Friday, August 21, 2009

ο ξάδερφος

Πριν χρόνια πολλά, θα ήμουν δεν θα ήμουν 15-16 χρονών, στις καλοκαιρινές μου διακοπές, έκανα πολύ παρέα με ένα κορίτσι, κοντά στην ηλικία μου.
Μπάνιο όλη μέρα, βουτιές, ξεγνοιασιά μα κυρίως αθωότητα. Το πιό όμορφο που χαρακτήριζε εκείνη την κοπέλλα, με την οποία τώρα πιά έχουμε χαθεί ήταν το ότι μου διέθετε ένα σεβαστό αριθμό από απίστευτα όμορφες κουβέντες.

Αγαπούσε πολύ τα βιβλία, και κυρίως τα ποιήματα. Ένα ζουμερό απογευματάκι του Ιούλη, έβγαλε με δέος σχεδόν, ένα διπλωμένο στα τέσσερα χαρτί από την τσέπη της. Το ξεδίπλωσε κι άρχισε να μου διαβάζει ένα χείμμαρο όμορφων λέξεων και φράσεων που συνέθεταν ένα ποίημα. Μου άρεσε τόσο πολύ που ζήτησα να μάθω ποιός το έγραψε.

Και τότε μου μίλησε γιά τον ξάδερφό της. Πως ήταν κοντά στην ηλικία μας, πως ζούσε στο εξωτερικό, πως έπερνε συχνά γράμματα του που περιείχαν πολλά τέτοιου είδους ποιήματα.
Από τότε, σχεδόν κάθε απόγευμα, διαβάζαμε τα γραπτά του και μιλούσαμε για αυτόν. Είχα αποκτήσει ένα περίεργο θαυμασμό γιά τον άγνωστο και ξενητεμένο συγγενή της φίλης μου.
Ώσπου μιά μέρα, θα ήταν λίγο πριν από την έναρξη του σχολικού έτους, μου έδειξε μία φωτογραφία του.
Ο θαυμασμός μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, κι όλο αυτό σε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που έκανε τις παλάμες μου να ιδρώνουν τις νύχτες και την αναπνοή μου να γίνεται όλο και πιό δύσκολη.
Πέρασα έτσι όλο τον επόμενο Χειμώνα, με την ελπίδα πως το επόμενο καλοκαίρι, η φίλη μου θα είχε κοντά της τον Χρήστο, έτσι τον έλεγαν, κι εγώ θα μπορούσα να αναγνωρίσω από κοντά τα υπέροχα χαρακτηριστικα του πορτραίτου της φωτογραφιας.
Λόγια και πρόσωπο, αντηχούσαν μαγικά στα αυτιά και τα μάτια μου. Κόντευα να χάσω την χρονιά από τα υπερβολικά ονειροπολήματα μου και αλοίμονο γιά ένα αγόρι που δεν ήξερε καν την ύπαρξη μου.
Ο Χρήστος, πράγματι ήρθε, μαζί με τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Έκανα σα τρελλή να τον συναντήσω, κι αναρωτιόμουν με ανασφάλεια, το πως θα με δει αυτός. Αν όλο αυτό τελος πάντων θα ήταν αμοιβαίο. Αν από κοντά θα ήταν το ίδιο όμορφος, όσο τα λόγια του και η εικόνα της φωτογραφίας. Ένα ζευγάρι όμορφα καστανά μάτια, λεπτό κορμί, μαγικό βλέμμα.
Πήγα τρέχοντας σχεδόν στο σπίτι τους, άνοιξα την πόρτα, με χαιρέτησε ένα αγόρι, ανταπέδωσα στα γρήγορα και μπήκα με φόρα στο δωμάτιο.
-Που είναι; ρώτησα.
Η φίλη μου έβαλε το χέρι της στον ώμο του παιδιού που μόλις πριν είχα συναντήσει, τον αγκάλιασε για λίγο και μας σύστησε.
Έμεινα αποσβωλομένη προσπαθώντας να ανακαλύψω τα κοινά του με την φωτογραφία. Μάταια.
Ήταν άσχημος, όχι γιατι είχε τίποτα χοντρά χαρακτηριστικά, μα περισσότερο επειδή δεν είχε καμμιά σχέση με ότι φαντασιωνόμουν έναν ολόκληρο χρόνο.
Θυμήθηκα τα κρυμμένα ποιήματα του κάτω από το μουσκεμένο μου μαξιλάρι. Γέλασα. Ευτυχώς δεν είχα χάσει τελικά την χρονιά μου!
Κάναμε πολύ παρέα οι τρεις μας, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι, μα μου έμεινε κι ένα μάθημα.
Τον άνθρωπο πρέπει να τον δεις και να τον ζήσεις για να καταλάβεις εαν σου αρέσει ή όχι.
Ένα πορτραίτο απαθανατίζει το δευτερόλεπτο μιάς στιγμής.
Κ ι είναι τόσο λίγο, τόσο όμορφο μα τόσο λίγο..


