Sunday, April 25, 2010

τα σπίτια

Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια,
σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το video της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά
στα χέρια, μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά, αγκαλιά
στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου, τα πρώτα
Μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι και έναν σκούφο μέχρι τα μάτια
Και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μία σάκα
Μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
«Που ήσουνα τόσες ώρες»;
«Άσε με μάνα!»

Και από εκεί και μετά όλο και κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου,
εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατά τους δικούς σου, που μεγάλωσαν
και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μία πόρτα
Περνάνε, όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά!

Περαστικά, περαστικός
Περαστικός ήμουν
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται
και σε βρίσκει
Απροειδοποίητα και εμείς του λέμε περάστε

Λίνα Νικολακοπούλου

8 comments:

  1. αλήθειες που μας αγγίζουν όλους μα που συνήθως τις ξεχνάμε

    καλημέρα σου!!!!

    ReplyDelete
  2. Κι εμείς μαζί τους αλλάζουμε!!


    Φιλί!

    ReplyDelete
  3. @..logia..

    ευτυχια οταν ξεχναμε.. η πρωτη φορα που συμφωνω στην ''ομιχλη'' της μνημης ;))

    ReplyDelete
  4. @.. σταλαγματια..

    αν αλλαζουμε λεει;;; λεπτο προς λεπτο θα ελεγα!

    ReplyDelete
  5. Πόσο ωραία είναι η στιγμή που έρχεται ο έρωτας!τόσο αιφνιδιαστικά,τόσο αδιάκριτα,τόσο μοναδικά κάθε φορά!...για όσο...
    πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι κάτι άλλο;πάντα περαστικός θα είναι κι έτσι του πρέπει!...

    φιλάκι,φεγγαρένια μου :)

    ReplyDelete
  6. συγχαρητήρια...
    φοβερό ποστ...

    Θα σου πω κάτι αλλά μη με κοροϊδέψεις, δάκρυσα....

    Καλό βράδυ :)

    ReplyDelete
  7. φοβάμαι πως δεν είμαι τόσο δυνατή να το πιστέψω και να περνώ την πόρτα χαρούμενη για την επόμενη μέρα που ζω εκεί μέσα, αλλά φοβάμαι πως δεν είμαι και τόσο αδύναμη να τυλιχτώ σε αυτό τον φόβο και κάνω πως περαστική δεν θα μαι.

    Υπέροχο ποστ

    ReplyDelete
  8. πολυ ομορφο κι αληθινο

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...