσούνιασε λίγο με τη διάχυτη μυρωδιά του αντισηπτικού και μη έχοντας άλλο να κάνει,ξάπλωσε σ ένα καλοστρωμένο κρεββάτι με κατάλευκα τριμμένα από το χρόνο και τα πλυσίματα σεντόνια.Έτσι ,με τα ρούχα.. Στα διπλανά κρεββάτια δεν υπήρχε κανείς.Η πόρτα άνοιξε κι ένας νοσοκόμος μπήκε με ένα καροτσάκι καλημερίζοντάς τον ζωηρά.Στη θέα του καροτσιού σφίχτηκε.!.Του έδωσε μια ρόμπα από κατάλευκο τσίτι να φορέσει με μια σειρά κορδελάκια που έκλειναν σφιχτά πάνω ως κάτω στο άνοιγμα.Τότε ένοιωσε το μυαλό του να ανακατεύεται τη σκέψη του να σταματάει.Μπήκε στο μπάνιο να ξεντυθεί,δε κατάλαβε που άφησε γραβάτα,ρολόι,για πότε ξεκούμπωσε πουκάμισο παντελόνι,φόρεσε τη ρόμπα,έδεσε τα κορδελάκια,σκέφτηκε να την ξαναβγάλει,να φορέσει τα ρούχα του και μη τον είδατε,άλλωστε στο χέρι του ήταν,δική του η απόφαση,δικό του το σώμα.Αμ δε.!
Με βαρύ χέρι άνοιξε την πόρτα και μουδιασμένος κάθισε στο καροτσάκι.Απο εκεί και πέρα ελάχιστα άκουγε..τον νοσοκομο να του λεει το όνομά του..κάτι σα Χρύσανθος του φάνηκε..να τον ρωτάει αν είναι αλλεργικός ,να του δίνει ένα μπουκαλάκι με ένα άσπρο υγρό στο χέρι,να τσουλάει το καροτσάκι ως το ασανσέρ,οι φωνές στο διάδρομο,οι κινήσεις,τα βλέμματα,δεν έβλεπε,δεν άκουγε τίποτα,ήταν άβουλος πιά ένα άψυχο σώμα που κάποιοι άλλοι το ήλεγχαν και το οδηγούσαν.Μέχρι να ανέβουν στον τελευταίο όροφο που φιλοξενούσε τα χειρουργεία,είχε ξεχάσει όνομα,επάγγελμα,νικες,ηττες,κέρδη,χασούρες,πληρωμές,υπαλλήλους,
τράπεζες,κοντέινερ,μετοχές,συμφωνίες,συμφέροντα,αποτυχίες,
γκαντεμιές,γρίνιες,φίλους,αδέρφια,ανήψια,την σκρόφα που τον παράτησε,ερωτικές επιδόσεις,θηλυκές αγκαλιές,σγουρομάλλες μελαχροινές..όλα.
Ένοιωσε να ιδρώνει..αλλά όχι δεν ίδρωνε ,κρυωνε..Έτσι παγωμένος μπήκε στο δωμάτιο του χειρουργείου.Δεν μίλησε στον αναισθησιολόγο που ήταν ήδη εκεί,μόνο κάτι μουρμούρισε..που ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε.Του ζήτησαν να βγάλει το εσώρουχό του.Ένοιωσε ντροπή..τι γελοίο..ένοιωσε ντροπή..Γύρισε από την άλλη να μη τον δουν να βγάζει το σώβρακο,μέσα στη ζαλάδα του αισθάνθηκε να τον κοιτούν ειρωνικά και ξάπλωσε στο κρεββάτι κατά την υπόδειξη του νοσοκόμου.
Η καρδιά του έτρεχε με 200 την ώρα, προσπαθούσε να αναπνέει κανονικά..αλλά μάταια.Τον σύνδεσαν με πολλά μικρά καλώδια, και του ανασήκωσαν το κεφάλι με μια ροδέλα.
-.Έχετε ταχυπαλμία..του είπε ο νεαρός νοσοκόμος..δεν κάνει.
-Σκεφτείτε κάτι ευχάριστο.
Χιλιάδες εικόνες κι άλλες τόσες στιγμές μπερδεύτηκαν στο μυαλό του,μάταια ξεσκάλιζε μέσα στην αγωνία του να βρει το ευχάριστο.Μήπως η τελευταία του συναλλαγη??..η μήπως η πιό επικερδής??..ή μήπως το ποιό νόστιμο θηλυκό που έπεσε στην αγκαλιά του..??Μπαα..πιο πολύ με εφιάλτης έμοιαζαν τούτη τη στιγμή όλα αυτά.Η πάλη μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου σταμάτησε και το προσωπάκι της κόρης του,ήρεμο φάνηκε μπροστά του.Το κατάλευκο δέρμα της,το αθώο, γεμάτο αφέλεια γαλανό βλέμμα.Δε του μιλούσε,μόνο τον κοίταγε.Αυτό ναι ,μπορούσε να το θεωρήσει ευχάριστο,;ήταν το μόνο που του άρεσε.Ησύχασε.
Να ήταν που είχε αρχίσει να επιδρά η νάρκωση??Άκουσε βαθειά τη φωνή του αναισθησιολόγου κι έπειτα χάθηκε.Γαλήνεψε.

