Sunday, November 30, 2014

άσχημο συναίσθημα





H αλήθεια είναι πως στο κέντρο σταμάτησα να κατεβαίνω από το καλοκαίρι.  Τ'άχα μου ζέστη,  τάχα μου προτιμούσαμε τη φύση και τη θάλασσα,  τάχα μου μετά τη θάλασσα θέλαμε πάλι θάλασσα,  για το κέντρο,  Αγ. Σοφίας,  Αριστοτέλους,  ούτε λόγος.
Μετά είπαμε πως θα έρχονταν τα Σάββατα.  καθιερωμένη η βόλτα σε κάποιο καφέ,  μαζί με λίγα ή και καθόλου ψώνια.  Πέρασε Φθινόπωρο,  κοντεύουμε το Χειμώνα,  πέρασαν Σάββατα και Σάββατα..  δικαιολογίες πολλές και όλες βάσιμες για να στηρίξουν την απουσία..  κέντρο τέλος..
Δεν ξέρω αν η αίσθηση είναι δικιά μου και μόνο,  δε ξέρω αν είναι που μεγαλώνω άσχημα όσο κι αν προσπαθώ να στρογγυλεύω τις γωνίες,  αλλά είναι πια σα να περπατάω σε ξένη πόλη..  σε μονοπάτια που δεν είναι δικά μου,  σε πεζοδρόμια λες και είναι η πρώτη φορά κι αυτό το συναίσθημα πίστεψε με ούτε πολύ ωραίο είναι,  ούτε πληρότητα δημιουργεί.
Απεναντίας μια έντονη αίσθηση απουσίας αυτού που παλιότερα λέγαμε ''όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα με βρεις από κάτω''.
Όχι,  δεν θα με βρεις πια από κάτω,  γιατί ή εγώ έχω μετακινηθεί τόσο πολύ ή το τοπίο έχει αλλάξει..

σκέψεις







Εντοπίζω εύκολα οτιδήποτε αρνητικό και το διώχνω.  Όχι ότι είναι πάντα εύκολο.  Διακρίνω και τις εμμονές.  Και αυτό που για τον καθένα είναι εύκολο να δει,  και το άλλο που δεν θα θελήσει να συνειδητοποιήσει ποτέ.
Τα ερωτηματικά δεν καταλαβαίνω,  αλλά και πάλι,  όπως λέει η Κ.,  ο ένας είναι έτσι γιατί ας πούμε πως στερήθηκε αγάπη,  ή ο άλλος είναι αλλιώς επειδή είναι φοβικός.
Η Ρ. επιμένει πως τίποτα δεν αλλάζει με το να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας,  κι ας
τον γνωρίζουμε καλύτερα κλπ κλπ
Η Φ. λέει πως υπάρχουν 3-4 είδη δέσμευσης..

Εγώ πάλι δεν ξέρω πραγματικά πως να αντιμετωπίσω ένα άτομο που ενώ έχει φύγει,  επιστρέφει και ζητάει τη βοήθεια μου..  ίσως επειδή φεύγοντας εγώ δεν παίρνω τίποτα μαζί μου,  συνεπώς δεν έχω και  να δώσω..  ή δεν θέλω να δώσω,  ή φοβάμαι πως θα πληγωθώ και πάει λέγοντας.

Εν τω μεταξύ ένα σωρό νέα άτομα εισέρχονται στη ζωή μας..  με τόσο όμορφο τρόπο πάντα..

Saturday, November 29, 2014

άνευ





ευτυχώς που υπάρχει αυτή η πληθώρα των φωτογραφιών και φτιάχνομαι ''χριστουγεννιάτικο όνειρο''

Friday, November 28, 2014

χαρές





Όταν ανοίγουν οι πόρτες του Κ. και της Κ.,  περίεργο συναίσθημα,  νιώθω σαν να ανοίγω την πόρτα του δικού μου σπιτιού,  σαν να στρογγυλοκάθομαι μπροστά στο τζάκι,  σαν να κουβεντιάζω με ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο..  και σαν όλα τα προβλήματα να ξεθωριάζουν..  είναι ένα είδος μικρής ευτυχίας κι αυτό..

σαν μικρό,  ανιδιοτελές δωράκι μοιάζει..

