Monday, July 28, 2008

Σκόπελος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ακουμπισμένη με τα πλαινά των χεριών στην κουπαστή ενός μεγάλου πλοίου, παρακολουθώντας την θάλασσα που αφήναμε πίσω μας, συνάντησα γιά άλλη μιά φορά το αγαπημένο μου νησί.
Δεν ξέρω εάν τούτη η λατρεία είναι λόγω της ομορφιάς που πλημυρίζει τα μάτια μου, ή εξ αιτίας περασμένων μα όχι ξεχασμένων στιγμών, ένα σφουγγάρι αναμνήσεων που αφήνονται ελεύθερες και στάζουν σταγόνα σταγόνα σε κάθε νέο αντίκρυσμα.
Είχα στις αποσκευές μου ένα χειμώνα που σκόρπισα στο φως του ήλιου και στην αλμύρα των νερών. Τον έδιωξα από πάνω μου δίχως οίκτο, κι άφησα το σώμα μου ελεύθερο πιά να ερωτευτεί.
Μη με ρωτήσεις τι, δεν είναι πως θέλω να σου κρατώ μυστικά, είναι που είναι τόσα πολλά τα ερωτεύσιμα, που αδυνατώ να βρω απάντηση. Είναι που κι εγώ είμαι τόσο ευάλωτη στον έρωτα. Ότι προλάβουν τα μάτια μου, από ένα κορδελάκι που δεν θέλει να λυθεί,
μέχρι τις καλογραμμένες σελίδες του βιβλίου μου που σημαδεύονται από σελιδοδείκτη, χάντρα θαλασσινή.
Με την ψηφιακή κρυμμένη στη χούφτα μου, αποθανάτισα τα πάντα. 299 φωτογραφίες.
Όμορφα σοκάκια
Την πληρότητα των δωματίων :) Αυτή ήταν η πίσω μας αυλή. Μπροστά, βυθιζόμασταν στο πράσινο της ελιάς και στο αγνάντεμα μιά που είχαμε απλωμένη όλη δικιά μας την χώρα.
Μία μικρή έκταση καμμένου δάσους
Η Μηλιά, την μέρα που είχε ψύχρα και κύμα
Η θέα (θεά) από το δωμάτιο, ή χώρα στο λόφο (όλες οι φωτογραφίες που τράβηξα από το μπαλκόνι του δωματίου μας ήταν αποτυχημένες, μάλλον κάτι είχα ξεχάσει να ρυθμίσω)
Ο βράχος με τον Αι Γιάννη στην κορυφή
Ο βράχος από διάφορα σημεία

Το τυρκουάζ

Στο προηγούμενο ποστ, σου άφησα πινελιές από το μπλε του αιγαίου, έτσι σου είπα μα ήταν φτιαχτό, ψεύτικο, του μυαλού μου. Το αληθινό μπλε είναι αυτό που σου φέρνω σήμερα, αυτό που γέμιζε την ψυχή μου μέρες τώρα.
Ο βράχος που αναφέρω, έχει πολλές γωνιές που προσφέρονται όχι μόνο γιά φωτογραφίες μα και γιά καρτ ποστάλ (υπάρχουν άραγε σήμερα;) ή ακόμη και γιά ζωγραφική, αν σου βρίσκεται το ταλέντο.
Άκουσα ένα μικρό κορίτσι, να λέει πως τα σκαλοπάτια που μας οδηγούσαν στην κορυφή του βράχου, ήταν κοντά στα 203. Τα ανέβηκα όλα.
Δεν θα σου πω εάν άξιζε τον κόπο. Θα σου θυμίσω πως ήταν κάτι σαν ξόρκι, κάτι σαν αντίδοτο, μη με ρωτάς σε τι, δεν είναι που κρατάω μυστικά, είναι που δε θέλω να θυμάμαι ότι με βασάνισε, ή αν θέλω να είμαι πιό σωστή, ότι άφησα ανόητα να με βασανίσει.
Στην κορυφή του μεγάλου βράχου, ήταν ένα εκκλησάκι, όχι πολύ όμορφο, λίγο πρόχειρο μα γραφικό. Από το ξύλινο παγκάκι όπου κάθησα, λαχανιασμένη ακόμα να πάρω δυό ανάσες και μιά γουλιά νερό, φαινόταν έτσι ακριβώς μιά γαλανόλευκη σημαία.
Κερί δεν άναψα μα φωτογράφισα ότι υπήρχε
Η θέα κάπου στο δρόμο

Καπουτσίνο freddo στην αμμουδιά
Στην στροφή γιά την Μηλιά. Εάν θα ήθελα να περιγράψω το νησί με χρώμα, θα έλεγα μπλε-πράσινο. Το πράσινο δεν υπογραμμίζει μόνο όλες τις ακτές μα χαρακτηρίζει και όλο το νησί.
Μ αρέσει να περνώ καλά, και μου έχει λείψει, όχι ακριβώς αυτό, περισσότερο λέω πως έλειπαν οι αισθήσεις μου γιά ένα διάστημα από αυτό που ονομάζουμε ''περνώ καλά''.
Όμως τώρα είμαι Εδώ κι αυτό γιά μένα είναι ήδη πάρα πολύ. Να χαίρομαι με ότι έχω, μικρό ή μεγάλο μηδαμινή η σημασία του.
Γιατί αν όλο αυτό που σου περιγράφω σήμερα δεν είναι ευτυχία, τότε Τί;
Δεν θυμάμαι εάν σου έχω πει ποτέ πως εγώ το ουζάκι το πίνω ανέρωτο ε;
Η φωτογραφία, θολή μα δεν άντεξα να την παραβλέψω.