υ.γ. η φωτογραφία από το deviantART

33 comments:

  1. πολύ όμορφη, διδακτική και αληθινή ιστορία.
    Θα είχα πάντως πολλά επιχειρήματα να αντιπαραβάλω, αλλά μπα, ίσως να κάνω και λάθος.

    ReplyDelete
  2. Θα συμφωνήσω ΑΚΡΙΒΩΣ με τον @George από πάνω!!!!!!!!!
    Ακριβώς όμωςςς!!!
    Τόσα πολλά επιχειρήματα να αντιπαραβάλω επίσης...!!!
    ...αλλά ναι... ίσως και 'γω να κάνω λάθος....

    Ποιός δεν την έχει περάσει αυτή τη φάση εδώ μέσα?!?!!?...

    Αχχχχ.... πάρε τιγροφιλιά ερωτηματικά!!!

    ReplyDelete
  3. Kαι εγώ με τη σειρά μου θα συμφωνήσω με τα από πάνω λεγόμενα...


    Όμορφη ιστορία (παρά τα επιχειρήματα,τις σκέψεις μάλλον, που θα μπορούσα να αντιπαραβαλω... :)

    ReplyDelete
  4. Η ψυχή και η σκέψη ενός ανθρώπου δεν αποτυπώνεται σε καμιά εικόνα.
    Καλημέρα Στέλλα. Να ξέρεις ότι όταν περπατώ στη παραλία έχω το νου μου μη σε δω.

    ReplyDelete
  5. @..george..

    οταν συναντησεις καποιον, δεν βρισκεις το κομματι του που σε ενθουσιαζε, αλλα ενα ατομο με ενα εκατομυριο ακομη χαρακτηριστικα..

    γιατι να μην αντιπαραβελεται τα επιχειρηματα σας, δε θελω να μιλαω μονη μου :(((

    ReplyDelete
  6. @..tiger lilious..

    να τα αντιπαραβαλεις να σε χαρω, θελω να ξερω :)))

    μα ποτε προλαβες εσυ ε;)

    ReplyDelete
  7. @..Iv vI

    νομιζω πως θελετε να ξεφυγετε ολοι σας.. :(((

    ReplyDelete
  8. @..and33..

    αληθεια ε;)
    η πολη μας ειναι τοσο μικρη Ανδρεα κι η παραλια ενα τσιγαρο, μια βολτα δρομος..

    τοσο που καμμια φορα αυτη η επαναληψη σε κουραζει τοοοσο πολυ..
    ετσι δεν ειναι;

    φιλια και καλημερες!

    ReplyDelete
  9. τελικά σου άρεσε σαν άνθρωπος ή όχι; το μυαλό καλό είναι να φρενάρεται πριν γνωρίσουμε και αναπνεύσουμε την αύρα του άλλου. μία εικόνα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τοπίο στο δευτερόλεπτο μίας εποχής. και λείπουν τόσα άλλα δευτερόλεπτα όλων των εποχών.

    ReplyDelete
  10. @..basnia..

    ναι εγινε ενας πολυ καλος φιλος..μου αρεσε..

    τωρα θυμηθηκα μια κοπελλα, η οποια ηταν κατενθουσιασμενη μαζι μου μεσω του μπλογκ, και δυστυχως σιγα σιγα επεφτε, προφανως και δεν θα ημουν ποτε αυτο που φανταστηκε..

    εχω πολυ καιρο να τη δω.. ;)

    ReplyDelete
  11. Όπως τα λες καλή μου...

    Η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, γίνεται σαν ένας καθρέφτης λούνα παρκ, που παραμορφώνει τα είδωλα του ενός και του άλλου, σύμφωνα με τις βουλές της αχόρταγης επιθυμίας μας...