παράξενο





Όσο παράξενο κι αν σου φανεί,  η φαντασία μου σταματά στο να λαμβάνω μηνύματα και να παράγω πράγματα σε χρόνο χι,  για μένα και μόνο για μένα.  Δεν είμαι δοτική,  δεν μπορώ να σκεφτώ τι θέλει ο άλλος.  Συγκεκριμένα με πιάνει ένα μυστήριο άγχος όταν πρέπει να ξεψαχνίσω κάποιον και κάπου εκεί νομίζω ότι τον χάνω κι όλας,  γιατί όλο και κάποιος άλλος θα έχει καλύτερη διαίσθηση από εμένα,  όλο και κάποιος άλλος με προλαβαίνει,  και μετά εγώ τρέχω πίσω από άγνωστες καταστάσεις και αινιγματικές και όσο τρέχω τόσο αυτές απομακρύνονται και πάει λέγοντας.

Παρ' όλα αυτά προσπαθώ να αλλάξω,  μόνο που δεν ξέρω αν αλλάζει ο άνθρωπος στα 50+ του,  αλλά δεν έχω χρόνο χρόνο να διαβάσω το βιβλίο μου που είναι και πολύ ενδιαφέρον και πολλές σελίδες,  έχω χρόνο για μια βόλτα στα χριστουγεννιάτικα μαγαζιά της γειτονιάς μου,  λεφτά δεν έχω αν και ακόμη κι αν είχα δεν ξέρω αν θα χρειαζόμουν πράγματα εκτός κι αν αυτά ερχόταν από κάποιον άλλον πλανήτη και ήταν πολύ μα πολύ διαφορετικά και και πολύ μα πολύ γοητευτικά και ελκυστικά.

Στης Α.  φως.  Το πήρα είδηση από πολύ μακριά,  έμοιαζε με χρυσαφένια,  ανεπαίσθητη ανταύγεια στο σκοτάδι.  Από κοντά,  δεν ήταν ο συνήθης φωτισμός.  Ούτε με φλόγα κεριού έμοιαζε.  Πορτατίφ γραφείου ίσως..  Το σκέφτηκα..  δεν ήθελα να ήμουν επάνω..
Δεν είναι ότι τα πράγματα δυσκόλεψαν,  είναι που τώρα που τα είπαμε όλα,  τι;;;

Απέναντι ακριβώς ένα παράθυρο με φωτεινά αστέρια..  εκεί θα ήθελα να ήμουν..



Thursday, November 27, 2014

wonderful time of the year!


 



Αναμφισβήτητα είναι,  αφού δικαιωματικά ο καθένας μας πιάνει μια γωνίτσα στο δέντρο,  ψεύτικο ή αληθινό δεν έχει σημασία και στήνει σαν ιστό αράχνης το δικό του παραμύθι,  συνομιλώντας με τα δικά του,  προσωπικά παιχνίδια!

Άλλωστε η αναμέτρηση με το χρόνο,  έρχεται πάντα μια βδομάδα μετά..

πορείες





Κάθε πορεία,  είτε αφορά άνοδο,  είτε αφορά κάθοδο,  είναι δύσκολη.
Δεδομένες οι διάφορες φάσεις όπου άλλοτε στρογγυλεύουν οι γωνίες κι άλλοτε αμβλύνονται.

Αυτό που με τρομάζει είναι το απότομο ''πέταγμα''  από τη σκάλα..
Κι αυτό το ότι η ''λογική''  από την ''τρέλλα''  απέχουν ελάχιστα..

Το νιώθω τελευταία σε πολλούς ανθρώπους γύρω μου,  κρίσεις πανικού,  μελαγχολίες,  κατάθλιψη..

Wednesday, November 26, 2014

γιορτή





Είμαι χαρούμενη,  που η γιορτή μου γίνεται η αφορμή να μιλήσω έστω τηλεφωνικά με αγαπημένα πρόσωπα..
Έφτιαξα τούρτα,  που ήταν έτοιμη αργά το απόγευμα,  και φαγώθηκε χωρίς να προλάβει να παγώσει στο ψυγείο.
Μηνύματα στα mail,  μηνύματα στο inbox,  σχόλια στο f/b..
Πορτοκαλάκια βουτηγμένα στη σοκολάτα και φλωρεντίνες από τη μαμά,  όπως και πολύ νόστιμο μεσημεριανό φαγητό..  την πιατέλα με τα κρεατικά την άφησα σε όλους τους υπόλοιπους,  εγώ περιποιήθηκα το κοτόπουλο,  τα δαμάσκηνα,  τα σταφύλια,  μου αρέσουν πολύ τα φρούτα στο φαγητό,  και τον πουρέ..  δυό τηγανητές πατάτες..
Κόκκινο κρασί..

