Wednesday, June 29, 2011

μια βόλτα

Κάποια στιγμή,  αποδεχτήκαμε τις ευθείες ως τον συντομότερο δρόμο και χάσαμε εκείνες τις μικρές τρυφερές και μαλακές καμπύλες που έδιναν μια άλλη χροιά στη ζωή μας.

Στους δρόμους,  τα μαγαζιά είναι κλειστά,  τα καφενεία γεμάτα,  οι βιτρίνες,  όσες ακόμη φυτοζωούν δε σου επιτρέπουν ούτε καν να ονειρευτείς,  οι κουβέντες γυρίζουν γύρω από ίδια και τα ίδια.

Δυό ηλικιωμένοι μιλούν δυνατά..  ''αν μου πουν πτώχευση σήμερα ή μετά από δυό μήνες,  ποιά η διαφορά'';

Γεμίσαμε τετράγωνα,  με γωνίες αιχμηρές και λόγια που κτυπούν κατ ευθείαν στην καρδιά.  Γωνίες που αρνούνται να σε κρύψουν,  χωρίς χαιδέματα και μουσικές.  Πλατείες με κουκουλοφόρους και δακρυγόνα.  Πρόσωπα καλυμένα με ειδικά προιόντα για να αντέχουν στα χημικά.


Πολλές φορές,  το παρελθόν έχει στήσει καρτέρι στον ακριβώς παράλληλο δρόμο,  όπου κινείσαι καθημερινά και αρνείσαι να το συναντήσεις.  Χρόοονια τώρα.
Να πας!  Να δεις που όλα εκείνα έχουν μείνει ίδια.
Το πάρκο έχει γεμίσει παιδιά.  Τα ταβερνάκια δεξιά.  Ο δρόμος αριστερά όπου σε περίμενε εκείνη η citroen..  5502 το νουμερο της.  Τι όμορφος που ήταν ο έρωτας στα 17.  Ανέμελος σα ψίθυρος.
Έχει ξηλωθεί η τσέπη της μπλε ποδιάς σου.  Ένα νεογέννητο γατάκι έχει μπλεχτεί στα κλαδιά ενός θάμνου.  Το παίρνεις αγκαλιά.
Το επιβλητικό νεοκλασσικό είναι ακόμη σχολείο.  Πίσω από την πυροσβεστική.  Με το ίδιο κιτρινωπό χρώμα στους τοίχους και πολλά γκράφιτι.  Η πόρτα ανοιχτή,  το σκέφτεσαι..  θέλεις να την περάσεις,  η αυλή δείχνει άδεια,  Ιούνιος,  τι να απαντήσεις όμως αν σε ρωτήσουν ποιά είσαι και τι ζητάς;

Φεύγεις.  Ο δρόμος που πολλές φορές ονειρεύτηκες να σφίζει από ζωή,  είναι άδειος.  Μαγαζιά κλειστά.  Ακόμη κι εκείνο το μεγάλο,  το αρτίστικο με την τύπισα που έραβε τα φορέματα για θεατρικές παραστάσεις και εξτριμ γάμους.  Άδειο.  Η ταμπέλα στα σκονισμένα τζάμια ''χτυπήστε το κουδούνι''  έχει παραμείνει.

Β. Όλγας στο ύψος της Μαρτίου.

Ένα πηγαδάκι από νεαρές μαμάδες..  ''καλύτερα λαντζέρης στην Ελλάδα,  παρά λαντζέρης στο εξωτερικό''..  προλαβαίνω να ακούσω αυτό το κομμάτι της κουβέντας τους..


Κάποτε,  μήνα Ιούνιο η μόνη μας κουβέντα ήταν το..  που θα πάτε εσείς διακοπές;  ααα στη Θάσο;  και τι λέτε είναι όμορφα εκεί;  δλδ πιό όμορφα από την Σαμοθράκη;  εμείς λέμε φέτος να πάμε στην   ....


αα ρε περασμένα μεγαλεία..  μόνο να ξέραμε..  τότε..  πως το τέλειο κι η ευτυχία που ψάχναμε ήταν εκείνα που είχαμε..  και ποτέ δεν αναγνωρίσαμε θεωρώντας τα δεδομένα..

11 comments:

  1. Ευχομαι να μην φτασουμε να νοσταλγουμε το τοτε που μπορουσαμε να βγουμε για εναν καφε να τα λεμε με φιλους.
    Και τωρα εχουμε πολλα που τα θεωρουμε δεδομενα.
    Ο ανθρωπος μπορει να ζησει με τοσα λιγα!!!!!!
    Το μονο που με τρομαζει ειναι οι τραπεζες φεγγαρενια μου.
    Ειναι σαρκοβορες κι ευχομαι να μπορω να πληρωνω τα δανεια μου!
    Ολα τα αλλα μπορω να τα μειωσω τουλαχιστον στο μισο απο τωρα!