    Η φαντασία υποκαθιστά την πραγματικότητα. Γιατί απλά δεν της αρκεί. Γιατί απλά θέλει να προπορεύεται. Ίσως να μην είναι άσχημο αυτό.Αρκεί να μην τρέχεις με τις απαιτήσεις η πραγματικότητα να εξαργυρώσεις τις επιταγές του φανταστικού!

    Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος, κάτω από το δέρμα του κρύβει μια ολόκληρη ύπαρξη. Μια ύπαρξη μοναδική. Και ως προς τον εαυτό της, και ως προς τη φαντασία σου... Και το όνειρο κυλάει στο δοτικό και ελεύθερο ταξίδι της εξερεύνησης-αναζήτησης...

    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  12. Έχω περάσει το ίδιο μόνο που ήμουν στη θέση του ξάδελφου:) Μόνο που εγώ φρόντισα να μην ειδωθούμε ποτέ. Δε ξέρω τι υπερέχει, η παρουσία, ή η ψυχή, ή είναι μία μείξη και των δύο.. Πάντως συμβαίνει πολύ συχνά και στα blog θα έλεγα ότι είναι κανόνας.
    Καλό απόγευμα Στέλλα:)

    ReplyDelete
  13. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  14. @..kioy..

    ισως τωρα που το σκεφτομαι, η φαντασια μας θρεφεται απο την ιδια ανασφαλεια του ΕΓΩ μας.

    δηλ αναζητουμε, εξιδανικευουμε, για να πιστεψουμε εστω και για λιγο πως βρηκαμε κατι ανταξιο στις μεγαλες προσδοκιες μας, αρα.. ειμαστε κι εμεις ανταξιοι αυτου που βρηκαμε..αρα αυτο μας ανεβαζει, νοιωθουμε σπουδαιοι..

    και μολις χαλασει αυτη η ισορροπια, Λουης.. !!

    ReplyDelete
  15. @..μαργκο..

    αρα δε το εζησες;)

    προσωπικα το εχω ζησει κ απο τις δυο πλευρες..

    αλλα εξιδανικευω κι ολας..
    ναι το εχω αυτο..

    καλο σ/κ
    φιλια

    ReplyDelete
  16. @..μπατλερ..

    τωρα αυτο με τον ΄΄δηθενισμο'' δεν το καταλαβα..

    αν καποιος ειναι δηθεν εκτος γιατι να αλλαξει εδω μεσα;

    κατι μου λεει πως δε μιλαμε για το ιδιο πραγμα.. ε;)

    φιλια

    ReplyDelete
  17. Όταν κυτάς τη θάλασσα, Στέλλα μου, τίποτα δεν σε κουράζει γιατί αφήνεσαι στα κύματα των χρωμάτων της.

    ReplyDelete
  18. @..and33..

    αυτο σκεφτομουν σημερα, σε παραλιακο καφε με θεα τη θαλασσα..

    τι θα ειχαμε αν δεν ηταν η ανασα μας Αυτη Ανδρεα;
    δε μπορω να με φανταστω να ζω οπουδηποτε αλλου..

    ReplyDelete
  19. Πως μπορείς να κλείσεις την αύρα ενός ανθρώπου σε μια φωτογραφία;Αν δεν τον δεις σε χρόνο πραγματικό.Να δεις κινήσεις.Αντιδράσεις.Να νιώσεις τη μυρωδιά του.Την ανάσα του

    Τίποτα δεν γίνεται να υποκαταστήσει τη φυσική επαφή.Και παρουσία
    Γιατί άλλο πρόσωπο κι άλλο προσωπείο...

    Πολλά φιλιά αστέρι μου

    ReplyDelete
  20. Μιλάω για τον δηθενισμό εντός μπλογκς.
    Οι δήδεν ευαισθησίες.
    Οι δήθεν αγαπούλες.
    Ο δήθεν προβληματισμός.
    Ο δήθεν πνευματισμός.
    Όχι, στα μπλογκς δεν βασιλεύουν ούτε ο Δαλάι Λάμα, ούτε ο Μαχάτμα Γκάντι, ούτε ο Όσκαρ Γουάιλντ.