Ναι,  μεγαλώσαμε κι έχουμε γίνει σα τα μικρά παιδιά ξανά..
Και όσο περνούν τα χρόνια 26 του Νοέμβρη μου φαίνεται σα Χριστούγεννα..

Monday, November 24, 2014

διπλή μοναξιά





Διπλή μοναξιά είναι όταν έχεις πολεμήσει με την συναισθηματικές αδυναμίες του άλλου και δεν ήσουν εσύ ο νικητής.

Και δεν είναι ανάγκη να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω..

Sunday, November 23, 2014

αδύνατα σημεία





Ο φόβος δεν σου επιτρέπει να αποδεχτείς την αδυναμία του άλλου,  γιατί μετά που θα στηριχτείς;

και οι αποχρώσεις των πραγμάτων;






Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

να μάθεις να φεύγεις

λαμπάκια





Έβλεπα κάτι αστέρια από όμορφο ανθεκτικό χαρτί στο Butlers,  με λαμπάκια μέσα και τα ήθελα,  προτιμώ χίλιες φορές ένα φωτεινό αστέρι σε κάποια γωνιά του σπιτιού μου,  παρά δέντρο,  το βαριέμαι φέτος το δέντρο,  βαριέμαι και τα στολίδια του και δεν υπάρχει καμμία διάθεση να αγοραστούν καινούργια..

...

Όπου κι αν γυρίσεις,  εστιατόρια και θέατρα,  είναι όλα γεμάτα,  ειδικά τις καθημερινές..  από που τόσα λεφτά σε μια χώρα σε κρίση αναρωτιέμαι..

...

Είναι καλύτερα να μην σκέφτομαι..  με τις σκέψη τίποτα δεν αλλάζει,  με τις πράξεις αλλάζει κι εκεί χωλένω και δεν είμαι μόνη μου σ' αυτό..

...

Από την άλλη,  ανταλλάσοντας σκέψεις,  αν μη τι άλλο διακρίνεις αν όχι τη σοφία,  τότε τη φιλοσοφία κάποιων άλλων ανθρώπων και δεν έχεις παρά να θαυμάσεις αυτό που εσύ δεν διαθέτεις..  

Saturday, November 22, 2014

κι άλλο





Η ζεστασιά,  είναι κάτι που όσο κι αν έχεις,  θέλεις κι άλλο..  το ίδιο κι η τρυφερότητα..

πάντα





Σε ό,τι,  δίχως ιδιαίτερη ωριμότητα δείξαμε ανοχή,  τριγυρνάει στα πόδια μας πάντα και για πάντα..

Friday, November 21, 2014

χωρίζεις;





Κάποτε,  σε ερώτηση μου ''γιατί δεν παίρνεις την απόφαση να χωρίσεις'',  ένας φίλος μου που με την καλημέρα μου αρχίζει τα παράπονα σχετικά με το σπιτικό του,  και που δεν έχει αφήσει εξωσυζυγική και παράλληλη σχέση να πάει χαμένη,  μου απάντησε ''γιατί ίσως αυτή,  μου δώσει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα''.  Πεσιμιστικό θα μου πεις,  αναχρονιστικό θα μου πεις αλλά κι εγώ θα σου πω πως υπάρχουν σχέσεις που μοιάζουν μ΄αυτές που έχουμε με τους πατεράδες και τις μανάδες μας και που μαζί τους αποτελούμε οικογένεια,  και που υπάρχει δυνατός κρίκος και που αυτός ο κρίκος είναι δύσκολο να σπάσει και για έναν,  και για δύο ακόμη και για τρεις έρωτες

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη,  του ''που να τρέχω τώρα που έχω βολευτεί'',  και που για να χωρίσεις θέλει και κότσια,  θέλει και χρηματική άνεση,  θέλει και να μη φοβάσαι τη μοναξιά,  γενικότερα να μη φοβάσαι τίποτα..  κυρίως να μη φοβάσαι τον εαυτό σου γιατί ως ''μόνος'' ,  μ' αυτόν και μόνο θα έρθεις αντιμέτωπος..

