Saturday, June 30, 2007

πρωινό σαββάτου

Πήγαμε για καφέ σήμερα,όπως κάθε πρωινό Σαββάτου.
Καθήσαμε από την πλαινή πλευρά,γιατί έχει ένα αεράκι φερμένο από τη θάλασσα από εκεί και αναζητούσαμε την δροσιά.Έπινα τον καφέ μου,ένα παγωμένο καπουτσίνο που μου θυμίζει πιό πολύ αναψυκτικό παρά καφέ,κάπνιζα και διάβαζα το city.Φυσούσε και ήταν το μόνο όμορφο ,μετά τόσες μέρες καύσωνα.Κάπνιζα,έπινα καφέ-αναψυκτικό,διάβαζα και έριχνα κλεφτές ματιές γύρω τριγύρω,στο ζευγάρι με το μικρό παιδάκι δίπλα,στις τεράστιες ανοιχτές ομπρέλλες που κουνιόνταν επικίνδυνα στον αέρα,τα μαύρα σύννεφα πέρα μακριά στον ουρανό που πλησίαζαν απειλητικά,στο πέτρινο δρομάκι,στην προσπάθεια να δημιουργηθεί η έννοια της 'αυλής'στο κέντρο της πόλης,η έννοια της 'εξοχής',με τα πορτοκαλί πράσινα και λευκά μαξιλάρια στους καναπέδες,τα ανθισμένα λουλούδια στις γλάστρες,τα ξύλινα τραπέζια κι οι καρέκλες.

Δυό βήματα πέρα,στον ίδιο πέτρινο πεζόδρομο,ένα μπαράκι είναι πολλά τα χρόνια που έχουμε να πάμε θυμήθηκα,τότε μ εκείνη την παρέα που χαθήκαμε πιά,εκείνη τη βραδιά,χειμωνιάτικη να ήταν ή φθινοπωρινή άραγε;
Είχαμε βολευτεί στον επάνω όροφο,δίπλα σ ένα παράθυρο που έβλεπε σ αυτό το πέτρινο δρομάκι είχα καθήσει εγώ..κι όλο το λάθος μου φαίνεται πως ήταν όταν με ρώτησε η σερβιτόρα 'παρακαλώ τι θα πάρετε;'και τότε εγώ θυμήθηκα εσένα που μου είχες πει όταν θέλεις ουίσκυ ,μαύρο johny να ζητάς,και το ζήτησα'ένα johny μαύρο' είπα ,τι ήταν να το πω,από εκείνη τη στιγμή δεν έφυγες καθόλου από δίπλα μου κι ας ήσουν μίλια μακριά κι ήταν αυτό το παράθυρο,ίσως αυτό να έφταιγε,που έπαιρνε το βλέμμα μου στο δρόμο κι όλο είχα την αίσθηση πως θα σε δω,μάταια όμως κι ήταν και τα τραγούδια στίχοι μελωμένοι,τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως και να έφταιγαν αυτοί που βούρκωσαν τα μάτια μου κι εγώ έκανα πως με πείραξε ο καπνός και δοσ΄του και τα έτριβα να γειάνουν.

Ξαναβολεύτηκα σήμερα στην καρέκλα μου,ακριβώς απέναντι κι έκανα πως διάβαζα με ενδιαφέρον το city,ενώ σκεφτόμουν πόσο επιρρεπής ήμουν όλη μου τη ζωή στο κλάμμα,πόσο εύκολα βούρκωναν τα μάτια μου,όμως ποτέ δεν κατάφερνα να κλάψω όταν ήθελα,αλλά πάντα όταν δεν ήθελα κι όταν δεν έπρεπε.Και να το χειρότερο,στις κινηματογραφικές ταινίες όταν πιά άναβαν τα φώτα,πάντα ντρεπόμουν γιατί ήμουν η μόνη με κόκκινα υγρά μάτια,ακόμη και στις κωμωδίες ,μέχρι που είπα μιά μέρα δεν θα αφήσω τα μάτια μου να ξανακλάψουν,κι έτυχε να ειναι στο 'χορεύοντας στο σκοτάδι' με την Μπγιόρκ,και κρατήθηκα,τρεις ώρες ταινία,όλο θλίψη και στεναχώρια,αλλά εγω ήμουν χαρούμενη που κρατούσα τα δάκρυα μου,ακόμη και την αναπνοή μου κρατούσα,αλλά τα τελευταία πέντε λεπτά ήρθε και βγήκε με το έτσι θέλω ένα ποτάμι δάκρυα κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς,μέχρι που γυρνούσε κόσμος άγνωστος να δει τι έχω πάθει και εγώ προσπαθούσα να συγχρονίσω την καταπιεσμένη μου αναπνοή με τα ελεύθερα πια δάκρυα.