    Απλοί άνθρωποι είναι αυτοί πίσω από τους υπολογιστές με ανασφάλειες, με κόμπλεξ, με ξεκατινιάσματα και με ό,τι συνεπάγεται το να είναι κάποιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Το ότι γράφει με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, δεν αποτελεί προσδιοριστικό στοιχείο του χαρακτήρα του.

    ΥΓ: Βιάστηκες να με βγάλεις εκτός θέματος, δε βρίσκεις;

    ReplyDelete
  21. Καλησπέρα φεγγαρένια!

    Πρωτα γοητευτηκα από τη φωτογραφία, επειτα από το κείμενό σου.
    Ετσι ακριβως είναι όπως τα γράφεις.
    Είναι τοσα πολλά τα στοιχεια που χαριζουν στον καθενα μας την ιδιαιτεροτητα του, που δε χωρανε ουτε σε γραμματα, ουτε σε βιβλία, ουτε φυσικά σε μια φωτογραφία.
    Δεν σου εχει τυχει να δεις εναν πανεμορφο ανθρωπο , αντρα ή γυναικα δεν εχει σημασια, και μολις αρχισει να μίλάει να μην τον θεωρεις πια καθολου γοητευτικό;

    Η προσωπικη παρουσια ειναι πολυ διαφορετική από μία αλληλογραφία ακομη και απο φωτογραφιες.
    Ειναι ο τροπος που χαμογελαει καποιος, ειναι το βλεμμα και ο τροπος που αυτό πεφτει πανω σου ή στο χωρο, ειναι οι κινησεις του, η χροια της φωνης του, η μυρωδια του.Ειναι ακομη οι σιωπες του και φυσικά ο τρόπος που σου μιλά και αυτα που σου λεει.

    Προσωπικά αποφευγω συνηθως να γνωριζω ανθρωπους που με μαγεψε η γραφή τους. Δεν επιθυμω την απομαγευση.
    Από την άλλη ετυχε να γνωρισω και υπεροχους ανθρωπους.
    Λιγο δικοπο μαχαιρι.

    Φιλια :)

    ReplyDelete
  22. @..ανιμα..

    εχεις δικιο , συφωνω απολυτα μαζι σου..
    πως θα μπορουσε να ειναι αλλιως αλλωστε..!!!

    ReplyDelete
  23. @..μπατλερ..

    μ ενοχλει αυτη η ταμπελα, ο δηθενισμος στα μπλογκς..

    προσωπικα δηθεν δεν ημουν, κι ουτε ποτε ειπα πως ειμαι ο δαλαι λαμα..
    ουτε ειμαι..

    κι ομως μαγεψα κι απογοητευσα..αλλα σ αυτο δε φταιω εγω ουτε ο δηθενισμος μου, δεν ημουν εγω η ψευτικη, αυτοι φανταστηκαν.. οτι..

    δε βιαστηκα να πω πως εισαι εκτος θεματος γνωριζω την οξυδερκεια σου ;)

    ReplyDelete
  24. @..μελιαν..

    αλλες φορες ετσι κι αλλες αλλιως..
    ποτε δε ξερεις, ποτε..

    η θεληση ομως θα πρεπει να υπαρχει κι απο τα δυο μερη..

    σκεψου να συναντηθουν δυο blogers που αλληλοθαυμαζονται..
    χεχε.. καταστροφικο λες;;;)

    ReplyDelete
  25. Καλημέρα Στέλλα μου, απόλαυσε το καφέ σου με....

    Εφερα τη ζωη μου ως εδω
    Πετρα ταμενη στο υγρο στοιχειο
    Πιο περα απ'τα νησια
    Πιο χαμηλα απ'το κυμα
    Γειτονια στις αγκυρες
    Εφερα τη ζωη μου ως εδω
    Πετρα ταμενη στο υγρο στοιχειο
    Πιο περα απ'τα νησια
    Πιο χαμηλα απ'το κυμα
    Γειτονια στις αγκυρες
    Οταν περναν καρινες σκιζοντας με παθος
    Ενα καινουργιο εμποδιο και το νικανε
    Και μ'ολα τα δελφινια της αυγαζ' η ελπιδα
    Κερδος του ηλιου σε μια ανθρωπινη καρδια
    Τα διχτυα της αμφιβολιας τραβανε
    Μια μορφη απο αλατι
    Λαξεμενη με κοπο
    Αδιαφορη ασπρη
    Που γυρναει προς το πελαγος τα κενα των ματιων της
    Στηριζοντας το απειρο.