    καλημεραααααα

    ReplyDelete
  2. Αυτό το τότε ήταν μόλις χθες. Πόσο γρήγορα περάσαμε στο τώρα. Να προσαρμοστούμε πρέπει, αλλά με άλλα ιδανικά, αυτά που ξεχάσαμε. Θα τα βγάλουμε πέρα. Και οι διακοπές θα είναι πάλι εκεί. Αλλιώς ίσως, μα κάθε μέρα είναι ένα αλλιώς απο μόνη της...
    *εξαιρετική ανάρτηση....;)

    ReplyDelete
  3. @ dee dee

    για να μπορεις να μειωσεις στο μισο παει να πει πως εχουν ενα ''παχος''

    αλοιμονο σ αυτους που πρεπει να μειωσουν τα μειωμενα.. φανταζεσαι;
    το ενα παντελονι το χρονο θα μπορουσε ας πουμε να γινει ενα παντελονι καθε τρια χρονια; πεντε;

    αντεχεις;

    ReplyDelete
  4. @ κοβω βολτες

    ναι μολις χθες..

    ηταν πολλα μεχρι χθες, τουλαχιστον για μενα, οι αλλαγες πολλες, αλλες αναμενομενες κι αλλες οχι.. μακαρι να καταφερουμε να τα διαχειριστουμε ολα αυτα μαζι..

    ReplyDelete
  5. Στελλα μου

    δεν ξερω σε τι αντεχω. Το μαθαινω στην πορεια :)

    Ξερω οτι τωρα παιρνω σαμπουαν για λιπαρα μαλλια και αφρολουτρο με ιλαγκ ιλαγκ (που τρελλαινομαι για το αρωμα του) ενω μπορω να χρησιμοποιω μονο σαπουνι.
    Οτι παιρνω ελληνικο καφε "ακριβο" για καλυτερο αρωμα επειση ειμαι ερωτευμενη με τον καφε, ενω μπορω να συμβιβαστω και με την φθηνη μαρκα
    Παιρνω παντα περισσοτερα τροφιμα απο ο,τι χρειαζομαστε και πεταμε πολλα επειδη ληγουν ή σαπιζουν στο ψυγειο αχρησιμοποιητα.
    Αγοραζω σακουλες για τα σκουπιδια, ενω μπορω να χρησιμοποιω επαναχρησιμοποιουμενες.
    Εχουμε 2 αυτοκινητα ενω ειμαστε 2 ατομα (η μικρη 2 χρονων δεν μετραει νομιζω), ενω θα μπορουσαμε να εχουμε ενα.
    Διακοπες εχω να παω 2 χρονια. Οχι μονο καλοκαιρινες, γενικα εννοω. Προσπαθω να φτιαξω πιο ομορφο το σπιτι μια και δεν μας επιτρεπουν τα οικονομικα να παμε καπου αλλου:)

    Ολα αυτα ειναι λιγα απο αυτα που εχω σκεφτει και νομιζω οτι μπορω να αλλαξω ΕΓΩ στην ζωη μου.
    Σιγουρα ο καθενας εχει διαφορετικο παχος πολυτελειας, απλα καποια πραγματα ειναι πολυτελειες κι εχουμε καλομαθει και τα θεωρουμε αναγκαια.
    Αυτο σκεφτομουν οταν σου εγραψα το προηγουμενο σχολιο.
    Για τον εαυτο μου μιλουσα βεβαιαως και ατομα που ισως ανηκουν στην ιδια κατηγορια με εμενα Δεν αναφερομαι στον οικογενειαρχη με 4 παιδια κι εναν μισθο.

    Καλο μεσημερακι φεγγαρενια μου

    ReplyDelete
  6. @ dee dee

    εχεις απολυτο δικιο
    καποια πραγματα ειναι πολυτελεια και τα θεωρουμε δεδομενα
    εχουμε μπει σ αυτο το τρυπακι

    λεφτα σε κινητα και για αγορα και για καταναλωση 4 σε καθε σπιτι + ενα σταθερο

    λεφτα στο φαγητο ενω οι σακουλες και οι καδοι αποριμματων τιγκαρουν ως επανω..

    και ποιος ξερει ποσα αλλα θα μπορουσαμε να σκεφτουμε..

    ReplyDelete
  7. Συμφωνω απολυτα Στελλα

    κι εγω μονο λιγα εχω σκεφτει! :)

    ReplyDelete
  8. Και τώρα το ίδιο να κάνουμε, για την τελευταία σου φράση εννοώ. Είχα διαβάσει κάπου ότι, αν όντως όσα έρθουν είναι χειρότερα, τότε και πάλι αυτό που ζούμε είναι καλύτερο. Και του αξίζει να το ζούμε.

    ReplyDelete
  9. @ ιουλιτα

    κι ομως οπως το λες ετσι ειναι..
    παντα θα υπαρχει κατι χειροτερο και κατι καλυτερο

    ReplyDelete
  10. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά θα μας λείψουν κι άλλα πράγματα σε λίγο καιρό...

    ReplyDelete
  11. @ teleytaie

    δεν εισαι απαισιοδοξος.. ρεαλιστης εισαι :)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...