Βαρκάκι στο λιμάνι της χώρας
Αυτό είναι από τα πιό αγαπημένα σημεία της χώρας. Μόνο να σου πω πως από 27 χρόνια πριν, έχω φωτογραφίες τυπωμένες σε χαρτί, εμένα με λευκό μακώ φόρεμα και κίτρινη ζώνη, ακριβώς εδώ, (καλά καλά θα πω πως ήμουν και ''μαζί'' του ''αγκαλιά'') στο ανέβασμα της ασβεστωμένης σκάλας που σε οδηγεί σε όμορφα, γραφικά σοκάκια, στο πίσω μέρος του βράχου (στη χώρα πιά), όπου συναντάς και πάλι την θάλασσα, κι αν
ακολουθήσεις αυτή την ξύλινη ταμπέλα, κι ανέβεις αρκετά ακόμη σκαλιά, φτάνεις σε ένα πανέμορφο ταβερνάκι, με γευστικά μεζεδάκια, και μιά καταπληκτική ρεμπέτικη φωνή, του Γιώργου Ξηντάρη.
Από τέτοια ουυυ ένα σωρό
Γαλάζιο παράθυρο
Σιέλ. Έκλεψε τα μάτια μου. Μαζί μ αυτό η μυρωδιά σπιτικού φαγητού, κάτι σαν πιπεριές ψητές με δυόσμο μαζί και το
το κλάμα ενός αγοριού, που το πρόλαβα στο τσαφ

Χόρτασα μαγεία, γεύτηκα μπλε, γέμισα..
Αν αυτό δεν είναι στιγμιαία ευτυχία τότε Τι;

Sunday, July 13, 2008

στην πλαζ

Ήλιος. Λάμψη με πείσμα μικρού κοριτσιού. Κατάδυση σε διαύγεια μπλε. Θάλασσα. Χαλί μετάξι. Κόμποι ευχές.
Ξανθές μπούκλες στραγγίζουν αλμύρα. Παιδικά δάχτυλα ζυγίζουν ένα σύνολο καυτών κόκκων. Το δέρμα αναριγεί. Διαφορά θερμοκρασίας. Φτέρνες και αστράγαλοι γλύφουν την αμμώδη έκταση. Με εγωισμό. Με έπαρση. Με υπεροψία.
Εξοφλώ το χρέος μιάς ομπρέλλας, δύο καφέδων και ενός club σάντουιτς. Δύο ξαπλώστρες, πετσέτες κλπ. Βιβλίο, γυαλιά πρεσβυωπίας ανέγγιχτα. Αλοίφω στο σώμα μου λάδια που ευωδιάζουν τροπικές χώρες.
Τσιγάρο. Σκαρφίζομαι απάτες. κλέβω στιγμές.
Φυλάω μυστικά την εικόνα του μικρού αγγέλου, τυλιγμένου σε ένα κατάλευκο μπουρνούζι.
Ανακαλύπτω κρυφές εσοχές και χώνω όπως όπως, ότι προφταίνουν τα μάτια, από τα ακριβότερα.
Ένα κύμα, δυό κοχύλια, έξι πετραδάκια γιά τρίλιζα, μιά χούφτα ιδρωμένη γυαλόπετρες, το σπιτάκι ενός ναυαγοσώστη..





υ.γ. ...μέχρι που σκίστηκε η εφημερίδα
http://wwwkokkinofilistostoma.blogspot.com/

Friday, July 11, 2008

μούχρωμα

Το βλέμμα πίσω από το συρματόπλεγμα. Αναζητά. Ανακαλύπτει και θηλάζει αχόρταγα.
Μούχρωμα. Λυκόφως.
Πλάκες φωτιές δέχονται βήματα αβέβαια. Αδύναμα. Βραδιάζει ζυμώνοντας χρώμα και σκοτεινιά μαζί. Το Δέος και το Τίποτα. Τα Πάντα και το Μηδέν.

Η θάλασσα καταπίνει τις τελευταίες ακτίνες, εκβράζει σημαδούρες και ιστιοφόρα σε αριθμημένες θέσεις. Απελπισμένα κόκκινα σινιάλα, σήματα ενός φάρου, μακριά. Παιγνίδια ενός λαμπτήρα. Κάθομαι σ ένα πεζούλι και κάνω τσιγάρο. Κινήσεις ήρεμες, προσεκτικές.
Το κλικ της φωτογραφικής σε επανάληψη. Το αποτέλεσμα κοινότυπο.
Σκέφτομαι τι από όλα μπορούσα να προβλέψω ένα μήνα πριν. Το κενό γιγαντώνεται.
Προσοχή Εύθραστον, δεν είναι παρά το κέλυφος ενός αυγού που κυλάει σε κακοτράχαλο τόπο.