    Οδυσσεας Ελυτης
    Προσανατολισμοι

    ReplyDelete
  26. πολύ όμορφη ιστορία με πολλές προεκτάσεις για τον καθένα.
    σε όλους έχει τύχει. σε όλους θα τυχαίνει.
    μια φωτογραφία, ένα κείμενο μεγενθύνει, αλλοιώνει, φιλτράρει.
    η πραγματικότητα είναι αλλού

    ReplyDelete
  27. @..andrea..

    εφερα την ζωη μου ως εδω..

    την σμιλεψα στα μετρα μου Ανδρεα, οσο μ επαιρνε, οπου πηγαινε.. αλλες φορες τεντωσα τα σκοινια, αλλες τα εσπασα κι αλλες τα αφησα χαλαρα..

    ας ειναι, για τιποτα δε μετανοιωσα, σταγονα προς σταγονα απολαυσα..

    παντα κατω απο τα δικα μου μετρα, τα δικα μου σταθμα..

    σ ευχαριστω που εισαι Εδω..

    φιλια / καλο απογευμα

    ReplyDelete
  28. @..tovene592..

    το κειμενο παρασυρει πιο πολυ.. τα λογια..
    και το οτι δεν βλεπεις την εκφραση του αλλου..
    και φανταζεται ποιος ξερει τι ο καθενας..
    αναλογα παντα με το εχει αναγκη να φαντασιωθει..

    για να νοιωσει εστω και για λιγο καλα..

    ReplyDelete
  29. Ωραία ιστορία φεγγάρι μου.. και αφορμή για πολλά σχόλια για μεγάλο διάλογο..Να σου κατατεθώ λοιπόν...
    Τις περισσότερες φορές τα ωραία λόγια και η καλή συμπεριφορά δεν ανταποκρίνονται σε καλή εμφάνιση... Επέτρεψέ μου να πω ότι συμβαίνει εξίσου και το αντίθετο... Η ομορφια όμως μετά την πρώτη μέρα είναι αυτό που κινείται στην καρδιά και σε αυτό που μπορείς και θέλεις να μοιραστείς με κάποιον άλλο.. Φυσικά καταλαβαίνω και τις ανθρώπινες φαντασιώσεις ενός κοριτσιού ή ένος αγοριού αντιστοιχα, αλλά η μικρή πείρα που έχω στη ζωή λέει, ότι η εντυπωσιακή εμφάνιση συνήθως προκαλεί αλαζονία και απασχολείται με τη βιτρίνα της παρά να καλλιεργεί τη σκέψη, τον έρωτα και τη διάθεση για προσφορά... Αλίμονο όμως, μια φωτό είναι μια στιγμή, μπορεί και έντεχνα καμουφλαρισμένη. Το ίδιο και ένας ωραίος στίχος.
    Δηλαδή τι θέλω να πω... προσωπικά τα όνειρά μου τα φαντασιωτικά (όχι βέβαια στα εφηβικά μου χρόνια) από μια στιγμή και μετά τα έκανα πάντα με μια μέση γυναίκα με μακριά μαύρα μαλλιά σαν φετίχ, ούτε ιδιαίτερα ψηλή ούτε απαραίτητα κομψή, αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι είναι γεμάτη από αγάπη, θηλυκότητα και τρυφερότητα για μένα και διάθεση να μου προσφέρει ένα κομμάτι από τον εαυτό της...
    Και εδω στα μπλογκς δημιουργούνται διάφορες φαντασιώσεις με τους μπλόγκρς... Θυμάμαι και την εποχή που χωρίς να αντιληφθώ τι έκανα, είχα για άβαταρ τον ...Τζέραλντ Μπάτλερ (λάθος μου τελικά) και είχαν συμβεί παρανοήσεις... Η δυνατότητα της ανωνυμίας από τη μια, δίνει περιθώρια για πολλά στο μυαλό.. Όμως πάντα το γυαλί είναι ψυχρό και στο κλείσιμο της οθόνης το μόνο που σε ζεσταίνει είναι το άγγιγμα (λίγο ή πολύ) των κοντινών σου ανθρώπων ή εκείνων που θα σηκώσεις εύκολα το ακουστικό να τους ακούσεις και να τους μιλήσεις...
    Φιλιά φεγγαρένια μου.. ξέφυγα κι εγω.. μόλις γύρισα από διακοπές και είμαι ορεξάτος.!