Πάντως,  έχει και η δυνατή προσωπικότητα τη χάρη της και πολύ ζηλεύω αυτούς που μπορούν και βάζουν τα πράγματα σε μια ζυγαριά και μετά ακολουθούν το κατά που γέρνει,  αλλά και ο αριθμός δύο,  όσον αφορά ζευγάρι που είναι μαζί για χρόνια έχει τη δική του γοητεία αλλά κι ένα δεσμό σπάνιο για τα δεδομένα της ζωής..

Για αυτό δεν χωρίζουμε,  αλλά συνήθως ούτε στον εαυτό μας δεν το παραδεχόμαστε :)

Beauty and the Beast





Μπορεί να σε ''ξυπνήσει''  ένα παραμύθι;

..μπορεί !

Wednesday, November 19, 2014

αίσθηση





Μια ζεστή αίσθηση ξανά,
σαν πρωινό χριστουγέννων,

και βροχή..

και αυτό το ότι χάνονται στο χρόνο πράγματα όχι και τόσο παλιά
πράγματα που δεν είχαν τη δύναμη να επιβιώσουν..

κι από που ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί οι καινούργιοι άνθρωποι
και με ποιό τρόπο να τους κοιτάξεις..  αναρωτιέμαι..

Monday, November 17, 2014

dream





Το περίεργο είναι
ότι σε όλα μου τα όνειρα,  είτε μεγάλα,  είτε μικρά

μόνη μου ήμουν..


και τώρα;





και τώρα;

τώρα θα αφήσω το κύμα να με βγάλει στην ακτή
αργά αλλά σταθερά

κι ίσως αυτό,  να μοιάζει λίγο με ''χριστούγεννα''

ίσως πάλι όχι

σχέση;





Όχι,  κανένας δεν ξέρει τι θέλεις ή τι δεν θέλεις αν δεν του το πεις..
Και για να το συνειδητοποίηση θα πρέπει να το φωνάξεις..
Ιδιαίτερα για αυτούς που δεν ακουν,  ή κάνουν πως δεν ακουν..
ή θα πρέπει να ουρλιάξεις
ή να τους βάλεις σε μια τέτοια θέση ώστε να αναγκαστούν..

αλλά πάλι το λες αυτό σχέση;

Sunday, November 16, 2014

λίγο





αυτό!

τώρα πια μου φαίνεται τόσο λίγο..

Saturday, November 15, 2014

είναι η εποχή





Είναι η εποχή των παλιών ερωτηματικών,  
των νέων απαντήσεων 
και των σωστών κατευθύνσεων !

Friday, November 14, 2014

αλλού





Μακάρι να ήξερα που θα με οδηγήσει αυτό το τρυπάκι στο οποίο έχω μπει..

Διότι,  αλλού το όνειρο,  κι αλλού το θαύμα!

Thursday, November 13, 2014

είναι έτσι!





Δεν σου φαίνεται κάποιες φορές ότι οι ώρες κολλούν με τις σκέψεις και οι μέρες γίνονται βαριές και άκαμπτες ενώ έξω είναι νύχτα,  και ακούγονται κρότοι που μπορεί να είναι πυροτεχνήματα ή πυροβολισμοί,  και δεν σταματάει να βρέχει,  ενώ εσύ το μόνο που θέλεις είναι μια ζεστή σοκολάτα και δυό χέρια για να καθίσουν ανάμεσα τους τα δυό σου μάγουλα ;;;

αύριο, μεθαύριο





Να θυμάσαι ότι πάντα,  μα πάντα,  ανεξαρτήτως συνθηκών και αποφάσεων,  έρχονται χριστούγεννα.
Ωστόσο,  μια απόφαση όσο αναγκαία ή μη είναι,  δεν είναι αναβράζον depon που διαλύεται σε ένα ποτήρι γεμάτο νερό,  και γκλου γκλου γκλου το καταπίνεις..
Η απόφαση θέλει δύναμη..  συνειδητοποίση,  στόχο,  διάλυση του μέσα και του έξω,  χρειάζεται να γκρεμίσεις ολόκληρο κάστρο του παραμυθιού για να την πάρεις.  Να ανατρέψεις δουλειά ετών..

Μπορείς να την πάρεις;
Αυτή τη στιγμή όχι..

Αύριο,  μεθαύριο ποιός ξέρει..

σκόνες





Όταν έχω αρκετό από ''αυτό'',  ξεχνάω ότι το πόσο το χρειάζομαι και το πόσο πρέπει να δουλέψω επενδύοντας πάνω του,  όταν πάλι το χάνω,  δουλεύω με όση δύναμη μου περισσεύει αλλά δεν μπορώ να το έχω..