Ο αέρας γινόταν όλο και πιό δυνατός,οι υπάλληλοι των γύρω καφέ άρχισαν να μαζεύουν τις τεράστιες ομπρέλλες,δε μου άρεσε καθόλου αυτό,κουκούλωναν με αδιάβροχα τους καναπέδες κυρίως τα βραδινά μαγαζιά,εμείς είμασταν αισιόδοξοι και λέγαμε δεν θα βρέξει αλλά οι χοντρές κι απότομες σταγόνες μας διέψευσαν.Πήραμε στα χέρια τους καφέδες-αναψυκτικά,το ζευγάρι με το παιδάκι είχε πληρώσει και είχε φύγει ήδη,και μπήκαμε μέσα.Δεν μου αρέσουν καθόλου τα καφέ εσωτερικά το καλοκαίρι,κάπνισμα και κλιματιστικό,μου θυμίζουν περισσότερο δημόσια υπηρεσία,παρά ατμόσφαιρα κατάλληλη γιά να αφαιθείς και να χαλαρώσεις.
Είχε όμως πολύ όμορφη μουσική και μελωδική,ξεχώρισα αυτό το τραγούδι..και πάλι εσένα σκέφτηκα άθελα μου..

Καθήσαμε δίπλα στο παράθυρο,η βροχή έπεφτε πολύ δυνατή πια,σχημάτιζε χοντρές φουσκάλες στον πέτρινο δρόμο κι ήμουν χαρούμενη που δεν είχαμε φύγει κι εμείς όπως το ζευγάρι με το παιδάκι.
Συνέχισα να χαζεύω το city,μετά τους πίνακες που είχε μέσα το μαγαζί,αναρωτιόμουν με πιά λογική τους είχε φτιάξει ο ζωγράφος- κατασκευαστής,ήταν ό,τι πιο κιτς έχω δει στην ζωή μου,δίπλα μας ήταν δύο άντρες που μιλούσαν έντονα μεταξύ τους,μετά ο ένας από τους δύο μίλησε λίγο στο κινητό,βγήκε έξω και ξαναγύρισε με μία γυναίκα μουσκεμένη και ταλαιπωρημένη από την βροχή.
Κι όλη αυτή την ώρα ,σκεφτόμουν πως αν τελικά ήμουν κι εγώ έξω στη βροχή,απροετοίμαστη,χωρίς αδιάβροχο ή ομπρέλλα,θα ήταν ίσως η μοναδική ευκαιρία να άφηνα τα μάτια μου ελεύθερα να τρέξουν ποτάμια,χωρίς να χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις..

Ήταν ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο πρωινό,χωρίς εσένα.
Σε φιλώ

24 comments:

  1. Η βροχή είναι όπως τα δάκρυα.
    Λυτρώνουν και τα δύο.
    Πιστεύω πως έπρεπε να βγεις στην βροχή..

    ReplyDelete
  2. Τ’ ονοματεπώνυμό μου μόλις το είδες είμαι σχετικά καινούργιος στην παρέα των bloggers, με λένε λοιπόν Γιάννη, δουλεύω στο θέατρο και γράφω.

    Μπήκα σε σένα από τον αγαπημένο Ήχο Πλάγιο Μόνο.
    Μου άρεσε πολύ το blog σου,
    Γιατί φαίνεται ν’ αγαπάς τη φύση και την αισθητική της, και γράφεις σωστά ελληνικά, με τρόπο καθημερινό και όμορφο.