Monday, March 05, 2007

γενεθλια..ενα τεσσερα κι ενα εξη..6 Mαρτη..



ενα τεσσερα κι ενα εξη..στο κατώφλι μου..σήμερα..
μια τουρτα..κερακια..μπαλονια,τα στολισα απο χθες..
εχω γενεθλια
χαιρομαι που τα γιορταζουμε μαζι
που σας νοιωθω γυρω μου
που με τιματε με την παρουσια σας..
γενεθλια
γιορτη κι αυτη..
να γιορταζεις που μια μερα σα κι αυτη ηρθες στο κοσμο..
η που εισαι ακομη εδω
για οσα εζησες
τα ομορφα
τα εκπληκτικα..
γενεθλια ειναι..
να γιορταζεις τη ζωη..







να ζητησω κατι απο τους φιλους της θεσσαλονικης μερα
που ειναι σημερα??να οργανωσουμε μια συναντηση..
να δουμε ο ενας τα ματια του αλλου..εε..τι λετε..αντεχετε??

Sunday, March 04, 2007

Ξάνθη...μια βροχερή Κυριακή












Κυριακή μεσημέρι..Πάνω Πόλη στην Ξάνθη..με τον ήλιο να κρύβεται
πίσω απο μελανά σύννεφα..
Αλλά εμένα μου είχαν τάξει κάστρο..που ήταν οεεοο..??
Έχει κάστρο η Ξάνθη??Είναι προσβάσιμο??



Friday, March 02, 2007

έκλειψη σεληνης


Ολική έκλειψη Σελήνης 3-4 Μαρτίου 2007-------------------------------
Το Σάββατο (3 Μαρτίου 2007) προς Κυριακή (4 Μαρτίου 2007) θα πραγματοποιηθεί ολική έκλειψη Σελήνης. Το φαινόμενο θα είναι ορατό από την Ελλάδα.

H Ευρώπη "είδε" πρόσφατα, τις εξής ολικές εκλείψεις Σελήνης :
· στις 4 Μαΐου 2004, που μέλη του ΣΕΑΘ βρίσκονταν στον Φάρο της Αλεξανδρούπολης στην πρώτη μας επίσημη-ανεπίσημη εκδήλωσή μας
· 28-10-04, βιντεοσκοπήθηκε από την Ορεστιάδα, δύσκολα την είδαμε στην Αλεξ/πολη & Κομοτηνή, και μόνο προς το τέλος του φαινομένου, διότι είχε συννεφιά
· και μετά θα περιμένουμε ως τις 21-2-08.
Μερική έκλειψη είδαμε στις 7 Σεπτεμβρίου 2006, από Κομοτηνή, Αλεξ/πολη & Ορεστιάδα (την φωτογραφήσαμε σε όλη την διάρκεια) και περιμένουμε την επόμενη στις 16-Αυγούστου 2008.

Οι επόμενες εκλείψεις Σελήνης ορατές από την Ελλάδα πρόκειται να γίνουν : 1. 21 Φεβρουαρίου 2008 : Ολική έκλειψη2. 16 Αυγούστου 2008 : Μερική έκλειψη3. 9 Φεβρουαρίου 2009 : Έκλειψη παρασκιάς4. 6 Αυγούστου 2009 : Έκλειψη παρασκιάς5. 31 Δεκεμβρίου 2009 : Μερική έκλειψη Σελήνης6. 21 Δεκεμβρίου 2010 : Ολική έκλειψη (δύσκολα ορατή από την Ελλάδα- Σελήνη στην δύση της)
Την 4η Μαρτίου 2007 στις 01:20:56 ώρα Ελλάδος, το φαινόμενο θα είναι στο μέγιστο. Εκείνη την στιγμή, το μέγεθος έκλειψης θα είναι 1.2375.
Μπορείτε να το παρακολουθήσετε και εσείς με γυμνό μάτι ή ένα ζευγάρι κιάλια. Το χρώμα της Σελήνης θα είναι μια έκπληξη για όλους μας.

Μάρτιος


Tώρα που η σιγανή βροχή
της παλιάς μας γειτονιάς
δακρύζει θλιμμένα
στα κλειστά μας τζάμια
και μουσκεύει κρυφά τις καρδιές μας.
Τώρα που η μοναξιά μας
ανήμπορη μπροστα στο τίποτα
δεν έχει άλλους δρόμους φυγής
έρχεσαι εσύ
φορτωμένη χιλιόχρωμα λουλούδια
και γεμίζεις άνοιξη
τον μικρό μας κήπο...
ΤΑΚΗΣ ΑΝΘΗΛΗΣ

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...