Ασχέτως των υπολοίπων,  για να τακτοποιηθείς,  για να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους ή σε μια σειρά,  θα πρέπει να έχεις ήδη εντοπίσει τα ασυμάζευτα,  ακόμη και αυτά που είναι καλά κρυμμένα κάτω από το χαλί..

Wednesday, November 12, 2014

κοινή συνισταμένη





Δεν είναι που δεν μπορείς να πεις ''όχι'',  με απόλυτα σταθερό τόνο φωνής,  σε κάποιο φλέγον ζήτημα,  είναι πως όταν αφορά εσένα και μόνο εσένα,  και μέσα από εσένα τον άλλον,  κλονίζονται τα όρια του τι μπορείς,  τι θέλεις,  τι θέλει ο άλλος από εσένα,  τι μπορείς να δώσεις,  ποιό είναι το ζητούμενο,  ποιά η κοινή συνισταμένη και αν υπάρχει αυτή..

Tuesday, November 11, 2014

κάπως έτσι






Κάπως έτσι ο χρόνος φεύγει καλπάζοντας,  προσπαθώντας να ζήσουμε στιγμές,  να εντοπίσουμε λάθη,  να προσδιορίσουμε θέλω,  να συνειδητοποιήσουμε δυνατότητες,  να αποδεχτούμε αδυναμίες,  να νιώσουμε,  να πιάσουμε,  να δούμε,  να ακούσουμε,  να αγκαλιάσουμε,  να αγαπηθούμε,  να αγαπήσουμε,  να θυμηθούμε

και το πιο δύσκολο απ' όλα να ξεχάσουμε
κι ακόμη πιο δύσκολο το να συγχωρέσουμε

τον εαυτό μας κυρίως,  που την δεδομένη στιγμή ήταν έτσι και όχι αλλιώς..

καθρεφτίσματα





Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν,  μπορεί και πέτρα,  μπορεί και καραμέλα,  μπορεί και φάντασμα,  άλλωστε μια αδρότητα,  μια σκληράδα,  την είχε,  και εξ ολοκλήρου με στοίχειωνε και στο στόμα μου κολλούσε..
Την πρώτη φορά που ρωτήθηκα,  είπα ''όχι,  καθόλου δεν συμβαίνει αυτό''.
Την δεύτερη φορά προσπαθούσα να βρώ τρόπο να ξεκινήσω να το περιγράφω και κάπου εκεί το πήρε η μπάλα και το έχασα,  είπα πάει,  αυτή τη φορά θα το θάψω και μετά θα συγχωρήσω,  ακόμη πιο μετά,  είπα θα ξεχάσω..
Την τρίτη φορά ήταν σα ξαφνικά να ένιωσα ένα ποτάμι να θέλει να ξεχειλίσει από μέσα μου..
Τότε,  δεν αναρωτήθηκα τον τρόπο,  ήρθε και με συνάντησε από μόνος του..

Άφησα το ποτάμι να ξεχειθεί και ακούμπησα σε ένα πιατάκι πέτρα και  καραμέλα..  το φάντασμα είναι ακόμη μέσα μου..

Sunday, November 09, 2014

της θλίψης





Είμαι πολύ ευαισθητοποιημένη απέναντι σε πλάσματα με πιθανή θλίψη ή κατάθλιψη..  ιδιαιτέρως όταν η ηλικία τους είναι γύρω στα 20..  το θεωρώ τραγικό,  το θεωρώ απαράδεκτο - θέλω να τους δώσω επικοινωνία και αγκαλιά και τρυφερότητα - και θέλω όλο αυτό να φανεί δεδομένο και φυσιολογικό..
Ένα κοριτσάκι γλυκό σαν άγγελος και χαμένο επίσης σαν άγγελος - γιατί ποιός είπε ότι οι άγγελοι είναι πάντα ευτυχισμένοι;
Να μην ξέρεις πως να το πλησιάσεις και πως να το ακουμπήσεις..

ραντεβού





Κυριακή πρωί και οι επισκέψεις σου είναι κατά ένα μυστήριο τρόπο μαγικές.
Σε νιώθω παρ' όλη την διαφορετικότητα και την απόσταση.

Saturday, November 08, 2014

one day she...





One day she
remembered that
it wasn't her job to
make everyone happy..