    Αν δε σε πειράζει, θα ‘ρχομαι
    να τα λέμε…

    καλησπέρα, ο γιάννης

    ReplyDelete
  3. .....να σε κανω να γελασεις;
    ..μαυρο δακρυ εριξα σημερα καθαριζοντας κρεμμυδια για την μανα να φτιαξει στιφαδο ..οχι οτι χρειαζομαι κρεμμυδια για να κλαψω οοοοοοοχι ..μια απο τα ιδια σαν και σενα ειδικα τα τελευταια χρονια δακρυ κορομηλο..μερικές φορες το χω ..αναγκη νακλαψω ..

    ReplyDelete
  4. Αχ, αυτό το χορεύοντας στο σκοτάδι...
    Δεν το ξεχνάω, όσο χρόνια κι αν πέρασαν...

    Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που ακούω να αναφέρεις κάτι από το παρελθόν-το κοινό μας, όπως φαίνεται, στη Θεσσαλονίκη!
    Εδώ δεν έχει city, έχει όμως τον καλό μου, κι έτσι δε μου λείπει πια καθόλου το παρελθόν-ευτυχώς!
    Σε φιλώ.

    ReplyDelete
  5. Είναι κάποια πράγματα απλά, καθημερινά που περιγράφονται χωρίς πολλά στολίδια κι όμως...
    Τώρα γράφω και είμαι ακόμα εκεί.Στο πρωινό σου.
    Και πριν αρχίσω να γράφω έμεινα για ώρα με τους αγκώνες πάνω στο γραφείο και το πρόσωπο ανάμεσα στα χέρια να κοιτάζω την οθόνη, χωρίς να εστιάζω κάπου συγκεκριμένα. Οι εικόνες πηγαινοερχόταν στο μυαλό μου ολοζώντανες.
    Λίγα πράγματα με συνεπαίρνουν.
    Το κείμενο σου το έκανε.

    Αυτούς τους πινακες θέλω να τους δω.
    Αν... δεν με πας, θα παω μόνη μου ;) Αρκει να μου πεις που είναι αν και κάτι περνάει από το μυαλό μου.

    ReplyDelete
  6. Μια λεξουλα μονάχα δεν ηταν αληθινή σε ολο το κειμενο..
    Μια λεξουλα που ολοι θα την γραφαμε χωρις ομως να ισχυει..

    "άθελά μου"...

    Φιλιά για μια ομορφη Κυριακη

    ReplyDelete
  7. Το «πρωινό Σαββάτου» σου μου έφτιαξε το πρωινό της Κυριακής μου!Να είσαι καλά!

    ReplyDelete
  8. Καλό μήνα θλιμένη...

    ReplyDelete
  9. Όμορφη η σελίδα σου κι εκφραστική πολύ η γραφή σου. Καλό μήνα,

    ReplyDelete
  10. @..ηχε πλαγιε..πραγματι το ιδιο λυτρωτικα και τα δυο,διωχνουν ενα βαρος απο μεσα σου,σε εκτονωνουν!!

    ReplyDelete
  11. @..γιαννη..καλως ηρθες,ευχομαι να συνεχισει να σου αρεσει και μετα απο καιρο..θα χαρω πολυ να τα λεμε..
    την καλησπερα μου!!

    ReplyDelete
  12. @..sevarose..δε μπορεις να φανταστεις ποσο αναγκη εχω απο ανθρωπους που να με κανουν να χαμογελω ή και να ξεκαρδιζομαι,γιατι οχι..
    αλλα και ωραια ιδεα τα κρεμμυδια,αλλος ενας τροπος να μη σε καταλαβουν..
    φιλι
    :)))

    ReplyDelete
  13. @..lemon..το 'χορευοντας στο σκοταδι'εχει μεινει σε πολλων μας το μυαλο, ειναι ταινια που αξιζει να την θυμομαστε.
    νομιζω πως και στην αθηνα εχει CITY,αν οχι παλι κατι παρομοιο σιγουρα θα κυκλοφορει..
    απολαυσε την αγκαλια μεσα στην οποια βρισκεσαι κι ολα τα αλλα ευκολα ειναι..
    φιλι

    ReplyDelete
  14. @..amo..χαιρομαι που σου αρεσε το κειμενο μου :))
    φυσικα και θα σε παω..τι νομιζες..αν και πολυ σωστα καταλαβες!!
    :)))

    ReplyDelete
  15. @..ηλιαχτιδα..
    μη μιλας εσυ..μη μιλας με τα υπεροχα σου!!
    σε φιλω!!

