Friday, May 31, 2013

παράθυρο με θέα





Ok! To θέμα τς φιλίας το έχουμε εξαντλήσει δε λέω κι ούτε κατά διάνοια θέλω να δώσω την εντύπωση ότι έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου.  Πορεύομαι με δεδομένο ότι τίποτα δεν είναι όπως μέσα στο μυαλό μου ιδανικό και σέβομαι και τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία του άλλου.

Αλλά για μένα η φιλία είναι σαν ένα παράθυρο που ίσως να δυσκολεύομαι να ανοίξω αλλά αν συμβεί αυτό δίνω τον εαυτό μου δίχως δεύτερες σκέψεις.
Έτσι αδυνατώ να κατανοήσω κάποια πράγματα.  Πως ας πούμε οι φίλοι μου είναι εδώ όταν νιώθουν καλά κι εξαφανίζονται όταν νομίζουν ότι δεν είναι καλή παρέα.  Με οριοθετεί αυτό,  μου δημιουργεί πλαίσια και μου υψώνει τοίχους.  Ίδιους μ' αυτούς που κάποιος δεν δίνει απλόχερα το χαμόγελο του. Με τρομάζει.  Εγώ όταν δεν είμαι καλά θέλω να το μοιράζομαι.  Γιατί αν αυτό δεν είναι μοίρασμα τότε τι;  Λέξη πολύτιμη και πολύ φοβάμαι ανενεργή.  Λειτουργεί μόνο σαν ιδέα.  Στην πράξη το τίποτα.  Σιωπή.  Το σέβομαι,  κάνω πίσω,  πιέζομαι αλλά δεν πιέζω.  Φεύγω.  Απομακρύνομαι.

Το άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το ότι είμαι φίλος σου,  σ' αγαπάω,  σε λατρεύω,  θέλω να δώσω τα πάντα για σένα,  και στην πιο απλή ερώτηση ''θα έρθεις μαζί μου στο γιατρό;''  κάνεις πίσω, κομπιάζεις,  σοκάρεσαι..
Αν δεν έρθω μαζί σου σε μια δύσκολη στιγμή τότε πότε;  Και δεν ζητάω ένα στήριγμα,  αλλά μια παρέα.  Το πιό εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πίνουμε καφέδες και να χαμογελάμε.  Πόση ανιδιοτέλεια όμως κρύβει όλο αυτό και πόση αλήθεια;

1 comment:

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...