ευχές





Δεν ξέρω αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω 156487906784217+ ευχές πως ακρινβώς θα το διαχειριζόμουν.
Νομίζω ότι τις βαρέθηκα τις ευχές
βαρέθηκα και τα σύννεφα
μια σταθερότητα στη γη χρειάζομαι

αυτό μόνο !

θαμμένα ;;;





Έχω θάψει,  έχω συγχωρήσει και έχω προσπαθήσει να ξεχάσω..  όσο μπορώ τα πατάω,  όλο και πιο βαθιά,  όσο μπορώ τοποθετώ πράγματα όμορφα σα γλυκά του κουταλιού  στο πάνω πάνω μέρος των γυάλινων βάζων,  ή ρούχα χρυσοστόλιστα στο πάνω πάνω μέρος του ξύλινου σεντουκιού..

Με την πρώτη ευκαιρία ακόμη και μετά από καιρό,  τα βρίσκω μπροστά μου..

Πίστεψε με,  είναι το μόνο που δεν μου κάνει καλό..

βαρύτητα





Σκεφτόμουν πως φυτρώνουν φτερά για να πας στο όνειρο,  από όπου κι αν έρχεσαι,  όποια κι αν ήταν η προηγούμενη σου ζωή..
Αντίθετα,  σε τραβάει σα μαγνήτης η βαρύτητα όταν πρόκειται να φύγεις από αυτό.
Τόσο δύσκολο που μπορεί ακόμη και να ξεχάσεις το λόγο,  την πορεία,  το σκοπό..  όλα..

Friday, November 07, 2014

11.12 / 7 / 11





Ναι,  ξέρω !  το ένα διαδέχεται το άλλο σαν να αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας.. νόμος!

_

Για λίγο σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά,  και το είδα να λάμπει πίσω από έναν ομιχλώδη ουρανό..  όμορφο ήταν..  χαμογελαστό.. πανσέληνος !

let it snow





Έλεγα στην Α.  ότι έχω καταπιεί απίστευτη αρνητική ενέργεια στη ζωή μου,  κι αυτό με κάνει να σηκώνω τοίχους σε κάθε μπαλάκι που χτυπάει επάνω μου,  με λίγα λόγια δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου και καλά κάνω!

Ότι και να πω,  στραβές σκέψεις οι σημερινές,  και σταματάω εδώ..
Το βράδυ,  θα σηκώσω το κεφάλι ψηλά για να δω την πανσέληνο,  επίσης θα ήθελα πολύ,  μα πάρα πολύ να χιονίσει..  έτσι για αντερισπασμό..

let it snow

Thursday, November 06, 2014

σκούπα όλα





Φωνές, κι ένα παρελθόν,  παρόν,  μέλλον ολόιδια,  αιθεροβατείς και είναι σα να γεύομαι πικραμύγδαλο χωρίς την αίσθηση της γεύσης,  παγώνω με τόση ασυνενοησία και με τόσο ''επικεντρώνω αλλού,  αφού δεν μπορώ να επικεντρώσω εδώ'',  πιο λίγος,  πιο ανόητος δεν υπάρχεις..

Το ότι πάω να κάνω μια κίνηση,  αλλά λέω ''όχι εν βρασμώ,  ας δούμε ως μεθαύριο'',  σημαίνει ότι μπορώ και ξεπερνώ τον εαυτό μου..
Το ότι είναι σα να είμαι μόνη με ένα πεντάχρονο,  στο οποίο πρέπει να εξηγησω θεμελιώδη ζητήματα ζωής με ξεπερνάει,  αδυνατώ να το διαχειριστώ..

Ούτε όμως αυτό το είμαστε / δεν είμαστε δεν μπορώ να το διαχειριστώ πια..

σκούπα όλα..  

once upon a time





..ήταν ένα κοριτσάκι,  τόσο μικρό και τόσο ελαφρύ που χωρούσε παντού,  στον ποδόγυρο από ένα κόκκινο φόρεμα,  στην τσέπη από ένα κασμιρένιο παλτό,  και ήταν τόσο εύκολο να διασκεδάσει κάποιος μαζί του,  όσο εύκολο και να το ξεχάσει κάτω από την πέτρα ενός ποταμού,  πίσω από ένα λουλούδι ή ακόμη και μέσα σε ένα βάζο με μαρμελάδα,  ή ένα μπωλ γεμάτο με χυλό για τηγανίτες..