    ΥΓ. Ακόμα θέλω να σου πω ότι εσύ τα ταιριάζεις όλα αυτά πάνω σου! Έχεις το ιδανικό μέτρο.

    ReplyDelete
  30. @..βασιλη..

    μου συνεβη οπως ακριβως το λες..
    ατομο με εντονα ερωτικη γραφη να μου εξιταρει την φαντασια.. κι οταν ειδα φωτο..

    οχι δεν ηταν ασχημος, απεναντιας απλα δεν ηταν οτι φαντασιωθηκα..

    μ αρεσε πολυ αυτο που ειπες πως μετα απο την πρωτη εντυπωση, θα πρεπει να εχεις πολυ ανοιχτο μυαλο για να παρεις και να δωσεις τα ιδιαιτερα κομματια σου στο αλλον..
    το τελικα ποθουμενο..

    πολυ ανοιχτο μυαλο..
    ειτε προκειται για μια φιλια
    ειτε για κατι περισσοτερο..

    και νομιζω πως βαζουμε πολυ ευκολα ταμπελες στο λαιμο του καθ ενα.. αρνητικες ταμπελες που για αυτες θα μιλησω στο επομενο ποστ..

    νομιζω πως ξαναβρηκα λιγο απο την χαμενη μου διαθεση..

    ReplyDelete
  31. Παρακαλώ όποιος είναι ή θεωρεί τον εαυτό του άσχημο , να το δηλώνει από την αρχή στο προφίλ του , ώστε να μην γκρεμίζεται ο εσωτερικός κόσμος του υπόλοιπου πληθυσμού που του αρέσει να φαντασιώνεται .

    Στέλλα μου γλυκιά , το αν κάποιος δημιουργεί προσδοκίες στο μυαλό του , είναι δικό του πρόβλημα και κανενός άλλου ... το γεγονός αυτό δεν δημιουργεί κανενός είδους υποχρεώσεις στον απέναντι που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να εκφραστεί ...νομίζω ότι πολλοί θα πρέπει να βάλουν πόρτα στα ιστολόγια τους για να φιλτράρουν τους καλεσμένους τους απαιτώντας καμμιά κατοσταριά φωτογραφίες σε διάφορες πόζες και γκριμάτσες .

    Δεν αναφέρομαι σε σένα φυσικά ... εσύ έχεις το θάρρος να μου μιλάς χωρίς καν να ξέρεις πως είμαι :) ..ελπίζω να μην σταματήσεις αν και όταν με γνωρίσεις. :)

    Φιλιά κούκλα μου ...πάντα επικαιρη εδώ μέσα η συγκεκριμένη ανάρτησή σου .

    ReplyDelete
  32. @..kryos..

    εγω για αλλου ξεκινησα κι αλλου ο γυαλος με παει; ετσι το λενε;

    να πω την αληθεια ηλια μου ουτε θυμαμαι με τι σκεπτικο και αφορμη ξεκινησα αυτο το ποστ την παρασκευη και που με οδηγησατε..

    εγω για τον ξαδερφο μιλουσα;)

    αν ενας ανθρωπος μου δωσει την καρδια του ηλια, ενα κομματι του εαυτου του, δε μ ενδιαφερει καθολου το πως ειναι..
    ουτε φαντασιωνομαι, αν παθαινω το αλλο εγω..

    με το που γνωριζω καποιον απο κοντα, οχι απαραιτητα απο εδω μεσα, τον πιανω απλα και τον ακουμπαω στο ψηλοτερο σημειο του νου και των σκεψεων μου..

    δεν περιμενω.. αλλα η ανατροπη βεβαιως ακολουθει..

    μαζι σου θελω πολυ να πιω εστω και δυο γουλιες καφε..
    το εχουμε πει πολλες φορες, κριμα να μην ειμαστε στην ιδια πολη..

    φιλιαααα

    ReplyDelete
  33. That's the true... τον άνθρωπο πρέπει να τον ζήσεις ... δεν είναι μόνο η εμφάνιση... είναι και η αίσθηση που αναδύει... η αύρα του ρε άνθρωπε...

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...