Monday, June 01, 2009

ο Μήτσος


Την συνάντησα, γιά πρώτη φορά, σε ένα μπλε, όχι αλμυρού, αλλά γλυκού νερού.
Ήταν στα αποδυτήρια, μαζί με μία άλλη, Σεπτέμβρης ήταν ακόμη, εκείνη την ημέρα έμαθα και των δύο τα ονόματα, όχι από ενδιαφέρον, μα από περιέργεια, πιστεύοντας πως η μία εκ των δύο ήταν παλιά γνωστή.

Μου είπαν τα ονόματα τους, ημίγυμνες, τυλιγμένες η κάθε μιά με μία πετσέτα με την φυσική δειλία της συνομιλίας μεταξύ αγνώστων. Ευτυχώς, τα ονόματα τους δε μου θύμιζαν τίποτα. Χαμογέλασα ψεύτικα, και συνέχισα να κάνω την δουλειά μου. Ήταν πολύ μεγαλύτερες μου, τόσο που θα μπορούσα να τις αγνοώ, να περνάω απαρατήρητη από δίπλα τους και να τις παρακολουθώ χωρίς τύψεις.
Ήταν χοντρούλα, αρκετά θα έλεγα, και ψηλή. Χορταστική, ηλικιωμένη, κλασσική γυναίκα.
Με ένα διαρκές μειδίαμα και μιά γλύκα να υπογραμμίζει τα βλέφαρα. Ήταν τόσο ευδιάθετη πάντα, που άρχισα να υποψιάζομαι πως είχε την ανάγκη να είναι αρεστή.
Φορούσε ένα λαστιχωτό σκουφάκι σε γαλάζιο χρώμα, σαν αυτό που φορούν οι μαγείρισες σε ταινίες εποχής, μέσα στο νερό, και οι κινήσεις της, ήταν, αυτή την εντύπωση μου έδινε, αργές και βαριές.
Παρ όλα αυτά, περπατούσε δυσανάλογα με το βάρος της, ελαφριά και χαριτωμένα, και φορούσε μακριές φούστες που αγκάλιαζαν το λιπώδες κορμί της, κι άφηναν έναν αέρα πίσω της. Βαφόταν στο καθρέφτη, και δεν έφευγε αν δεν είχε φτιάξει πρώτα τα μαλλιά της με σεσουάρ και στρόγγυλη βούρτσα.
Ανάμεσα από τα πολύ λεπτά της χείλη, η φωνή της θαρρείς έβγαινε ραντισμένη με σταγόνες από μέλι.

Ορκιζόμουν, πως ζούσε μόνη, κι όλο αυτό, ήταν μιά ευκαιρία να κάνει πράγματα γιά τον εαυτό της, ενώ την κοιτούσαν τόσα άτομα.
Κάτι γιά να σπάει την μοναξιά και την μονοτονία της δηλαδή.
Προχθές μου παραπονέθηκε, πως είχε ένα ραντεβού σε ακατάλληλη ώρα που την πίεζε, φίλες σκέφτηκα, ή κανένας γκόμενος.. συγκεκριμένα είπα ''γεροντοέρωτας'' και γέλασα κάτω από τα ανύπαρκτα μουστάκια μου.

Σήμερα την άκουσα να λέει..
''Όταν λείπω, ο άντρας μου μου τηλεφωνεί, και μου λέει, αν περνάς καλά ρε Μήτσο μείνε λίγο ακόμη''
Γύρισα και την κοίταξα με απορία.
''Μήτσο;;'' ρώτησα, ήξερα πως την έλεγαν Δήμητρα, κατάλαβα..
''Ναι, μου χαμογέλασε προβάλοντας μία οδοντοστοιχία από μικρά δόντια, με τον άντρα μου, είμαστε μαζί κοντά στα πενήντα χρόνια, από φοιτητές.''
''Έχεις σπουδάσει;'' ρώτησα.
''Ναι, φιλόλογος είμαι'' μου απάντησε.. και χάθηκε στο νερό..

18 comments:

  1. Εγώ πάλι δεν κατάλαβα ακριβώς, αλλά βρήκα την περιγραφή πολύ γοητευτική...

    ReplyDelete
  2. Τέτοια κατάντια την φοβάμαι εγώ..

    άκου "Μήτσο"..

    χάθηκαν όλα..

    η περι-γραφή όμως άψογη..

    χαιρετώ..

    ReplyDelete
  3. Αν το διαβάσει μια νέα κοπέλα, μόνο θλίψη θα της προκαλέσει..
    Αν το διαβάσει καμμιά 50άρα και πάνω.....ίσως καταλάβει πολύ περισσότερα πίσω από τις γραμμές..
    Ίσως να το έχει ζήσει ή να το ζει...

    Μα τέτοια συντροφικότητα δύσκολο πια να αποκτηθεί....