Η μόνη φωτογραφία που μου άρεσε ήταν αυτή. Φωτισμοί τρεις. Το σούρουπο, το ηλεκτρικό και το φλας της ψηφιακής.
Εσωτερικός φωτισμός άκυρος. Προς το παρόν;
Θυμάμαι τον εαυτό μου χέρι χέρι με ένα παρελθόν υγρό, πηχτό, ζεστό και πολλές φορές ευχάριστο. Η μνήμη μου αδυνατίζει στο παρόν. Ίσως δεν προφταίνει.
Στη σκέψη του μέλλοντος, λυγίζει, γονατίζει και πέφτει. Εκμηδενίζεται μπροστά στο αχανές.
Κυριεύεται από φόβο, αντικρύζοντας κάτι που δεν έχει όρια.
Λαχταράει να συναντήσει ένα θεό στον οποίο δεν πίστεψα ποτέ. Ουτοπία.
Πετάω την γόπα του τσιγάρου στο πλακόστρωτο και την πιέζω με την μύτη του παπουτσιού δυνατά. Σβήνει.
Στιγμές, έρωτας, σχέσεις, τα πάντα αναλώσιμα.
Μόνο οι σκέψεις, τακτικοί και πολλές φορές μόνιμοι επισκέπτες της ψυχής. Μόνο.

Wednesday, July 09, 2008

mamma mia




Καλοκαιρινή, διασκεδαστική, χαρούμενη, ζωντανή, παραμυθένια, δροσερή, μελωδική.
Και το κυριότερο με την Μέρυλ Στρηπ. Τα τραγούδια των Αbba, απολαυστικότερα από ποτέ.
Και γιά να υπογραμμίσω γιά άλλη μιά φορά την ηλικία μου, προσπαθώ να θυμηθώ πότε πρωτοείδα την Μέρυλ Στρηπ σε ταινία.
Ήταν το ''Κράμερ εναντίον Κράμερ'', η πρώτη μας ταινία ''μαζί''.
Έψαξα και βρήκα, πως την πρώτη της ταινία την έκανε το 1977 και έχει γεννηθεί το 1949.
Είναι στις αδυναμίες μου, ίσως επειδή έχουμε κοινά στις εκφράσεις του προσώπου. Γιά να το λένε κάτι θα ξέρουν!!!



Wednesday, July 02, 2008

βιβλία γιά την παραλία

Aς μοιραστούμε εδώ τα βιβλία που διαβάσαμε κι αγαπήσαμε, τα βιβλία που θα ήταν κατάλληλα να πάρουμε μαζί μας στην παραλία, πλάι στο αντιηλιακό και το fredo capuccino μας. Ναι ναι στο πλαστικό με το καλαμάκι.
Τα βιβλία που διαβάζουμε με την αλμύρα στα μαυρισμένα χέρια, τα γυαλιά ηλίου στο πρόσωπο, και τους αστραγάλους βυθισμένους στην άμμο.
Με το κορμί ξαπλωμένο και το βλέμμα μιά στό μπλε του αιγαίου και μιά στη σελίδα.

καλές διακοπές να έχουμε...

Tuesday, July 01, 2008

Ιούλιος

Πορεύομαι αγκαλιά μ ένα καλοκαίρι υγρό και ζεστό/με αλμυρά βραχιόλια στους καρπούς/άμμο στην ανάστροφη των νυχιών/φύκια τυλιγμένα στα δάχτυλα των ποδιών/μιά σειρά όστρακα να επιδεικνύονται στην επιφάνεια της παλάμης/ λάφυρα μιάς μάχης που δεν δόθηκε ποτέ/ιδρώτας/χαιδεύω έναν αχινό κι έπειτα με μιά καρφίτσα αποβάλλω ένα ένα τα κατάμαυρα γυαλιστερά αγκάθια από το δέρμα μου/οδύνη/ηδονή/κρύβω ένα ''αχ'' στις σκιές μιάς πανσέληνου που στάζει ασήμι στα νερά τις νύχτες/κλέβω σταγόνες και κάνω ευχές/κρεμάω στο λαιμό μου μιά ζουμερή κατακόκκινη φέτα καρπουζιού/και φυλλαράκια βασιλικού στους λοβούς των αυτιών μου/τυλίγω κορδόνια στους αστραγάλους/τοποθετώ ένα κοχύλι στον αφαλό/σκαρφαλώνω στις βεράντες φρεσκοασβεστωμένων σπιτιών/ανηφορίζω δυό δυό τα κατάλευκα σκαλιά/ξεδιψώ με δροσερό νερό/άρωμα βανίλιας και μαστίχας/ιδρώτας και ζέστη αποπνικτική...

Καλό Μήνα

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...