    ReplyDelete
  16. @..αθεοφοβε..πολυ χαιρομαι..
    αν θελεις σερβιρουμε και γλυκακια,μαρμελαδιτσες,βουτυρακια,βραστο αυγο,χορτοπιττα,κρουασαν με σοκολατα κλπ κλπ(για πρωινο λεω)
    :)))))

    ReplyDelete
  17. @..ονειρομαγειρεματα..
    η θλιψη ειναι παντα η εκτονωση της στιγμης,το αλλο παιχνιδακι της φαντασιας..
    :)))

    ReplyDelete
  18. @..τακη τσαντηλα..πολυ σ ευχαριστω..καλως ηρθες,δεν πρεπει να τα εχουμε ξαναπει..θυμαμαι σωστα??

    ReplyDelete
  19. Το έχουν αυτό το κακό τα δάκρυα..να κυλάνε δίχως να μας ρωτάνε...να μας προδίδουν.
    Πολύ όμορφο κείμενο.
    Καλό μήνα

    ReplyDelete
  20. @..elmelissa..μας προδιδουν τα ατιμα!!
    καλο μηνα να εχουμε!!

    ReplyDelete
  21. Το καλύτερο ποστ σου.
    Όχι μόνο ένιωσα πως έβλεπα τις ίδιες εικόνες από το Σαββατιάτικο πρωινό και πίναμε καφεδάκι μαζί, αλλά ένιωσα πώς χτύπαγε η καρδούλα σου, φεγγαρένια μου!

    Αγκαλιά!

    :)))

    ReplyDelete
  22. @..ερωτα μου..εε το λεει τονομα σου πως χτυπαει η καρδουλα σου!!
    ανταποδιδω την αγκαλια

    ReplyDelete
  23. Τόσο αυτό το κείμενο, όσο και το προηγούμενο "ήθελα να σου πω" μου αφήνουν μια γλυκειά πίκρα απουσίας. Αυτήν την πίκρα που αντικαθιστά τον πόνο αφού τον καταβρέξει με πολλά δάκρυα. Ίσως όχι τόσο απουσίας ανθρώπου αλλά ... δεν ξέρω ακριβώς, ίσως ιδέας, αισθήματος;

    ReplyDelete
  24. ΖΗΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΑ

    Η καρέκλα σηκώθηκε βαριεστημένη. «Θα πάω έξω»,είπε. Ο καναπές πήγε στο παράθυρο, παραμέρισε την κουρτίνα και: «Βρέχει έξω»,της είπε, «πού θα πάς;» Εκείνη δεν απάντησε. Την έπιασε από το χέρι- «πες μου»,της είπε πάλι δυνατά, «πού θέλεις να πας;» Τον έσπρωξε λέγοντάς του: «με πονάς!».
    Μια βαριά σιωπή έπεσε ανάμεσά τους
    Εκείνος, χλωμός μετά απ’ αυτή τη σκηνή και χολωμένος που ασυγκράτητος δείχτηκε, στάθηκε όρθιος μπροστά στο παράθυρο κοιτάζοντάς την.
    Αυτή, αγέρωχη στην αρχή, ήπια κατόπιν, κλεισμένη μέσα στο άψογο τετράγωνό της, έφτιαξε το φόρεμά της. «Στο είπα-αν δε σ’ αρέσω έτσι να μ’ αφήσεις ήσυχη. Στο κάτω κάτω αυτό είναι το σπίτι μου.»
    Έκατσε νευριασμένη.
    Την ίδια στιγμή δυο άντρες μπήκαν στο δωμάτιο. Ο ένας κάθισε στην καρέκλα βγάζοντας τα χαρτιά του. Ο άλλος βάζοντας τον καναπέ στη θέση του ρώτησε: «μα γιατί αυτός ο καναπές είναι όρθιος;»
    Ύστερα όλα έγιναν με την κανονική τους σειρά.

    Γιώργης Χολιαστός

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...