    ΥΓ. Ήθελα να καταλάβω το ...δεύτερο νόημα..
    Το ότι είμαι 40 ετών στα χρόνια, δεν με κάνει λιγότερο από 50 στην καρδιά.....

    Φιλιά φεγγαρένια μου!

    ReplyDelete
  4. Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν μοιράζονται, όπως και να μοιράζονται. Αρκεί να τους αρκεί.

    ReplyDelete
  5. Ώπα εγώ τώρα μπερδεύτηκα.
    Το Μήτσος ήταν λόγω οικειότητας μετά από τόσα χρόνια ή…..

    ReplyDelete
  6. Όχι τώρα το έπιασα.
    Είναι τόσα χρόνια μαζί που πια την βλέπει σαν το φίλο τον κολλητό του χμμ
    έτσι πάει μετά από τόσα χρόνια αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.
    Ας το δούμε από την καλή όψη.

    ReplyDelete
  7. λοιποννννν..

    καλημερα καλημερα..

    εξηγησεις θα δωσω, αλλα οχι τωρα, το μεσημερακι..

    προς το παρον φιλιααα..

    ReplyDelete
  8. Ούτε εγώ κατίλαβα... αλλά από περιγραφή τον έσκισες το Μήτσο.

    Καλημέρες.

    ReplyDelete
  9. ειναι σαν ενα παιχνιδι..

    εχετε μπει ποτε στον πειρασμο, ατομα που δεν γνωριζετε να πλεξετε το προφιλ τους με την φαντασια σας;

    αυτο εκανα εγω μ αυτη την γυναικα, κι οταν πολυ καιρο μετα εμαθα πως ακριβως εχουν τα πραγματα, ''φαντασια μου πλανευτρα'' γελασα..

    Αντρακι η Δημητρα σαν σταση ζωης, εξ ου και το ''Μητσος''..
    αν και αποδεικνυει μια καλη σχεση νομιζω αυτη η προσφωνηση..
    αλλωστε το ειπε και η ιδια ειναι μαζι απο τα 18..
    ιστορια ολοκληρη δηλ.

    δεν εγραψα αυτη την ιστορια για να δειξω κατι, απλα κατεγραψα μια σκεψη..

    καλο απογευμα σε ολους!!!

    ReplyDelete
  10. Γειά χαρά.
    Σωστός ο Μήτσος!
    Γιατί πέρα από οικιότητα υποδηλώνει ιερή υπέρβαση.
    Τα σέβη μου.

    ReplyDelete
  11. Ax αυτός ο Μήτσος!!!
    Σταθερή αξία μέσα στο χρόνο!
    Μας βύθισες μέσα της ανύποπτα...
    Και όλα την θέλανε σε ασπρόμαυρο φόντο,γλυκιά και όμορφη,μόνη και ελεύθερη,παντοδύναμη...
    Και ύστερα παντρεμένη,με το χαμογελάκι ευτυχίας,που με κόπο και αγάπη χτίστηκε...
    Ελεύθερη,μέσα στην αγάπη,με αστεράκι ευτυχίας...
    Τι άλλο να ζητήσει κανείς?
    Το ίδιο όνειρο με το δικό μας φόντο,ίσως?

    Όνειρα!
    Ταπεινα Ο.

    ReplyDelete
  12. @..kid..
    @..ονειροβατη..

    σας ευχομαι καλο απογευμα
    φιλια

    ReplyDelete
  13. Το Μητσο δε με ενοχλησε. Το θεωρησα πολυ γλυκα χιουμοριστικο.

    Το αν εχει σπουδασει τι σχεσει ειχε;; :):)

    Μου αρεσουν οι γυναικες που κανουν πραγματα για τον εαυτο του και που περιποιουνται!

    Καλο απογευματακι!!

    ReplyDelete
  14. @.dee dee..

    μη το ψαχνεις κατερινα μου..

    :)))

    ReplyDelete
  15. Και μόνο το χαμόγελο είναι αποκαλυπτικό.Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να αποκαθηλωθούν.Μήτσος..γιατί όχι.Ενας μήτσος που γελά και έχει φωνή μελωδική.Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο για τα γεράματά σας;Καλό βράδυ, καλό μήνα, να είσαι καλά.

    ReplyDelete
  16. @..carpe diem..

    εδω μιλουν τα ιδια τα γεγονοτα..

    ομορφιες!!

    ReplyDelete
  17. 50!!! Δεν γίνονται αυτά... Δίκιο έχει, Μήτσος και πάλι Μήτσος και εκείνος Ντόροθυ να υποθέσω; Έτσι για ποικιλία

    Έχω ένα άλλο παράδειγμα με κάποιον σύζυγο, 40 χρόνια μαζί, που την φωνάζει Αντώνη (Τόνια), κυρίως όμως γιατί αυτή κάνει κουμάντο σε όλα!

    ReplyDelete
  18. και αν είναι το alter ego του;

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...