Saturday, January 14, 2017

εκ του ασφαλούς






Τους χειμώνες τους ντύναμε με ένα μαύρο ημίπαλτο που το λέγαμε μοντγκόμερι.  Ήταν ελαφρύ και είχε κάτι περίεργα κουμπιά σε σχήμα ελεφαντόδοντου που τα περνούσαμε μέσα από τις φαρδιές κουμπότρυπες και το κλείναμε ως επάνω,  να μην παίρνει αέρα ο λαιμός.  Τα κασκόλ έφταναν σχεδόν μέχρι το πάτωμα,  ήταν πλεχτά και τα περνούσαμε χαλαρά πίσω από το κεφάλι.
Στις χαμηλές θερμοκρασίες κρυώναμε,  όταν όμως χιόνιζε κρύο δε νιώθαμε.  Ήταν τόση η χαρά,  τόσο που το βλέπαμε να πέφτει,  όσο και όταν βγαίναμε στις πλατείες και ήταν στρωμένο σα λευκό χαλί.  Φορούσαμε γάντια και με τα χέρια μαζεύαμε μπάλες από αφράτο χιόνι,  και τις ρίχναμε στην παρέα,  η δική μου παρέα ήταν τότε η μικρή μου αδερφή,  και η μεγάλη μου ξαδέρφη.
Παρ'  όλο το νεαρό της ηλικίας μου,  είχα μυστική ζωή.
Νομίζω πως ο άνθρωπος,  είναι φτιαγμένος να στήνει φράχτες για να τους πηδάει.  Ένα χοπ και έξω.  Αυτό το έξω μπορεί να ήταν το οτιδήποτε,  τώρα πια μου φαίνεται πως δεν είχε σημασία.  Τότε,  ήταν η κοπάνα από τις καθιερωμένες ώρες του σχολείου.  Το άν περνούσες ή όχι καλά δεν είχε σημασία.  Και όταν λέω ''καλά''  εννοώ αν έκανες κάτι άλλο που να είχε πραγματικό ενδιαφέρον.  Ποτέ δε συνέβαινε αυτό.  Αλλά είχες πηδήξει τον δικό σου φράχτη κι αυτό από μόνο του ήταν μια μικρή επανάσταση.
Επαναστάσεις δεν ζήσαμε.  Αλλά τις παρακολουθήσαμε στις κινηματογραφικές ταινίες.  Τις καταβροχθήσαμε όλες αχόρταγα χωρίς κανένα κίνδυνο τραυματισμού,  ή έστω κάποιας άμυαλης μετατόπισης.  Τις νιώσαμε κατά εκατοντάδες στο πετσί μας,  καθισμένοι σε βυσσινιά καθίσματα τρώγοντας σοκολάτες γεμισμένες με κρέμα φράουλα.  Είπαμε πολλά ''ναι'',  είπαμε ακόμη πιο πολλά ''όχι'',  όλα εκ του ασφαλούς.
Από μια ηλικία και μετά φοβάμαι πως η λέξη ''ασφάλεια'',  αποκτά μια άλλου είδους έννοια.

3 comments:

  1. Στέλλα μου καλησπέρα σου. Μας πας πίσω στα μαθητικά εκείνα χρόνια της δεκαετίας του 1970, όπου σαν χιόνιζε κάναμε την κοπάνα μας, επαναστατική πράξη τότε, σπάνια άλλωστε, ανεβαίναμε στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς με το λεωφορείο παρακαλώ. Φυσικά η ενδυματολογική μας εμφάνιση ήταν αυτή που περιγράφεις νοσταλγικά. Και εκεί στην διαδρομή από το άλσος της Κηφισιάς μέχρι τη λίμνη στο Κεφαλάρι όλα ήταν παραμυθένια.
    Να συμφωνήσω μαζί σου ότι σήμερα η λέξη "ασφάλεια" για τον μέσο αστό δυστυχώς σημαίνει καταστολή και κάγκελα.
    Καλό Σ/Κ να έχεις.

    ReplyDelete
  2. Πω πω εικόνες !!! Και θύμισες! Και αυτοί οι φράχτες που χτίζονταν πολλές φορές απλά και μόνο για να νοιώθεις ότι επαναστατείς όπως λες....
    Και σήμερα, αυτοί οι φράχτες είναι για τα παιδιά και τους νέους ίσως. Δεν νομίζω πάντως πως υπάρχει ασφάλεια ποτέ. Και μετά από μια ηλικία έχουμε άλλου είδους φράχτες.Το θέμα είναι ότι δεν κάνουμε το άλμα πάντα.......
    Καλό γλυκό σου βράδυ Στέλλα μου

    ReplyDelete
  3. Τι υπέροχη ανάρτηση Στέλλα μου!
    Και πόσες αλήθειες μαζεμένες σε λίγες αράδες!
    Πώς να στο περιγράψω; Νιώθω τυχερή που έκανα στάση σε αυτό το κείμενό σου!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...