Thursday, June 06, 2013

1Q84





Μιλάμε πάντα σε χρόνο κάποιου κοντινού ή μακρινού παρελθόντος και σε χρόνο κοντινού ή μακριού μέλλοντος.  Δεν συζητάμε ποτέ για το παρόν γιατί δεν υπάρχει.. ακόμη και η πρώτη σειρά του κειμένου που γράφω αυτή τη στιγμή έχει περάσει ήδη στο παρελθόν.  Το είπαμε αυτό,  πάει τελείωσε.
Έφτιαξα κολοκυθόπιτα λοιπόν το πρωί.  Γλοιώδες πράσινο,  κόλλησε παντού,  τοίχοι,  πατώματα,  δάχτυλα,  κατσαρολικά μέχρι που μπήκε στο φούρνο και μοσχομύρισε όλο το σπίτι.
Μερικοί άνθρωποι έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους έτσι ώστε να ζουν στο πλάι άλλων ανθρώπων.  Δεν έχουν προσωπική ζωή,  δεν έμαθαν να έχουν και στις μικρές λάμψεις τις καθημερινότητας τους, όταν βρίσκονται με άλλα άτομα,  που έχουν επιλέξει αντί να χαλαρώσουν και να ξεχαστούν παίρνουν τηλέφωνο το ''πλάι'' τους,  για να ρωτήσουν κάτι παιδιάστικο ή χαζό ενώ κατά βάθος θέλουν να δώσουν το στίγμα τους ''να εδώ είμαι αγάπη μου,  δεν έχω φύγει και τόσο μακριά σου ε;''
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ζω και αναπνέω σε ένα και μοναδικό χώρο που ονομάζω ''σπίτι μου'',  και παρατηρώ πως αυτός μου ο χώρος που είναι ιδιαίτερα φωτεινός αλλά και κλειστός και δεν έχει καμμία σχέση με τον εσωτερικό μου χώρο που είναι φωτεινός και άπλετος.  Πολλές φορές αναρωτιέμαι που υπάρχουν στην πραγματική μου ζωή όλα αυτά που γράφω εδώ,  μετά όμως λέω πως   αν δεν δημιουργούσε αυτός ο εαυτός μου όλη αυτή τη φαντασίωση,  ή την υπερβολή το backround μου θα έμενε πολύ απλά,  φτωχικό.
Είναι ωραία να έχεις πράγματα που βγάζουν από μέσα σου μυστήρια συναισθήματα που συνήθως ακολουθούνται από μυστήριες καταστάσεις.
Άρχισα να διαβάζω το ''1Q84'',  ας μου πει κάποιος αν αξίζει και για ποιό λόγο αξίζει τον κόπο αυτό το βιβλίο..  πολλές σελίδες τρεις τόμοι,  που υπάρχουν ούτως ή άλλως στο σπίτι και όχι από δική μου επιλογή.

*
Και για να μιλήσω σε σύντομο μελλοντικό σχεδόν παρόντα χρόνο..  πάω να κόψω ένα τεράστιο κομμάτι κολοκυθόπιτα,  το οποίο πολύ θα ήθελα να συνοδέψω με ένα επίσης τεράστιο παγωμένο ποτήρι μπύρα,  αλλά θα αρκεστώ σε ένα τεράστιο πιάτο ντοματοσαλάτα.
Όταν θα με διαβάζετε υποθέτω δεν θα έχει μείνει ψίχουλο :)

6 comments:

  1. Το βιβλιο δεν το γνωριζω. Πες μας τη γνωμη σου οταν το τελειωσεις :)

    Την κολοκυθοπιτα με την μπυρα την ζηλεψα πολυ (και να φανταστεις σπανιοτατα πινω μπυρα).

    Καποτε με ειχε "κατηγορησει" ο Δ οτι ειμαι διαφορετικη εδω στα μπλογκ, διαφορετικη με την παρεα μας και διαφορετικη μαζι του. Καθολου ασχημο δεν μου φανηκε αυτο. Σε ολους αληθινη ειμαι. Ο,τι μου βγαζει ο καθενας. Το τι σου βγαινει εδω, βγαινει απο μεσα σου :)

    Καλο απογευματακι!!

    ReplyDelete
  2. @ dee dee

    πολλες φορες βλεπω την οργανωση εδω , το αρχειο, οι μηνες, οι τιτλοι, οι φωτογραφιες, οι λεξεις στη σειρα, το ψιθυρισμα κι αναρωτιεμαι που ειναι ολα αυτα στην αληθινη μου ζωη!

    παμε πικ νικ με κολοκυθοπιτα και μπυρες; ε; ε;

    ReplyDelete
  3. Τέλεια η ιδέα της κολοκυθόπιτας,πρέπει να την κάνω και εγώ κάποια στιγμή..
    Για το βιβλίο δεν έχω να σου πω κάτι δεν το γνωρίζω..
    Όσο για τον προσωπικό χρόνο που λες
    οφείλουμε ο καθένας στον εαυτό του να παίρνουμε μικρές αλλά πολύ σημαντικές ανασούλες μακριά από το ¨ταίρι¨μας .
    Τι καλύτερο από μια φιλενάδα μπυρίτσα και μεζεδάκι Παρασκευή βραδάκι για να ξεκινήσει καλά το σαββατοκύριακο....Φιλία πολλά...
    ΥΓ Το φώς της καρδούλα σου μην αφήσεις τίποτα να το σκεπάσει,απλωσέτο παντού όσο μπορείς....

    ReplyDelete
  4. γλυκια μου Ευη καποια στιγμη πρεπει να βαλω τη συνταγη αυτης της πολυ αγαπημενης μου κολοκυθοπιτας στο αλλο μου το μπλογκακι..

    σουπερ η ιδεα σου, και ειναι παρασκευη σημερα ε;

    να το σκεφτω λες;

    ReplyDelete

  5. Το έχω ζήσει για πολλά χρόνια και γω αυτό το κουτί και το "πλάι" και σε καταλαβαίνω...Το βίωσα και κοντά στην μητέρα μου σαν συνταξιοδοτήθηκε και κόντεψε να αλλάξει χαρακτήρα από το σοκ της αλλαγής, αυτό το "πλάι" μόνο δεν της έφτανε!Έτσι, αν και αγύμναστη για πολλά χρόνια, έβαλε ξανά τη γυμναστική στη ζωή της, άρχισε να συμμετέχει σε εθελοντικές οργανώσεις και πλέον καθιέρωσε κάθε βδομάδα ή έστω 2 βδομάδες τον καφέ με τα "κορίτσια". Νομίζω ότι την βοήθησε πολύ!!

    ReplyDelete
  6. @ παραμυθακι μου τωρα το ειδα αυτο το σχολιο σου..
    ετσι ειναι, κυριως οταν περναει μια συγκεκριμενη ηλικια, και νιωσεις οτι εχεις αρχισει να πατας την κοκκινη γραμμη.. κατι συμβαινει

    αν και εγω χορτασα τον εαυτο μου καποτε απο το να κανω καινουργια πραγματα δε ξερω τι θα μπορουσα να ανακαλυψω σημερα :)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...