Τα χρόνια περνούσαν..  άλλες φορές πολύ αργά κι άλλες πάλι τόσο γρήγορα..  και το μικρό κοριτσάκι που για κάποιον ιδιαίτερο λόγο νόμιζε ότι όλα ήταν όμορφα και ιδανικά..  άρχισε και μεγάλωνε..  μεγάλωνε..  μεγάλωνε..

Μεγάλωσε τόσο μα τόσο πολύ..  που δεν ήξερε πια ποιά ήταν με ακρίβεια η πραγματικότητα..  το μόνο που καταλάβαινε ήταν πως για κάποιο μυστήριο λόγο δεν χωρούσε πια πουθενά..

με μια κούπα καφέ





Αυτό που υποστήριξε η φετινή χρονιά,  ήταν ότι όταν θέλεις κάτι ΠοΛύ,  για κάποιο λόγο το πετυχαίνεις.
Ίσως γιατί το αγαπάς,  ίσως επειδή το πιστεύεις,  ίσως και για αυτό να του δίνεις τον εαυτό σου,  άρα είναι όλες οι κεραίες σου ανοιχτές στο έπακρο.
Δυό μήνες για να φύγει και έχω αλλάξει άποψη..  ευκαιρίες είναι και συμπτώσεις.  αν είσαι Εκεί την κατάλληλη στιγμή οκ,  αν όχι υπομονή για την επόμενη.

Αλλάζουμε,  μαζί και οι ανάγκες μας.
Άλλα τα αναζητάμε λιγότερο κι άλλα περισσότερο αλλά παίζει ρόλο και τι μας δίνεται..
Όπως και να έχει όμως τα μελανιασμένα μούτρα από τα χτυπήματα στον τοίχο,  με κανένα μακιγιάζ δεν κρύβονται.

Θέλω να βλέπω ταινίες κι ας είναι κι από δέκα φορές την κάθε μια.  Πως ακούμε συνεχώς τον ίδιο δίσκο,  ή μια συγκεκριμένη συλλογή τραγουδιών;

Ο Σεπτέμβρης,  σχεδόν φέτος για πρώτη φορά,  δεν σήμαινε σχέδια,  ή διάθεση αλλαγής.
Είναι απαραίτητο αυτό;
Μήπως με τη νέα χρονιά;
Ή σε κάποιο γράμμα μου στον άι Βασίλη;

Wednesday, November 05, 2014

vintage





Απλά..
Πεθαίνω !!!

200+





Στο γατί που δεν θα αποκτήσω ποτέ..
Αλλά πάλι που ξέρεις;
Ίσως μια μέρα κατοικώ σε ένα χαμηλό σπιτάκι,
μέσα στο πυκνό δάσος
και μια αυλή με 200+  από δαύτα..

Και δεν είναι καθόλου ουτοπία αυτό..

χθεσινοσημερινά





Την πραγματικότητα της χθεσινής μέρας δε θέλω να την αναφέρω,  και την αίσθηση,  χχμμμ δύσκολο να την περιγράψω..
Είναι σαν να υπάρχουν μικροσκοπικά μάτια σε όλο το σώμα,  ή ένα τρίτο μάτι,  ή αν θέλεις μια άγνωστη έκτη αίσθηση,  τα οποία ανοίγουν σιγά σιγά..  αφήνουν να περνάει μέσα τους το φως,  δέχονται ερεθίσματα..
Είναι το απώγειο της απόλαυσης,  κυρίως τη στιγμή που έρχεσαι σε επαφή με το καινούργιο και νοιώθεις τη διαφορά.  Και όλο αυτό είναι λάμψη και ενέργεια που έρχεται προς τα εσένα και φεύγει από εσένα.

_

Σε άλλα λόγια,  διάβασα αυτό:

Δεν είναι λογικό να απογοητευόμαστε και να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή το ψαράκι που ερωτευτήκαμε και υιοθετήσαμε δεν κατάφερε να πετάξει. Είναι ψάρι γι’ αυτό δεν πετάει. Η «ανικανότητά» του δεν σημαίνει ότι εμείς δεν είμαστε αρκετά καλοί, ούτε ότι δεν μας αγαπάει, ούτε ότι δεν αξίζουμε να πετάξει για μας. Η «ανικανότητά» του να πετάξει δεν είναι απόρριψη του ποιοι είμαστε ως άνθρωποι, είναι απόδειξη ότι δεν είναι φτιαγμένο για να πετάει.

εδώ

και το βρήκα πολύ σοφό..

-

Συννεφιά.
Ζεστός καφές στο χέρι που κρυώνει γρήγορα.  Θα πουλούσε πολύ μια πατέντα που να βοηθάει στο να κρατιέται ζεστός ο καφές τουλάχιστον 2-3 ώρες.
Κοιμάμαι με πάπλωμα πάνω από μήνα.  Ξυπνάω και η πρώτη αίσθηση είναι πως κρυώνω.  Φοράω ζακέτα.  Σε λίγα λεπτά ζεσταίνομαι.  Βγάζω,  σηκώνω μανίκια.  Τα καλοριφέρ στο φουλ.
Ξεκινάει νέα μέρα.
Με ψήγματα του χθες,  του προχθές,  του καλοκαιριού που πέρασε γρήγορα,  των τελευταίων χρόνων.  Όλα μαζί σε ένα ανακάτεμα συνήθως υποφερτό,  όχι πάντα καλό,  ούτε κακό.

-


Monday, November 03, 2014

της Δευτέρας





Το άγγιγμα,  είναι ενέργεια..

Κάθε είδους άγγιγμα..

Sunday, November 02, 2014

της Κυριακής





Η αίσθηση:
Ένα σπίτι,  στη μέση του δάσους σε ξύλο σκούρο βυσσινί.  Λυόμενο.  Σχεδόν κοιτούσαν από το παράθυρο στο δρόμο,  τα τρία γουρουνάκια.  Νομίζω πως ο λύκος τριγυρνούσε κάπου εκεί γύρω θρασύς.
Άλλη στιγμή,  άνοιξε μια ξύλινη χωραφόπορτα και φάνηκε ένα λιβάδι σπαρμένο κολοκύθες.  Διόλου τυχαίο,  το ότι μια ωραία ολοστρόγγυλη κολοκύθα έπαιξε σημαντικό,  μαγικό ρόλο στο παραμύθι της σταχτοπούτας.
Η πραγματικότητα:
Χωριουδάκι ψηλά στο βουνό,  τριγυρισμένο από χρώματα φθινοπωρινά.  Πρασινοκιτρινοπορτοκαλίχάλκινο πολύ.  Ένα μονοπάτι στο βουνό.  Μια χαράδρα.  Φωτιά,  κάστανα,  κρασί.  Μουσικές.

του Σαββάτου





Η αίσθηση:
Λίγο πριν τα 40,  έλεγα πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή,  εννοώντας πως θα μου ταίριαζε κάτι από τις δεκαετίες του '50 ή του '60.
Λίγο μετά τα 50 συνεχίζω να λέω το ίδιο,  αλλά ανάποδα,  λάθος εποχή ναι,  αλλά δεν μου ταιριάζει το 2014 με τη ματιά του πατέρα μου,  θα ήθελα να το αντιμετώπιζα με τη ματιά ενός νέου ατόμου!
Η πραγματικότητα:
Βίωσα το πιό αγχολυτικό Σαββατιάτικο απόγευμα της ζωής μου..

Saturday, November 01, 2014

τίποτα





Ήμουν σε ένα λεωφορείο,  από εκείνα που παλιότερα στο πίσω πίσω μέρος τους μπορούσες να σταθείς και να κάνεις όλη τη διαδρομή σου όρθιος,  κοιτώντας έξω από το μεγάλο παράθυρο..
Καθώς κοιτούσα λοιπόν έξω όπως συνήθιζα,  ανταποκρίνεται στο βλέμμα μου ένας περαστικός,  κι αρχίζει και με κοιτάει τρυφερά κι επίμονα,  και παρ' όλο που το λεωφορείο ήταν λογικά σε κίνηση,  όλα έμοιαζαν τόσο στατικά,  είχα κολήσει τη μούρη μου στο τζάμι,  φουσκώνοντας λίγο τα χείλια μου σαν παπί,  ήταν ωραίο το συναίσθημα,  αλλά μας χώριζε ένα τζάμι,  μας χώριζε ολόκληρο λεωφορείο κι ακόμη μια εκ διαμέτρου αντίθετη διαδρομή..
Πρωί,  ξύπνησα με την Μέριλ Στρηπ στις γέφυρες του Μάντισον..
Πόσο κλάμα,  πόσος αποπροσανατολισμός,  πόση ψυχική οδύνη για το τίποτα..
Τίποτα είναι ένα όνειρο που σκάει σα λουλουδάκι στο άγριο δάσος.
Μια πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.
Μια φευγαλέα στιγμή,  είναι ένα τίποτα..

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...